Hjartans dýrin Birna Guðný Björnsdóttir skrifar 17. janúar 2023 18:31 Voff, voff, voff er hljóðið sem bíður mín í hvert skipti sem ég kem inn á heimili mitt. Þar bíður mín hoppandi, skoppandi hundur sem hefur ekki enn uppgötvað að hann er ekki kengúra. Maður veltir því ósjálfrátt fyrir sér hvort það sé hans heitasta ósk að komast upp í faðminn minn og fá smá klapp og knús. Og þegar maður vill ekkert frekar gera þá er það er frekar erfitt að standast þetta, hrista í staðinn hausinn, reyna nú að vera ábyrgt hundaforeldri og segja við kærleiksperluna, nei sestu, kjurr, vertu rólegur, rétt á meðan maður gengur frá kápu og skóm. Ekki það að ég sé sérstaklega ábyrgt hundaforeldri. Þessi gæska kemst upp með ansi margt. Hann labbar um eins og hann ráði öllu, svolítið ólmur þegar hann tosar mig og teygir í allar áttir úti á röltinu, og geltir viðstöðulaust þegar ókunnugir nálgast húsið. Ég viðurkenni að mér þykir það svolítið sætt að hann vilji passa svona vel upp á mig, en þetta er kannski ekki svo kurteist við greyið fólkið sem er að labba mér að meinleysu út fyrir húsið. Svo er hann kominn í einhverja geltkeppni við hundinn í næsta húsi, mér til mikillar armæðu. Því hvað á maður að gera? Mér finnst ekkert gaman að öskra á hann og ekki ætla ég mér að sparka í hann. Ég hef reynt að standa rólega yfir honum og múta honum með hundanammi. Það hefur svo sem virkað stundum. En svo um daginn uppgötvaði ég tæra snilld sem mig langar svo mikið til að deila með ykkur. Ég keypti brúsa, fullan af lofti, sem hægt er að spreyja í átt að honum þegar hann er óþekkur strákur. Ég gekk út úr búðinni, muldrandi í barminn, nei Birna, ekki er öll vitleysan eins hjá þér, þetta virkar aldrei. En viti menn, nú þegar hundurinn í næsta húsi er byrjaður að gelta, þá pásar hundurinn áður en hann veður áfram í geltkeppnina. Ég sé hann líta til mín og ég get svo svarið það, ég heyra hann hugsa, er mamma með brúsann, hvar er brúsinn, hvað ætlar mamma að gera, hvar er brúsinn? Og ef hann sér mig teygja eftir brúsanum þá bara þegir hann. Ég var síðan að horfa á Joe Rogan um daginn og þar var mættur viðmælandi til hans sem tengdi mig við þessa sögu. Viðmælandinn fór að tala um hvernig þeir í Belgíu hafa verið að gefa hverju húshaldi sem vill 3 hænur og hvernig það hefur sparað þvílíkt mörg tonn í úrgangi. Því hænur borða allan matarafgang af heimilum. Tölurnar þóttu mér smá lygilegar svo ég fór og staðreynda prófaði þetta, og jú þetta er vissulega rétt. Það hafa þó nokkrir bæir verið að gera þetta í Belgíu og þeim fer fjölgandi. En lygilegar eru tölurnar svo ekki ætla ég að bera ábyrgð og skrá þær niður hér. Og hvernig í ósköpunum tengi ég hænurnar við hundinn minn. Jú, því nágranni minn átti nokkrar hænur sem mér þótti býsna æðislegar. Það var eitthvað við þetta hljóð sem kom frá þeim, í miðri stórborginni, sem veitti mér hlýju. Þær gengu hér lausar um í hverfinu, næstum okkur öllum til mikillar ánægju og voru svo mættar stundvíslega aftur í búrið sitt á kvöldin. Alls ekki mikil læti í þeim og engin þeirra sýndi þá bíræfni að vilja læra að gala. Ef kettirnir reyndu að hoppa á þær, þá mátti bara signa sig og segja ,,Guð blessi köttinn” því hænurnar voru alls ekkert lamb að leika sér við. Mér þótti það þó ekkert svo fyndið þegar ég einn daginn var að reyna að koma fullu fangi af matarpokum inn um útidyrahurðina. Venjulega opna ég hurðina mjög varlega, læt litla rák myndast, skipa hundinum að setjast, smeygi öðrum fætinum listilega inn í rákina og læt búkinn fylgja, mjög passasöm upp á að hundspottið nái ekki að fá neina aðkomu að frelsinu. En einhvern veginn náði hundurinn að sýna þær skollakúnstir að smeygja sér fram hjá mér og taka á rás eftir hænunum. Jeminn eini, mikið var ég hrædd. Hann er kannski ekkert svo stór en hann kann að bíta, og ekki vildi ég verða valdur að hræðilegum hænuskaða. En það var sem betur fer töggur í hænunum og þær náðu að víkja honum frá, svona rétt áður en ég náði að klófesta pörupiltinn. Auðvitað leið mér ekkert svo vel eftir þennan atburð. Það er auðvitað ekki í lagi þegar mitt dýr ræðst að öðru dýri. En hvernig á maður að díla við svona aðstæður. Ég og nágranninn náðum sem betur fer að leysa þetta í mesta bróðerni. En það getur orðið svo mikill skaphiti í fólki í aðstæðum þar sem dýrin manns lenda í ryskingum við önnur dýr. Kannski verður maður að segja auðvitað skiljanlega því manni þykir svo vænt um dýrin sín. Og hvort sem að sökin er okkar eigin eða annara, þá getur blossað upp í manni blóðhiti þegar kemur til varnar dýrinu. Það er svo skrítið hversu mikil reiðin getur orðið þegar maður hefur þörf á að vernda einhvern og eitthvað sem maður elskar. Maður getur ekki annað en dáðst að slíkri reiði, því þetta fyrir mér er falleg reiði. Þetta er reiði sem sýnir hversu mikið manneskjan getur elskað. En hvort sem reiðin sé tilkomin vegna ástar eða annara hluta eins og frekju þá er ekkert sérstaklega gaman að vera í aðstæðum þar sem tilfinningaflóðið tekur öll völd. Ég held að það veiti ekki af umræðu svona annars slagið inn í samfélagið til að minna okkur nú á að anda djúpt ef slíkar aðstæður koma upp. Hvernig sem aðstæður hafa þróast þá er atburðurinn liðinn, og kannski bara vænst að taka skynsamlega næstu skref í átt að sáttum. Með þetta í huga þá langar mig til að koma með tillögu til hverfisgrúppna á facebook. Nú er svo kalt í lofti og litlu fuglarnir ansi svangir. Það er verulega fagurt þegar fólk tekur sig til og gefur fuglunum eitthvað að borða. Eitthvað er þó um það að gjöful viðleitni sumra sé stillt upp á almennings svæðum þar sem hundar vafra um á röltinu. Og stundum geta dýrmætu gjafirnar reynst vera óhollar í maga hunda. Maður reynir eftir fyllsta megni að fylgjast með og koma í veg fyrir að hundurinn rati á góssið, en það er stundum ekki alltaf að takast, sérstaklega nú þegar það er svo dimmt og augnsjón er kannski ekki eins góð og áður. Ég var að pæla hvort það gæti verið góð hugmynd að setja upp nokkur svæði innan hverfa þar sem óhætt er að leggja frá sér góssið og við hundaeigendur getum forðast eins og heitan eldinn? Eitthvað opið svæði svo fuglarnir geti séð hvort að stöku kettir séu að liggja í laumi, svæði sem margir geta sameiginlega hugað að og fært á það veitingar í miðjum labbitúrnum. Svæði sem fuglarnir læra að þekkja að bjóði upp á gersemar. Sannkölluð fuglafriðlönd í miðri borg. Dýrin skapa oft verðug verkefni fyrir okkur mannfólkið til að leysa. Og það er þess