Sjálfstæðisflokkurinn, the party of hungry children Ian McDonald skrifar 15. ágúst 2024 06:31 Íslenska útgáfu greinarinnar má sjá fyrir neðan þá ensku In recent days, the debate over free school meals has intensified, with some politicians vehemently opposing the idea. The notion that children—innocent and vulnerable—should be denied food in their place of learning is not only cruel but deeply out of touch with the realities of poverty. This position reveals a startling disconnect between these politicians and the lives of the people they are supposed to serve. Poverty is more than just a lack of money; it’s a complex social condition that affects every aspect of a person’s life. One of the most devastating impacts of poverty is food insecurity. When children do not have consistent access to nutritious meals, the consequences are severe and long-lasting. Malnourishment in childhood is directly linked to numerous problems later in life. Studies have shown that children who experience food insecurity are more likely to suffer from developmental delays, learning disabilities, and chronic health issues such as diabetes and heart disease. These children are also more prone to behavioural problems, which can lead to difficulties in school and later in life. This vicious cycle of poverty and poor health can trap families for generations, making it nearly impossible to break free without substantial intervention. Free school meals serve as a critical lifeline for children from low-income families. They ensure that, at the very least, children receive one nutritious meal a day, which is essential for their physical and cognitive development. Denying these meals is not just a policy decision; it is a direct attack on the well-being of the most vulnerable members of society. The idea that a child should be denied food—especially in a country of immense wealth and resources—requires a degree of callousness that is difficult to comprehend. Yet, some politicians argue that providing free school meals is an unnecessary burden on taxpayers or that it fosters dependency among families. Such arguments ignore the fundamental reality that children cannot be held responsible for their economic circumstances. To deny food to a child is to ignore the basic tenets of humanity. It is to say that some children are less deserving of a healthy, happy life simply because of the economic status they were born into. This mind-set is not only cruel but also profoundly out of touch with the reality of life for many people. It reflects a worldview in which the hardships faced by millions are either invisible or unimportant to those in power. One of the most disturbing aspects of this debate is the sheer detachment of wealthy politicians from the struggles of ordinary people. Many of those who advocate against free school meals have never experienced hunger, nor have they had to worry about where their next meal would come from. They live in a world where problems can be solved with money—a world where they can simply spend their way out of discomfort. This detachment breeds a dangerous lack of empathy. When politicians do not understand the struggles of the people they serve, they are more likely to dismiss those struggles as unimportant or even self-inflicted. They fail to recognize that poverty is not a choice and that for many families, providing consistent, nutritious meals is a daily challenge. The opposition to free school meals is not about fiscal responsibility or reducing government dependency; it is about maintaining a status quo in which the wealthy elite remain insulated from the real world. It is about denying the very real needs of children in the name of an ideology that values self-sufficiency over community care. Denying free school meals to children is an act of cruelty that reflects a deep disconnect between certain politicians and the people they are supposed to serve. It is a policy stance that ignores the profound connection between poverty, malnourishment, and long-term harm. In a society that prides itself on equality of opportunity, allowing children to go hungry is a moral failing of the highest