Hvað ef.... Þorvaldur Örn Árnason skrifar 4. mars 2024 14:01 Þetta fór ekki svona, en .... Norðmenn fóru illa út úr síðari heimstyrjöldinni. Þjóðverjar hernámu landið og drápu fjölda manns. Eftir stríðið voru önnur Evrópuríki með vonda samvisku að hafa ekki lagt sig meira fram við að bjarga saklausum Norðmönnum frá því að vera myrtir af Þjóðverjum. Þá var Ísland enn dönsk nýlenda. Danir buðust til, á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, að láta Norðmönnum eftir rúmlega hálft Ísland, enda höfðu Norðmenn numið það fyrir rúmlega þúsund árum og landið fremur strjálbýlt. Um nokkurt skeið hafði verið stjórnmálahreyfing meðal Norðmanna sem taldi Noreg eiga rétt á Íslandi, því forfeður þeirra hefðu numið þar land fyrir 1100 árum. Höfðu nokkrir Norðmenn þegar flutt til Íslands af þeim sökum. Nefndu þeir sig Víkinga og töluðu forníslensku. Sameinuðu þjóðirnar samþykktu þessa tillögu Dana í lok árs 1947 og 1948 gekk í gildi skipting Íslands milli Víkinga frá Noregi og Íslendinga. Skyldu Víkingar fá allt Suðurlandsundirlendið, allt Austur- og Norðausturland og nokkur héruð til viðbótar, til að stofna þar Víkingaríki. Selfoss varð höfuðborg hins nýa ríkis og óx ört. Víkingar vildu helst að Reykjavík yrði þeirra höfuðborg, en ekki var fallist á það, heldur var Reykjavík skipt þannig að Víkingar fengu Austurbæinn en Íslendingar héldu Vesturbænum ásamt Alþingishúsinu og Dómkirkjunni. Danir og Sameinuðu þjóðirnar spurðu Íslendinga ekki leyfis til þessarar ráðstöfunar lands þeirra, enda var Ísland þá enn nýlenda Dana. Mikil óánægja reis meðal Íslendinga og neituðu margir að afhenda norskum Víkingum hús sín og jarðnæði þegar hin nýja skipan tók gildi 1948. Norsku Víkingarnir voru margir herskáir, enda með herþjálfun og vopn frá heimalandinu, en Íslendingar höfðu öldum saman verið vopnlausir með engan her. Stofnuðu Víkingar nú herflokka sem fóru um landið, réðust á þorp að næturlagi og drápu þá sem fyrir voru. Greip þá um sig mikill ótti meðal Íslendinga. Flýðu þeir unnvörpum og leituðu skjóls í flóttamannabúðum sem Sameinuðu þjóðirnar aðstoðuðu þá við að reisa á nokkrum stöðum og býr stór hluti þjóðarinnar þar enn. Írum, Færeyingum og Grænlendingum sárnaði að horfa aðgerðarlausir upp á örlög Íslendinga, granna sinna og frænda, og hófu 1967 stríð gegn Víkingum, en fóru halloka, misstu færeyskar og írskar eyjar í hendur Víkinga sem hafa haldið þeim síðan. Einnig stækkuðu þeir yfirráðasvæði sitt á Íslandi og leið ekki á löngu uns þeir höfðu slegið eign sinni á rúm 80% landsins, jafnt blómlegar byggðir sem náttúruperlur á hálendinu. Sameinuðu þjóðirnar ályktuðu margsinnis gegn þessum landvinningum, en Bandaríkin studdu Víkinga og beittu ítrekað neitunarvaldi svo landvinningarnir héldu áfram, í trássi við alþjóðlög. Þar kom að Íslendingar fóru að rotta sig saman í vopnaða varnarhópa og heyja skæruhernað gegn Víkingunum, að vísu með frumstæðum vopnum, en nóg til þess að Víkingar fengu þar átyllu til að beita her sínum og drepa skæruliða og þeirra ættingja og jafna hús þeirra við jörðu með jarðýtum. Margir voru fangelsaðir, ekki síst unglingar sem ögrað höfðu hernum með grjótkasti. Komst fjótlega á sú regla að fyrir hvern Víking sem Íslendingar drápu voru drepnir minnst 20 Íslendingar. Var svo komið að helmingur Íslendinga bjuggu í flóttamannabúðum og réðu innan við 20% Íslands. Þeir voru sundraðir og höfðu ekki náð að mynda ríki með nauðsynlegum ríkisstofnunum og voru mjög upp á flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna komnir. Víkingar bönnuðu þeim að eiga og bera