virði að leysa þau þar sem dýrin eru tenging okkar við ástina. Öll knúsin og faðmlögin eru svo góð fyrir oxytocin framleiðsluna, sem umvefur hjartað og heilar það. Auðvitað gæti maður svo sem labbað í Hagkaup og keypt sér stóran knúsubangsa í staðinn, en ég held að Hagkaup sé ekki alveg að skilja þetta. Stærsti knúsubangsinn þar er bara 120 cm og hann er sko ekki gefins, því hann kostar heilar 30. þúsund krónur. Ég veit ekki alveg um ykkur en ég sé ekki mikið fútt í því að kaupa mér svona lítinn bangsa ef ég á annan stað ætla mér að leggja í þann leiðangur að kaupa mér knúsubangsa. Já, nei ég held að slíkur leiðangur sé ekki fyrir mig. Ég held ég hafi bara fundið miklu notalegri lausn, með því að leyfa hundinum að hoppa upp í og kúra hjá manni. Nú fer svo óðum að styttast í 20 febrúar sem er dagur sem hefur verið tileinkaður ást manns á gæludýrum. Kannski er kominn tími hjá mér að skipuleggja þann merkilega dag. Ég kalla eftir skemmtilegum hugmyndum um hvernig má sýna ást í verki og fagna gæludýrunum okkar á þeim merka degi. Takk fyrir mig og megið þið njóta dagsins með öllum þeim ljúfu knúsum sem ykkur standa til boða. Höfundur er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birna Guðný Björnsdóttir Dýr Gæludýr Mest lesið Takk fyrir peninginn Inga Sæland Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Niðurskurður?!... Jahá sá skal fyrst hefjast inn á Alþingi Íslendinga, með verulegri fækkun á fjöldi Alþingismanna þar á ferð Bakir Anwar Nassar Skoðun Nei, ég er ekki hamstur á hjóli Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Hvers virði erum við? Ágústa Árnadóttir Skoðun Kennari fær milljón! Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Sækja óreiðumenn í flugrekstur? Haukur Arnþórsson Skoðun Hallgrímur, málið snýst því miður ekki bara um kebab Snorri Másson Skoðun Að auka virði sitt Hulda María Magnúsdóttir Skoðun 6 nauðsynlegar afneitanir Sigurður Ingi Friðleifsson Skoðun Innflytjendalandið Ísland – nokkrar staðreyndir Hallfríður Þórarinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hvers virði erum við? Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Nei, ég er ekki hamstur á hjóli Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Niðurskurður?!... Jahá sá skal fyrst hefjast inn á Alþingi Íslendinga, með verulegri fækkun á fjöldi Alþingismanna þar á ferð Bakir Anwar Nassar skrifar Skoðun Að auka virði sitt Hulda María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Fegurð landsins Adeline Tracz skrifar Skoðun Takk fyrir peninginn Inga Sæland Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Sósíalismi, alþjóðasamvinna og blómleg viðskipti Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Kennari fær milljón! Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Sjálfbærni er þjóðaröryggismál Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Illmælgi sem kosningamál Björn Þorláksson skrifar Skoðun Nei eða já? Af eða á? Diljá Matthíasardóttir skrifar Skoðun Ísland fyrirmynd í raforkuviðskiptum Tinna Traustadóttir skrifar Skoðun Tekur þú Orkulán? Hver skeið skiptir máli Guðrún Friðriksdóttir skrifar Skoðun Hvernig líður þér? Jón Gnarr skrifar Skoðun Baráttan sem ætti að sameina okkur Sindri Geir