order. We are living in a time where the blame for economic instability is being shifted onto the shoulders of those who can least afford it. On one hand, central banks are pointing fingers at the poorest in society, accusing them of "spending too much" and exacerbating inflation. On the other, politicians are advocating for policies that would force parents to spend money they simply don't have on something as fundamental as school meals for their children. This narrative not only defies logic but also reveals a profound misunderstanding—or disregard—of the realities faced by millions of people struggling to make ends meet. It is essential that we push back against this narrative and advocate for policies that recognize the structural nature of poverty. Instead of penalizing the poor, we should be working to address the root causes of economic inequality and ensuring that all children have access to the basic necessities they need to thrive. Only then can we begin to build a society that is fair, just, and compassionate. The author is a manufacturing worker. Íslensk útgáf að neðan. Undanfarna daga hefur umræðan um ókeypis skólamáltíðir aukist og hafa sumir stjórnmálamenn mótmælt hugmyndinni harðlega. Hugmyndin um að börnum eigi að vera neitað um mat á námsstað sínum er ekki aðeins grimmt heldur í djúpri tengingu við raunveruleika fátæktar. Þessi afstaða sýnir óvænt samband milli þessara stjórnmálamanna og lífs fólksins sem þeir eiga að þjóna. Fátækt er meira en bara skortur á peningum; þetta er flókið félagslegt ástand sem hefur áhrif á alla þætti í lífi einstaklings. ein hrikalegustu áhrif fátæktar er mataróöryggi. Þegar börn hafa ekki stöðugan aðgang að næringarríkum máltíðum eru afleiðingarnar alvarlegar og langvarandi. Vannæring í æsku er beintengd fjölmörgum vandamálum síðar á ævinni. Rannsóknir hafa sýnt að börn sem upplifa fæðuóöryggi eru líklegri til að þjást af þroskahömlun, námsörðugleikum og langvinnum heilsufarsvandamálum eins og sykursýki og hjartasjúkdómum. Þessum börnum er líka hætt við hegðunarvandamálum sem geta leitt til erfiðleika í skóla og síðar á lífsleiðinni. Þessi vítahringur fátæktar og lélegrar heilsu getur fangað fjölskyldur kynslóð fram af kynslóð, sem gerir það næstum ómögulegt að losna án verulegrar íhlutunar. Ókeypis skólamáltíðir þjóna sem mikilvæg björgunarlína fyrir börn úr lágtekjufjölskyldum. Þau sjá til þess að börn fái að minnsta kosti eina næringarríka máltíð á dag, sem er nauðsynleg fyrir líkamlegan og vitsmunalegan þroska þeirra. Að neita þessum máltíðum er ekki bara stefnuákvörðun; það er bein árás á velferð viðkvæmustu þegnanna í samfélaginu. Hugmyndin um að neita eigi barni um mat, sérstaklega í landi þar sem gífurleg auður og auðlindir búa - krefst ákveðins harðneskju sem erfitt er að skilja. Samt halda sumir stjórnmálamenn því fram að það að veita ókeypis skólamáltíðir sé óþarfa byrði á skattgreiðendur eða að það ýti undir ósjálfstæði meðal fjölskyldna. Slík rök hunsa þann grundvallar veruleika að börn geta ekki borið ábyrgð á efnahagslegum aðstæðum sínum. Að neita barni um mat er að hunsa grundvallaratriði mannkyns. Það er að segja að sum börn eigi síður skilið heilbrigt og hamingjusamt líf einfaldlega vegna efnahagslegrar stöðu sem þau fæddust inn í. Þessi hugsunarháttur er ekki aðeins grimmur heldur einnig í algjörri snertingu við raunveruleika lífsins hjá mörgum. Hún endurspeglar heimsmynd þar sem erfiðleikar sem milljónir standa frammi fyrir eru annaðhvort ósýnilegar eða ekki mikilvægar fyrir valdamenn. Einn sá þáttur sem er mest truflandi í þessari umræðu er hreint aðskilnaður ríkra stjórnmálamanna frá baráttu venjulegs fólks. Margir þeirra sem mæla gegn ókeypis skólamáltíðum hafa aldrei upplifað hungur, né þurft að hafa áhyggjur af því hvaðan næsta máltíð þeirra kæmi. Þeir búa í heimi þar sem hægt er að leysa vandamál með peningum — heimi þar sem þeir geta einfaldlega eytt leið sinni út úr vanlíðan. Þessi aðskilnaður elur af sér hættulegan skort á samkennd. Þegar stjórnmálamenn skilja ekki baráttu fólksins sem þeir þjóna eru þeir líklegri til að afgreiða þá baráttu sem ómikilvæga eða jafnvel sjálfskapa. Þeir gera sér ekki grein fyrir því að