vopn, en Íslendingum tókst þó að smíða vopn og smygla til landsins og héldu áfram sínum skæruhernaði. Íslendingar stofnuðu loks eigin ríki 1988, án þess að ráða í raun neinu landi, því Víkingar höfðu hernumið allt Ísland. Byggðir Íslendinga voru sundurlausar og erfitt að komast þar á milli. Stærstu svæði þeirra voru Húnavatnssýslur, Snæfellsnes, hálf Reykjavík og mestöll Suðurnes. Svæði þeirra, einkum í Reykjavík, fóru minnkandi vegna þess að Víkingar jöfnuðu hús við jörðu og neituðu Íslendingum um byggingarleyfi. Nágrannaþjóðir og Sameinuðu þjóðirnar reyndu að miðla málum og var samin tillaga að tveggja ríkja lausn 1993. Féllust Íslendingar á að láta Víkingum eftir 78% af Íslandi, þann hluta sem Víkingar réðu eftir að hafa stækkað yfirráðasvæði sitt í stríðinu 1967. Skyldu Íslendingar viðurkenna ríki Víkinga og láta af skæruhernaði. Í kjölfarið viðurkenndu margar þjóðir sjálfstætt ríki Íslendinga og það fékk áheyrnarrétt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna. Sjá nanar um myndun ríkisins hér. En það varð engin tveggja ríkja lausn. Víkingar héldu áfram að leggja undir sig jarðir Íslendinga og Víkingar kusu sér ríkisstjórn sem lofaði að halda áfram að stækka yfirráðasvæði Víkinga. Þar kom að ættjarðarsinnaðir og herskáir Íslendingar af Suðurnesjum létu til skarar skríða, komu Víkingum að óvörum, drápu marga í skyndiáhlaupi, af mikilli grimmd. Þar fengu Víkingar átyllu til að drepa meira en 20 sinnum fleiri Íslendinga af engu minni grimmd og leggja allar byggðir Suðurnesja í rúst, þannig að þar stendur nú naumast steinn yfir steini. Fjöldi fólks hefur grafist undir húsarústum, ekki síst konur og börn. Þeir sem halda lífi hafa í fá hús að venda og þau hús sem enn standa eru köld því Víkingar lokuðu fyrir rafmagnið og heita vatnið, líka til sjúkrahússins þar sem allar birgðir eru á þrotum. Erfitt er að koma hjálpargögnum til Suðurnesja því Víkingar ráða Keflavíkurflugvelli og Reykjanesbraut og takmarka mjög flutning hjálpargagna á svæðið. Þannig er ástandið þegar þetta er skrifað og engin lausn í sjónmáli. Þrátt fyrir ýmsar hremmingar gegnum aldirnar hafa Suðurnesjabúar aldrei upplifað neitt þessu líkt. Gæti þetta gerst? Geta siðuð þjóðfélög eins og Vesturlönd sýnt þvílíka grimmd og miskunarleysi? Höfundur er íbúi á Suðurnesjum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann Skoðun Skoðun Skoðun Um mennsku og samfélag Bolli Pétur Bollason skrifar Skoðun Er rúmdýnan þín hægt og rólega að murka úr þér líftóruna? Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Sársaukafull vaxtarmörk Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Skynsemi Miðflokksins Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Tölum íslensku Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Er Miðflokkurinn fyrir ungt fólk? Anton Sveinn McKee skrifar Skoðun Svarar ekki kostnaði að bjarga sjálfum sér Kári Helgason skrifar Skoðun Um orkuskort, auðlindir og endurvinnslu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Er padda í vaskinum? Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar Skoðun Rannsökum og ræðum menntakerfið Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Kæra sig ekki um evruna Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjölmiðla Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Horfið á möguleikana í samfélagslegri ábyrgð Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Aftur til fortíðar Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Að kjarna orku þjóðar Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Orðræða seðlabankastjóra veldur mér áhyggjum Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar Skoðun Það er verið að hafa okkur að fíflum. Davíð Bergmann skrifar Skoðun Útboð á Fjarðarheiðargöngum Hildur Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvert á að fara með íslenskt þjóðfélag? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Svikin loforð gagnvart börnum? Hildur Rós Guðbjargardóttir skrifar Skoðun Að búa til steind getur haft skelfilegar afleiðingar! Elínrós Erlingsdóttir skrifar Skoðun Hvar eru sálfræðingarnir? Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Íslenska er ekki eina málið Lilja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Hvar er grunnskólinn? Kristján Hrafn Guðmundsson skrifar Skoðun Er lýðræðislegt að senda vopn til Úkraínu? Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Það á ekki að vera dekur að geta sótt sér sálfræðiþjónustu Ólafía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Um bókun 35, EES samninginn, Evrópusambandið og Bretland Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Húsnæði fyrir fólk, ekki fjárfesta Gísli Rafn Ólafsson skrifar Sjá meira
Þetta fór ekki svona, en .... Norðmenn fóru illa út úr síðari heimstyrjöldinni. Þjóðverjar hernámu landið og drápu fjölda manns. Eftir stríðið voru önnur Evrópuríki með vonda samvisku að hafa ekki lagt sig meira fram við að bjarga saklausum Norðmönnum frá því að vera myrtir af Þjóðverjum. Þá var Ísland enn dönsk nýlenda. Danir buðust til, á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, að láta Norðmönnum eftir rúmlega hálft Ísland, enda höfðu Norðmenn numið það fyrir rúmlega þúsund árum og landið fremur strjálbýlt. Um nokkurt skeið hafði verið stjórnmálahreyfing meðal Norðmanna sem taldi Noreg eiga rétt á Íslandi, því forfeður þeirra hefðu numið þar land fyrir 1100 árum. Höfðu nokkrir Norðmenn þegar flutt til Íslands af þeim sökum. Nefndu þeir sig Víkinga og töluðu forníslensku. Sameinuðu þjóðirnar samþykktu þessa tillögu Dana í lok árs 1947 og 1948 gekk í gildi skipting Íslands milli Víkinga frá Noregi og Íslendinga. Skyldu Víkingar fá allt Suðurlandsundirlendið, allt Austur- og Norðausturland og nokkur héruð til viðbótar, til að stofna þar Víkingaríki. Selfoss varð höfuðborg hins nýa ríkis og óx ört. Víkingar vildu helst að Reykjavík yrði þeirra höfuðborg, en ekki var fallist á það, heldur var Reykjavík skipt þannig að Víkingar fengu Austurbæinn en Íslendingar héldu Vesturbænum ásamt Alþingishúsinu og Dómkirkjunni. Danir og Sameinuðu þjóðirnar spurðu Íslendinga ekki leyfis til þessarar ráðstöfunar lands þeirra, enda var Ísland þá enn nýlenda Dana. Mikil óánægja reis meðal Íslendinga og neituðu margir að afhenda norskum Víkingum hús sín og jarðnæði þegar hin nýja skipan tók gildi 1948. Norsku Víkingarnir voru margir herskáir, enda með herþjálfun og vopn frá heimalandinu, en Íslendingar höfðu öldum saman verið vopnlausir með engan her. Stofnuðu Víkingar nú herflokka sem fóru um landið, réðust á þorp að næturlagi og drápu þá sem fyrir voru. Greip þá um sig mikill ótti meðal Íslendinga. Flýðu þeir unnvörpum og leituðu skjóls í flóttamannabúðum sem Sameinuðu þjóðirnar aðstoðuðu þá við að reisa á nokkrum stöðum og býr stór hluti þjóðarinnar þar enn. Írum, Færeyingum og Grænlendingum sárnaði að horfa aðgerðarlausir upp á örlög Íslendinga, granna sinna og frænda, og hófu 1967 stríð gegn Víkingum, en fóru halloka, misstu færeyskar og írskar eyjar í hendur Víkinga sem hafa haldið þeim síðan. Einnig stækkuðu þeir yfirráðasvæði sitt á Íslandi og leið ekki á löngu uns þeir höfðu