Óskarsson skrifar Skoðun Barnafangelsi Ásmundar Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Með aukinni farsæld hefur hlutverk fagmenntaðra sérkennara aldrei verið mikilvægara Sædís Ósk Harðardóttir,Helga Þórey Júlíudóttir skrifar Skoðun Kunnum við að rífast? Katrín Þrastardóttir skrifar Skoðun Veistu hvað er að? Birna Dröfn Jónasdóttir skrifar Skoðun Hve mörgum lífum má fórna fyrir þægindi sumra? Hlynur Orri Stefánsson skrifar Skoðun 6 nauðsynlegar afneitanir Sigurður Ingi Friðleifsson skrifar Skoðun Samstarf um menntun og móttöku barna af erlendum uppruna Fríða Bjarney Jónsdóttir skrifar Skoðun Útlendingar í eigin landi Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Þessi bölvaði hagvöxtur, þurfum við kannski bara annað hrun? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Frettatiminn.is og ég urðum fyrir netárás Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Sporin hræða vissulega Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Sækja óreiðumenn í flugrekstur? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Þjóðstjórn lokið – verður nú sundrung? Þorvaldur Örn Árnason skrifar Skoðun Ákall um kjark Guðbjörg Pálsdóttir,Kolbrún Halldórsdóttir,Steinunn Þórðardóttir,Svana Helen Björnsdóttir skrifar Skoðun Lögfestum leikskólastigið Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Sjá meira
Voff, voff, voff er hljóðið sem bíður mín í hvert skipti sem ég kem inn á heimili mitt. Þar bíður mín hoppandi, skoppandi hundur sem hefur ekki enn uppgötvað að hann er ekki kengúra. Maður veltir því ósjálfrátt fyrir sér hvort það sé hans heitasta ósk að komast upp í faðminn minn og fá smá klapp og knús. Og þegar maður vill ekkert frekar gera þá er það er frekar erfitt að standast þetta, hrista í staðinn hausinn, reyna nú að vera ábyrgt hundaforeldri og segja við kærleiksperluna, nei sestu, kjurr, vertu rólegur, rétt á meðan maður gengur frá kápu og skóm. Ekki það að ég sé sérstaklega ábyrgt hundaforeldri. Þessi gæska kemst upp með ansi margt. Hann labbar um eins og hann ráði öllu, svolítið ólmur þegar hann tosar mig og teygir í allar áttir úti á röltinu, og geltir viðstöðulaust þegar ókunnugir nálgast húsið. Ég viðurkenni að mér þykir það svolítið sætt að hann vilji passa svona vel upp á mig, en þetta er kannski ekki svo kurteist við greyið fólkið sem er að labba mér að meinleysu út fyrir húsið. Svo er hann kominn í einhverja geltkeppni við hundinn í næsta húsi, mér til mikillar armæðu. Því hvað á maður að gera? Mér finnst ekkert gaman að öskra á hann og ekki ætla ég mér að sparka í hann. Ég hef reynt að standa rólega yfir honum og múta honum með hundanammi. Það hefur svo sem virkað stundum. En svo um daginn uppgötvaði ég tæra snilld sem mig langar svo mikið til að deila með ykkur. Ég keypti brúsa, fullan af lofti, sem hægt er að spreyja í átt að honum þegar hann er óþekkur strákur. Ég gekk út úr búðinni, muldrandi í barminn, nei Birna, ekki er öll vitleysan eins hjá þér, þetta virkar aldrei. En viti menn, nú þegar hundurinn í næsta húsi er byrjaður að gelta, þá pásar hundurinn áður en hann veður áfram í geltkeppnina. Ég sé hann líta til mín og ég get svo svarið það, ég heyra hann hugsa, er mamma með brúsann, hvar er brúsinn, hvað ætlar mamma að gera, hvar er brúsinn? Og ef hann sér mig teygja eftir brúsanum þá bara þegir hann. Ég var síðan að horfa á Joe Rogan um daginn og þar var mættur viðmælandi til hans sem tengdi mig við þessa sögu. Viðmælandinn fór að tala um hvernig þeir í Belgíu hafa verið að gefa hverju húshaldi sem vill 3 hænur og hvernig það hefur sparað þvílíkt mörg tonn í úrgangi. Því hænur borða allan matarafgang af heimilum. Tölurnar þóttu mér smá lygilegar svo ég fór og staðreynda prófaði þetta, og jú þetta er vissulega rétt. Það hafa þó nokkrir bæir verið að gera þetta í Belgíu og þeim fer fjölgandi. En lygilegar eru tölurnar svo ekki ætla ég að bera ábyrgð og skrá þær niður hér. Og hvernig í ósköpunum tengi ég hænurnar við hundinn minn. Jú, því nágranni minn átti nokkrar hænur sem mér þótti býsna æðislegar. Það var eitthvað við þetta hljóð sem kom frá þeim, í miðri stórborginni, sem veitti mér hlýju. Þær gengu hér lausar um í hverfinu, næstum okkur öllum til mikillar ánægju og voru svo mættar stundvíslega aftur í búrið sitt á kvöldin. Alls ekki mikil læti í þeim og engin þeirra sýndi þá bíræfni að vilja læra að gala. Ef kettirnir reyndu að hoppa á þær, þá mátti bara signa sig og segja ,,Guð blessi köttinn” því hænurnar voru alls ekkert lamb að leika sér við. Mér þótti það þó ekkert svo fyndið þegar ég einn daginn var að reyna að koma fullu fangi af matarpokum inn um útidyrahurðina. Venjulega opna ég hurðina mjög varlega, læt litla rák myndast, skipa hundinum að setjast, smeygi öðrum fætinum listilega inn í rákina og læt búkinn fylgja, mjög passasöm upp á að hundspottið nái ekki að fá neina aðkomu að frelsinu. En einhvern veginn náði hundurinn að sýna þær skollakúnstir að smeygja sér fram hjá mér og taka á rás eftir hænunum. Jeminn eini, mikið var ég hrædd. Hann er kannski ekkert svo stór en hann kann að bíta, og ekki vildi ég verða valdur að hræðilegum hænuskaða. En það var sem betur fer töggur í hænunum og þær náðu að víkja honum frá, svona rétt áður en ég náði að klófesta pörupiltinn. Auðvitað leið mér ekkert svo vel eftir þennan atburð. Það er auðvitað ekki í lagi þegar mitt dýr ræðst að öðru dýri. En hvernig á maður að díla við svona aðstæður. Ég og nágranninn náðum sem betur fer að leysa þetta í mesta bróðerni. En það getur orðið svo mikill skaphiti í fólki í aðstæðum þar sem dýrin manns lenda í ryskingum við önnur dýr. Kannski verður maður að segja auðvitað skiljanlega því manni þykir svo vænt um dýrin sín. Og hvort sem að sökin er okkar eigin eða annara, þá getur blossað upp í manni blóðhiti þegar kemur til varnar dýrinu. Það er svo skrítið hversu mikil reiðin getur orðið þegar maður hefur þörf á að vernda einhvern og eitthvað sem maður elskar. Maður getur ekki annað en dáðst að slíkri reiði, því þetta fyrir mér er falleg reiði. Þetta er reiði sem sýnir hversu mikið manneskjan getur elskað. En hvort sem reiðin sé tilkomin vegna ástar eða annara hluta eins og frekju þá er ekkert sérstaklega gaman að vera í aðstæðum þar sem tilfinningaflóðið tekur öll völd. Ég held að það veiti ekki af umræðu svona annars slagið inn í samfélagið til að minna okkur nú á að anda djúpt ef slíkar aðstæður koma upp. Hvernig sem aðstæður hafa þróast þá er atburðurinn