„Hvers virði er ég?“ – Áskorun til barna- og unglingabókahöfunda Friðrik Erlingsson skrifar 11. september 2024 11:03 „Hvað vilja börn og unglingar lesa? Á hverju hafa þau áhuga?“ Við þessum ímynduðu spurningum höfunda og útgefanda má finna svar í því úrvali barna- og unglingabóka sem gefnar eru út hér á landi, bæði íslenskum og þýddum. Auðvelt er að skilja að útgefandi þurfi að hafa nokkuð fyrir snúð sinn og gefi helst ekki út aðrar bækur en þær sem útgáfan er nokkuð viss um að seljist upp í kostnað. