Útför Reykjavíkur var haldin hátíðleg í Tjarnarbíó laugardaginn 17. febrúar. Eftirfarandi er ræða sem formaður Heimdallar flutti í athöfninni:
Kæru gestir, verið innilega velkomnir í útför Reykjavíkur í Tjarnarbíó. Þessi viðburður er haldinn af Heimdalli, félagi ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík til minningar um ástkæru borgina okkar, sem eftir áraraðir af vanrækslu er nú látin. Við bjóðum ykkur að minnast hennar með okkur á þessari stundu og minnum jafnframt á að samveran og gleðin sigrar alltaf að endingu.
Ég vil nota tækifærið og rifja upp falleg orð Jóhanns Helgasonar:
Ætíð mun ég elska þig
bæði ár og síð
og ef þú vilt
eiga mig
glöð ég gjarnan bíð
Lífið kemur
lífið fer
veldur gleði og sorg
heit af ástum ein ég er
í Reykjavíkurborg
(Staldrað við um stund)
Koma tímar
koma ráð,
segir máltækið
Þá ég bara
bíða má
í Reykjavíkurborg
Ó, ef ég fengi
falið þér
mína miklu ást
oki yrði létt af mér
ég þyrfti ei meira að þjást
ég þyrfti ekki að líða þrá
og bera út á torg
mína einu sönnu ást
í Reykjavíkurborg
Koma tímar
koma ráð
segir máltækið
á meðan ein ég
bíða má
í Reykjavíkurborg
Komdu til mín
komdu fljótt
beðið get ég ei
árin líða svo
undur skjótt
segðu ekki nei
Hvort ástin láti bjóða sér
allt og hvað sem er
er nú orðin eilífleg
spurn á vörum mér
Einn þú hefur
svarið við
minni ástarsorg
Löng er orðin þessi bið
í Reykjavíkurborg
Orð í tíma töluð.
Reykjavík fæddist árið 874 og varð því næstum 1150 ára gömul. Á löngu og viðburðaríku æviskeiði hennar hefur hún skipað sér sess djúpt í hjörtum landsmanna. Við minnumst hennar eins og hún var, við munum það fallega en einnig það sem var miður. Saga hennar var saga framfara, þrautseigju, og sköpunargleði. Ímynd hennar var ávallt varlega framsett, þótt undir yfirborðinu hafi leynst erfiðleikar.
Reykjavík var ekki án vandamála, ekkert okkar er það. Hún var þjökuð af óábyrgri hagstjórn, óstundvísari sorphirðu, óaðgengilegum húsnæðismarkaði, og óendanlega löngum biðlistum eftir leikskólaplássi.
Reykjavík þótti alltaf mjög vænt um miðsvæðið sitt, og sótti bæði einkaþjálfun hjá Gumma Emil og hnykkingar hjá Gumma Kíró til að miðsvæðið væri í góðu ásigkomulagi.
Og það verður bara að viðurkennast að Reykjavíkurborg leit vel út um miðsvæðið þegar hún dó. En það skiptir meira máli en bara miðsvæðið.
Og það skiptir engu máli hvernig þú lítur út ef þú ert dauðvona. Ef þú ert með ónýtt miðtaugakerfi, krónískan niðurgang, og heilaskaða, þá deyrðu alltaf á endanum.
En falleg var hún, víkin sú.
Oft er talað um hina fjólubláu drauma sem útsýni hennar var, Akrafjall og Skarðsheiði.
Hún var svo sannarlega falleg.
Gleði alltaf gaf hún minni sál,
gamla borgin tendrar ástarbál.
En hvað stendur eftir kæra fólk?
Og við skulum aldrei leyfa okkur að gleyma því góða sem Reykjavík gaf okkur.
Perlufestin sem Davíð gaf Reykjavík þegar ástarsamband þeirra stóð sem hæst er þarna enn, og er okkur minnisvarði um það sem hægt er að gera þegar hugsjónir fá að lifa.
Við Tjörnina stendur heimili Reykjavíkur enn, og þó formenn húsfélagsins þar eru einskis nýtir mun það aldrei vera tekið af Reykjavík að eitt sinn var hún stórfengleg. Eitt sinn var hún borg draumanna. Fjólublárra drauma.
Borgin hefur aldrei verið eins, og þú hefur ekkert breyst. Ég hef ekkert breyst. Reykjavík er mín. Sátum hér í gær. Ástin aldrei verið nær.
Það er á stundum sem þessum þar sem mikilvægt er að elska og muna hvað Reykjavík hafði að geyma. Og stundirnar sem við áttum með Reykjavík og þeim sem við elskum:
“Reykjavíkurnætur minna mig ennþá á þig
(Ég ætla dansa, gleyma þér og dansa)
Í rauðum kjól í röð á staðnum sem við hittumst fyrst
(Ég ætla dansa, gleyma þér og dansa)”
- Sigga Ózk
Já kæri söfnuður.
Á stundum sem þessum er gott að muna það góða. Og það eru góðu stundirnar hérna inni (bent á hausinn) sem koma okkur í gegnum þær slæmu sem við eigum hérna inni (bent á hjartað).
Kæru gestir við bjóðum ykkur að minnast hennar, þiggja veitingar, og hlusta á ljúfa tónlist með okkur í kvöld. Að viðburði loknum biðjum við ykkur að taka þátt í kertaathöfn til minningar um Reykjavík, síðan hvetjum við gesti til að halda út í nóttina og minnast hennar með sínum eigin hætti.
Höfundur er formaður Heimdallar.