fátækt er ekki val og að fyrir margar fjölskyldur er það dagleg áskorun að útvega samfellda, næringarríka máltíð. Andstaðan við ókeypis skólamáltíðir snýst ekki um ábyrgð í ríkisfjármálum eða að draga úr því að almenningur reiðir sig of mikið á ríkið. það snýst um að viðhalda óbreyttu ástandi þar sem auðmannaelítan er einangruð frá hinum raunverulega heimi. Það snýst um að afneita mjög raunverulegum þörfum barna í nafni hugmyndafræði sem metur sjálfsbjargarviðleitni fram yfir samfélagslega umönnun. Að neita börnum um ókeypis skólamáltíðir er grimmd sem endurspeglar djúpt samband milli ákveðinna stjórnmálamanna og fólksins sem þeir eiga að þjóna. Það er stefna sem hunsar hin djúpstæðu tengsl á milli fátæktar, vannæringar og langtímaskaða. Í samfélagi sem stærir sig af jöfnum tækifærum er það siðferðisbrestur af æðstu gráðu að leyfa börnum að svelta. Við lifum á tímum þar sem sökinni á efnahagslegum óstöðugleika er verið að færa á herðar þeirra sem minnst mega sín. Annars vegar eru seðlabankar að benda á þá fátækustu í samfélaginu og saka þá um að „eyða of miklu“ og auka verðbólgu. Á hinn bóginn eru stjórnmálamenn talsmenn fyrir stefnu sem myndi neyða foreldra til að eyða peningum sem þeir hafa einfaldlega ekki í eitthvað jafn grundvallaratriði og skólamáltíðir fyrir börn sín. Þessi frásögn stangast ekki aðeins á rökfræði heldur sýnir hún einnig djúpstæðan misskilning – eða tillitsleysi – á veruleikanum sem milljónir manna standa frammi fyrir í erfiðleikum með að ná endum saman. Það er nauðsynlegt að við ýtum aftur á móti þessari frásögn og mælum með stefnu sem viðurkenna skipulagslega eðli fátæktar. Í stað þess að refsa hinum fátæku ættum við að vinna að því að taka á rótum efnahagslegs ójöfnuðar og tryggja að öll börn hafi aðgang að þeim grunnþörfum sem þau þurfa til að dafna. Aðeins þá getum við byrjað að byggja upp samfélag sem er sanngjarnt, réttlátt og samúðarfullt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Grunnskólar Sjálfstæðisflokkurinn Mest lesið Manstu þegar Messenger var ekki til? Aldís Stefánsdóttir Skoðun Talsmenn tolla gefa engan afslátt Ragnar Sigurður Kristjánsson Skoðun Óheillaþróun á íslenskum vinnumarkaði Gunnar Sigvaldason,Árni B. Björnsson Skoðun „Flestum í Noregi er illa við EES“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Er Helguvík ein af stærstu ruslakistum Íslands? Margrét S. Þórólfsdóttir,Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Þórólfur J. Dagsson Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn, the party of hungry children Ian McDonald Skoðun Að virkja upp í loft Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Alvarlegar afleiðingar kynferðislegrar áreitni á vinnustöðum Dagný Aradóttir Pind Skoðun Opið bréf til stjórnarformanns Haga Björn Sævar Einarsson Skoðun Talað tungum tveim? - Stefáni Einari Stefánssyni svarað Einar Steinn Valgarðsson Skoðun Skoðun Skoðun Opið bréf til stjórnarformanns Haga Björn Sævar Einarsson skrifar Skoðun Alvarlegar afleiðingar kynferðislegrar áreitni á vinnustöðum Dagný Aradóttir Pind skrifar Skoðun Er Helguvík ein af stærstu ruslakistum Íslands? Margrét S. Þórólfsdóttir,Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Þórólfur J. Dagsson skrifar Skoðun Manstu þegar Messenger var ekki til? Aldís Stefánsdóttir skrifar Skoðun „Flestum í Noregi er illa við EES“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Óheillaþróun á íslenskum vinnumarkaði Gunnar Sigvaldason,Árni B. Björnsson skrifar Skoðun Að virkja upp í loft Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn, the party of hungry children Ian McDonald skrifar Skoðun Talsmenn tolla gefa engan afslátt Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar Skoðun Samstaða kennara skiptir máli Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Hvað er fram undan í íslenskum stjórnmálum? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Leiðin til að elska mig Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun Nauðsynlegt að sameina verndun og nýtingu orku með stuðningi staðla Haukur Logi Jóhannsson skrifar Skoðun Hamstrar barnið þitt blýanta? Berglind Sunna Bragadóttir skrifar Skoðun Ég má það fyrst ég kemst upp með það Eva Hauksdóttir skrifar Skoðun Ætlar Akureyrarbær að snuða íbúa? Sunna Hlín Jóhannesdóttir,Hilda Jana Gísladóttir skrifar Skoðun Miðaldra á hjúkrunarheimili! Jóhanna Ólafsdóttir skrifar Skoðun Strandveiðar - stórlega styrktur atvinnuvegur Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Sérðu það sem ég sé? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Hver á vindinn? Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Tölum um mannvirkjarannsóknir Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Skólabyrjun og skjáhætta Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Leyfið Estefaniu að vera hér á landi: Hvers vegna sendum við börn burt? Kamma Thordarson skrifar Skoðun Eigum við Íslendingar of fáa keppendur á Ólympíuleikum? Kjartan Ásmundsson skrifar Skoðun Færeyingar góð fyrirmynd! Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Menntamál eru byggðajafnréttismál Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir,Sigríður Gísladóttir skrifar Skoðun Tölum saman um skólastarf Arnbjörg Stefánsdóttir skrifar Skoðun Frumkvöðlar framtíðarinnar: Að breyta brestum og nýta neikvætt til nýsköpunar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Ásgeir, gefðu okkur von! Unnur Hrefna Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Það er hægt að lækka byggingarkostnað á Íslandi Jón Ingi Hákonarson skrifar Sjá meira
Íslenska útgáfu greinarinnar má sjá fyrir neðan þá ensku In recent days, the debate over free school meals has intensified, with some politicians vehemently opposing the idea. The notion that children—innocent and vulnerable—should be denied food in their place of learning is not only cruel but deeply out of touch with the realities of poverty. This position reveals a startling disconnect between these politicians and the lives of the people they are supposed to serve. Poverty is more than just a lack of money; it’s a complex social condition that affects every aspect of a person’s life. One of the most devastating impacts of poverty is food insecurity. When children do not have consistent access to nutritious meals, the consequences are severe and long-lasting. Malnourishment in childhood is directly linked to numerous problems later in life. Studies have shown that children who experience food insecurity are more likely to suffer from developmental delays, learning disabilities, and chronic health issues such as diabetes and heart disease. These children are also more prone to behavioural problems, which can lead to difficulties in school and later in life. This vicious cycle of poverty and poor health can trap families for generations, making it nearly impossible to break free without substantial intervention. Free school meals serve as a critical lifeline for children from low-income families. They ensure that, at the very least, children receive one nutritious meal a day, which is essential for their physical and cognitive development. Denying these meals is not just a policy decision; it is a direct attack on the well-being of the most vulnerable members of society. The idea that a child should be denied food—especially in a country of immense wealth and resources—requires a degree of callousness that is difficult to comprehend. Yet, some politicians argue that providing free school meals is an unnecessary burden on taxpayers or that it fosters dependency among families. Such arguments ignore the fundamental reality that children cannot be held responsible for their economic circumstances. To deny food to a child is to ignore the basic tenets of humanity. It is to say that some children are less deserving of a healthy, happy life simply because of the economic status they were born into. This mind-set is not only cruel but also profoundly out of touch with the reality of life for many people. It reflects a worldview in which the hardships faced by millions are either invisible or unimportant to those in power. One of the most disturbing aspects of this debate is the sheer detachment of wealthy politicians from the struggles of ordinary people. Many of those who advocate against free school meals have never experienced hunger, nor have they had to worry about where their next meal would come from. They live in a world where problems can be solved with money—a world where they can simply spend their way out of discomfort. This detachment breeds a dangerous lack of empathy. When politicians do not understand the struggles of the people they serve, they are more likely to dismiss those struggles as unimportant or even self-inflicted. They fail to recognize that poverty is not a choice and that for many families, providing consistent, nutritious meals is a daily challenge. The opposition to free school meals is not about fiscal responsibility or reducing government dependency; it is about maintaining a status quo in which the wealthy elite remain insulated from the real world. It is about denying the very real needs of children in the name of an ideology that values self-sufficiency over community care. Denying free school meals to children is an act of cruelty that reflects a deep disconnect between certain politicians and the people they are supposed to serve. It is a policy stance that ignores the profound connection between poverty, malnourishment, and long-term harm. In a society that prides itself on equality of opportunity, allowing children to go hungry is a moral failing of the highest order. We are living in a time where the blame for economic instability is being shifted onto the shoulders of those who can least afford it. On one hand, central banks are pointing fingers at the poorest in society, accusing them of "spending too much" and exacerbating inflation. On the other, politicians are advocating for policies that would force parents to spend money they simply don't have on something as fundamental as school meals for their children. This narrative not only defies logic but also reveals a profound misunderstanding—or disregard—of the realities faced by millions of people struggling to make ends meet. It is essential that we push back against this narrative and advocate for policies that recognize the structural nature of poverty. Instead of penalizing the poor, we should be working to address the root causes of economic inequality and ensuring that all children have access to the basic necessities they need to thrive. Only then can we begin to build a society that is fair, just, and compassionate. The author is a manufacturing worker. Íslensk útgáf að neðan. Undanfarna daga hefur umræðan um ókeypis skólamáltíðir aukist og hafa sumir stjórnmálamenn mótmælt hugmyndinni harðlega. Hugmyndin um að börnum eigi að vera neitað um mat á námsstað sínum er ekki aðeins grimmt heldur í djúpri tengingu við raunveruleika fátæktar. Þessi afstaða sýnir óvænt samband milli þessara stjórnmálamanna og lífs fólksins sem þeir eiga að þjóna. Fátækt er meira en bara skortur á peningum; þetta er flókið félagslegt ástand sem hefur áhrif á alla þætti í lífi einstaklings. ein hrikalegustu áhrif fátæktar er mataróöryggi. Þegar börn hafa ekki stöðugan aðgang að næringarríkum máltíðum eru afleiðingarnar alvarlegar og langvarandi. Vannæring í æsku er beintengd fjölmörgum vandamálum síðar á ævinni. Rannsóknir hafa sýnt að börn sem upplifa fæðuóöryggi eru líklegri til að þjást af þroskahömlun, námsörðugleikum og langvinnum heilsufarsvandamálum eins og sykursýki og hjartasjúkdómum. Þessum börnum er líka hætt við hegðunarvandamálum sem geta leitt til erfiðleika í skóla og síðar á lífsleiðinni. Þessi vítahringur fátæktar og lélegrar heilsu getur fangað fjölskyldur kynslóð fram af kynslóð, sem gerir það næstum ómögulegt að losna án verulegrar íhlutunar. Ókeypis skólamáltíðir þjóna sem mikilvæg björgunarlína fyrir börn úr lágtekjufjölskyldum. Þau sjá til þess að börn fái að minnsta kosti eina næringarríka máltíð á dag, sem er nauðsynleg fyrir líkamlegan og vitsmunalegan þroska þeirra. Að neita þessum máltíðum er ekki bara stefnuákvörðun; það er bein árás á velferð viðkvæmustu þegnanna í samfélaginu. Hugmyndin um að neita eigi barni um mat, sérstaklega í landi þar sem gífurleg auður og auðlindir búa - krefst ákveðins harðneskju sem erfitt er að skilja. Samt halda sumir stjórnmálamenn því fram að það að veita ókeypis skólamáltíðir sé óþarfa byrði á skattgreiðendur eða að það ýti undir ósjálfstæði meðal fjölskyldna. Slík rök hunsa þann grundvallar veruleika að börn geta ekki borið ábyrgð á efnahagslegum aðstæðum sínum. Að neita barni um mat er að hunsa grundvallaratriði mannkyns. Það er að segja að sum börn eigi síður skilið heilbrigt og hamingjusamt líf einfaldlega vegna efnahagslegrar stöðu sem þau fæddust inn í. Þessi hugsunarháttur er ekki aðeins grimmur heldur einnig í algjörri snertingu við raunveruleika lífsins hjá mörgum. Hún endurspeglar heimsmynd þar sem erfiðleikar sem milljónir standa frammi fyrir eru annaðhvort ósýnilegar eða ekki mikilvægar fyrir valdamenn. Einn sá þáttur sem er mest truflandi í þessari umræðu er hreint aðskilnaður ríkra stjórnmálamanna frá baráttu venjulegs fólks. Margir þeirra sem mæla gegn ókeypis skólamáltíðum hafa aldrei upplifað hungur, né þurft að hafa áhyggjur af því hvaðan næsta máltíð þeirra kæmi. Þeir búa í heimi þar sem hægt er að leysa vandamál með peningum — heimi þar sem þeir geta einfaldlega eytt leið sinni út úr vanlíðan. Þessi aðskilnaður elur af sér hættulegan skort á samkennd. Þegar stjórnmálamenn skilja ekki baráttu fólksins sem þeir þjóna eru þeir líklegri til að afgreiða þá baráttu sem ómikilvæga eða jafnvel sjálfskapa. Þeir gera sér ekki grein fyrir því að fátækt er ekki val og að fyrir margar fjölskyldur er það dagleg áskorun að útvega samfellda, næringarríka máltíð. Andstaðan við ókeypis skólamáltíðir snýst ekki um ábyrgð í ríkisfjármálum eða að draga úr því að almenningur reiðir sig of mikið á ríkið. það snýst um að viðhalda óbreyttu ástandi þar sem auðmannaelítan er einangruð frá hinum raunverulega heimi. Það snýst um að afneita mjög raunverulegum þörfum barna í nafni hugmyndafræði sem metur sjálfsbjargarviðleitni fram yfir samfélagslega umönnun. Að neita börnum um ókeypis skólamáltíðir er grimmd sem endurspeglar djúpt samband milli ákveðinna stjórnmálamanna og fólksins sem þeir eiga að þjóna. Það er stefna sem hunsar hin djúpstæðu tengsl á milli fátæktar, vannæringar og langtímaskaða. Í samfélagi sem stærir sig af jöfnum tækifærum er það siðferðisbrestur af æðstu gráðu að leyfa börnum að svelta. Við lifum á tímum þar sem sökinni á efnahagslegum óstöðugleika er verið að færa á herðar þeirra sem minnst mega sín. Annars vegar eru seðlabankar að benda á þá fátækustu í samfélaginu og saka þá um að „eyða of miklu“ og auka verðbólgu. Á hinn bóginn eru stjórnmálamenn talsmenn fyrir stefnu sem myndi neyða foreldra til að eyða peningum sem þeir hafa einfaldlega ekki í eitthvað jafn grundvallaratriði og skólamáltíðir fyrir börn sín. Þessi frásögn stangast ekki aðeins á rökfræði heldur sýnir hún einnig djúpstæðan misskilning – eða tillitsleysi – á veruleikanum sem milljónir manna standa frammi fyrir í erfiðleikum með að ná endum saman. Það er nauðsynlegt að við ýtum aftur á móti þessari frásögn og mælum með stefnu sem viðurkenna skipulagslega eðli fátæktar. Í stað þess að refsa hinum fátæku ættum við að vinna að því að taka á rótum efnahagslegs ójöfnuðar og tryggja að öll börn hafi aðgang að þeim grunnþörfum sem þau þurfa til að dafna. Aðeins þá getum við byrjað að byggja upp samfélag sem er sanngjarnt, réttlátt og samúðarfullt.
Er Helguvík ein af stærstu ruslakistum Íslands? Margrét S. Þórólfsdóttir,Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Þórólfur J. Dagsson Skoðun
Skoðun Alvarlegar afleiðingar kynferðislegrar áreitni á vinnustöðum Dagný Aradóttir Pind skrifar
Skoðun Er Helguvík ein af stærstu ruslakistum Íslands? Margrét S. Þórólfsdóttir,Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Þórólfur J. Dagsson skrifar
Skoðun Nauðsynlegt að sameina verndun og nýtingu orku með stuðningi staðla Haukur Logi Jóhannsson skrifar
Skoðun Leyfið Estefaniu að vera hér á landi: Hvers vegna sendum við börn burt? Kamma Thordarson skrifar
Skoðun Menntamál eru byggðajafnréttismál Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir,Sigríður Gísladóttir skrifar
Skoðun Frumkvöðlar framtíðarinnar: Að breyta brestum og nýta neikvætt til nýsköpunar Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar
Er Helguvík ein af stærstu ruslakistum Íslands? Margrét S. Þórólfsdóttir,Ragnhildur L. Guðmundsdóttir,Þórólfur J. Dagsson Skoðun