slegið eign sinni á rúm 80% landsins, jafnt blómlegar byggðir sem náttúruperlur á hálendinu. Sameinuðu þjóðirnar ályktuðu margsinnis gegn þessum landvinningum, en Bandaríkin studdu Víkinga og beittu ítrekað neitunarvaldi svo landvinningarnir héldu áfram, í trássi við alþjóðlög. Þar kom að Íslendingar fóru að rotta sig saman í vopnaða varnarhópa og heyja skæruhernað gegn Víkingunum, að vísu með frumstæðum vopnum, en nóg til þess að Víkingar fengu þar átyllu til að beita her sínum og drepa skæruliða og þeirra ættingja og jafna hús þeirra við jörðu með jarðýtum. Margir voru fangelsaðir, ekki síst unglingar sem ögrað höfðu hernum með grjótkasti. Komst fjótlega á sú regla að fyrir hvern Víking sem Íslendingar drápu voru drepnir minnst 20 Íslendingar. Var svo komið að helmingur Íslendinga bjuggu í flóttamannabúðum og réðu innan við 20% Íslands. Þeir voru sundraðir og höfðu ekki náð að mynda ríki með nauðsynlegum ríkisstofnunum og voru mjög upp á flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna komnir. Víkingar bönnuðu þeim að eiga og bera vopn, en Íslendingum tókst þó að smíða vopn og smygla til landsins og héldu áfram sínum skæruhernaði. Íslendingar stofnuðu loks eigin ríki 1988, án þess að ráða í raun neinu landi, því Víkingar höfðu hernumið allt Ísland. Byggðir Íslendinga voru sundurlausar og erfitt að komast þar á milli. Stærstu svæði þeirra voru Húnavatnssýslur, Snæfellsnes, hálf Reykjavík og mestöll Suðurnes. Svæði þeirra, einkum í Reykjavík, fóru minnkandi vegna þess að Víkingar jöfnuðu hús við jörðu og neituðu Íslendingum um byggingarleyfi. Nágrannaþjóðir og Sameinuðu þjóðirnar reyndu að miðla málum og var samin tillaga að tveggja ríkja lausn 1993. Féllust Íslendingar á að láta Víkingum eftir 78% af Íslandi, þann hluta sem Víkingar réðu eftir að hafa stækkað yfirráðasvæði sitt í stríðinu 1967. Skyldu Íslendingar viðurkenna ríki Víkinga og láta af skæruhernaði. Í kjölfarið viðurkenndu margar þjóðir sjálfstætt ríki Íslendinga og það fékk áheyrnarrétt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna. Sjá nanar um myndun ríkisins hér. En það varð engin tveggja ríkja lausn. Víkingar héldu áfram að leggja undir sig jarðir Íslendinga og Víkingar kusu sér ríkisstjórn sem lofaði að halda áfram að stækka yfirráðasvæði Víkinga. Þar kom að ættjarðarsinnaðir og herskáir Íslendingar af Suðurnesjum létu til skarar skríða, komu Víkingum að óvörum, drápu marga í skyndiáhlaupi, af mikilli grimmd. Þar fengu Víkingar átyllu til að drepa meira en 20 sinnum fleiri Íslendinga af engu minni grimmd og leggja allar byggðir Suðurnesja í rúst, þannig að þar stendur nú naumast steinn yfir steini. Fjöldi fólks hefur grafist undir húsarústum, ekki síst konur og börn. Þeir sem halda lífi hafa í fá hús að venda og þau hús sem enn standa eru köld því Víkingar lokuðu fyrir rafmagnið og heita vatnið, líka til sjúkrahússins þar sem allar birgðir eru á þrotum. Erfitt er að koma hjálpargögnum til Suðurnesja því Víkingar ráða Keflavíkurflugvelli og Reykjanesbraut og takmarka mjög flutning hjálpargagna á svæðið. Þannig er ástandið þegar þetta er skrifað og engin lausn í sjónmáli. Þrátt fyrir ýmsar hremmingar gegnum aldirnar hafa Suðurnesjabúar aldrei upplifað neitt þessu líkt. Gæti þetta gerst? Geta siðuð þjóðfélög eins og Vesturlönd sýnt þvílíka grimmd og miskunarleysi? Höfundur er íbúi á Suðurnesjum.
Skoðun Neikvæð samskipti barna og ungmenna á samfélagsmiðlunum Þórarinn Torfi Finnbogason skrifar
Skoðun Flogið á milli landa á endurnýjanlegri orku: Draumsýn eða Raunveruleiki? Gnýr Guðmundsson skrifar