liðinn, og kannski bara vænst að taka skynsamlega næstu skref í átt að sáttum. Með þetta í huga þá langar mig til að koma með tillögu til hverfisgrúppna á facebook. Nú er svo kalt í lofti og litlu fuglarnir ansi svangir. Það er verulega fagurt þegar fólk tekur sig til og gefur fuglunum eitthvað að borða. Eitthvað er þó um það að gjöful viðleitni sumra sé stillt upp á almennings svæðum þar sem hundar vafra um á röltinu. Og stundum geta dýrmætu gjafirnar reynst vera óhollar í maga hunda. Maður reynir eftir fyllsta megni að fylgjast með og koma í veg fyrir að hundurinn rati á góssið, en það er stundum ekki alltaf að takast, sérstaklega nú þegar það er svo dimmt og augnsjón er kannski ekki eins góð og áður. Ég var að pæla hvort það gæti verið góð hugmynd að setja upp nokkur svæði innan hverfa þar sem óhætt er að leggja frá sér góssið og við hundaeigendur getum forðast eins og heitan eldinn? Eitthvað opið svæði svo fuglarnir geti séð hvort að stöku kettir séu að liggja í laumi, svæði sem margir geta sameiginlega hugað að og fært á það veitingar í miðjum labbitúrnum. Svæði sem fuglarnir læra að þekkja að bjóði upp á gersemar. Sannkölluð fuglafriðlönd í miðri borg. Dýrin skapa oft verðug verkefni fyrir okkur mannfólkið til að leysa. Og það er þess virði að leysa þau þar sem dýrin eru tenging okkar við ástina. Öll knúsin og faðmlögin eru svo góð fyrir oxytocin framleiðsluna, sem umvefur hjartað og heilar það. Auðvitað gæti maður svo sem labbað í Hagkaup og keypt sér stóran knúsubangsa í staðinn, en ég held að Hagkaup sé ekki alveg að skilja þetta. Stærsti knúsubangsinn þar er bara 120 cm og hann er sko ekki gefins, því hann kostar heilar 30. þúsund krónur. Ég veit ekki alveg um ykkur en ég sé ekki mikið fútt í því að kaupa mér svona lítinn bangsa ef ég á annan stað ætla mér að leggja í þann leiðangur að kaupa mér knúsubangsa. Já, nei ég held að slíkur leiðangur sé ekki fyrir mig. Ég held ég hafi bara fundið miklu notalegri lausn, með því að leyfa hundinum að hoppa upp í og kúra hjá manni. Nú fer svo óðum að styttast í 20 febrúar sem er dagur sem hefur verið tileinkaður ást manns á gæludýrum. Kannski er kominn tími hjá mér að skipuleggja þann merkilega dag. Ég kalla eftir skemmtilegum hugmyndum um hvernig má sýna ást í verki og fagna gæludýrunum okkar á þeim merka degi. Takk fyrir mig og megið þið njóta dagsins með öllum þeim ljúfu knúsum sem ykkur standa til boða. Höfundur er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun.
Niðurskurður?!... Jahá sá skal fyrst hefjast inn á Alþingi Íslendinga, með verulegri fækkun á fjöldi Alþingismanna þar á ferð Bakir Anwar Nassar Skoðun
Skoðun Niðurskurður?!... Jahá sá skal fyrst hefjast inn á Alþingi Íslendinga, með verulegri fækkun á fjöldi Alþingismanna þar á ferð Bakir Anwar Nassar skrifar
Skoðun Með aukinni farsæld hefur hlutverk fagmenntaðra sérkennara aldrei verið mikilvægara Sædís Ósk Harðardóttir,Helga Þórey Júlíudóttir skrifar
Skoðun Ákall um kjark Guðbjörg Pálsdóttir,Kolbrún Halldórsdóttir,Steinunn Þórðardóttir,Svana Helen Björnsdóttir skrifar
Niðurskurður?!... Jahá sá skal fyrst hefjast inn á Alþingi Íslendinga, með verulegri fækkun á fjöldi Alþingismanna þar á ferð Bakir Anwar Nassar Skoðun