Dauðagríma Napóleons setti lífið í nýtt samhengi

Sýningin Verandi vera fór fram með pomp og prakt á Kjarvalsstöðum í ár og var aðsókn gesta mikil, enda stærsta samsýning ársins.

Þáttinn má sjá í spilaranum hér að neðan:

Leyfir höndunum að tala

Klemens Nikulásson Hannigan útskrifaðist úr myndlist nú í vor. Í lokaverkefni sínu notaðist hann við handverk og sýndi þrjú verk sem voru öll mótuð úr við. Verkin bera nöfnin 88, Umsnúinn og Aflíðandi ástand.

„Ég er mjög tvískiptur í minni listsköpun, allavega hingað til. Ég hef verið mjög performatívur eins og sjá má í hljómsveitinni minni Hatara, en svo er ég líka með handverkið. Ég lærði húsgagnasmíði og hef verið að smíða og hanna húsgögn líka. Svo ég ákvað að fara svolítið og leyfa höndunum að tala og handbragðinu að koma inn í listsköpun mína,“ segir Klemens en lokaverkefni hans má lýsa sem abstrakt skúlptúrum.

Kötturinn í örbylgjuofninum

„Ég hef alltaf verið ótrúlega hrifin af flökkusögum,“ segir Embla Óðinsdóttir nýútskrifaður grafískur hönnuður. „Ég tók þær svolítið inn í lokaverkefnið mitt, var búin að vinna mikið með flökkusöguheiminn og ákvað að velja fjórar af mínum uppáhalds flökkusögum og vinna út frá því. Svo setti ég fleiri saman í bók og ég notaði prentaðferð til að nota þennan fyrir og eftir vendipunkt sem er rosalega áberandi í flökkusögum. Þegar maður gengur með fram verkefninu þá hreyfast myndirnar fyrir og eftir atburð.“

Verkefnið heitir Systir vinkonu mömmu minnar sagði og segir Embla að uppáhalds flökkusagan sín sé kisan í örbylgjuofninum.

Dauðagrímur og fjölbreytt fagurfræði

Listamaðurinn Katrín Sirru var að ljúka við BA gráðu í myndlist og lokaverkefni háns heitir Eftirmynd. Verkið samanstendur af sex dauðagrímum sem eru ekki raunverulegar persónur heldur eru þær skapaðar út frá áhuga Katrínar á persónusköpun yfir höfuð.

„Ég er að reyna að koma þessari tilfinningu áleiðis um að allar mikilvægar manneskjur sem maður þekkir út frá sögunni voru samt jafn merkilegar og allt fólkið sem maður þekkir persónulega.“

Katrín segist hafa lesið margar bækur um Napóleon á sínum yngri árum en hugmyndin um hann breyttist þegar Katrín sá svo dauðagrímuna af honum.

„Það setti allt í nýtt samhengi, annað sjónarhorn á þennan mann sem var eitthvað svo mikilvægur og merkilegur.“

Teiknimyndapersónur hafa heillað Katrínu síðan í æsku og verið innblástur.

„Ég fer að setja saman persónur líka frá því að það eru einhverjir eiginleikar eða andlitsfar sem fólk lítur niður á eða gerir að skrímsli, en ég reyni alltaf að finna leið til að skilja af hverju. Mér hefur alltaf þótt skrýtið að það er eitthvað andlitsfar sem verður fyrir fordómum og sérstaklega stór nef, sem auðvelt er að taka eftir að mér finnst mjög falleg,“ segir Katrín og nýtir slík nef mikið í sinni listsköpun.

570 bollar í bók

Sigrún Karls Kristínardóttir, útskriftarnemi úr grafískri hönnun, var með lokaverkefnið Bestu kveðjur, Leir og postulín.

„Ég var að skrásetja bollasafn í eigu fyrirtækis sem heitir Leir og postulín. Það eru hjón sem hafa rekið þetta fyrirtæki í fjörutíu ár og hafa geymt sýnishorn af þessum bollum. 

Ástæðan fyrir því að ég valdi þetta var eiginlega svolítið það að þetta segir mjög mikla sögu um íslensk merki, tíðarandann í samfélaginu, hvað var í tísku, þú getur séð frá hvaða tíma hver stíll er,“ 

segir Sigrún og bætir við að þetta sé mjög góð heimild um grafíska hönnun á Íslandi.

Hún myndaði og skrásetti hvorki meira né minna en 570 bolla sem hún setti svo saman í bók.

„Svo hannaði ég mína eigin bolla fyrir sýninguna í þeirra anda. Eins og ég hélt að þau myndu gera það.“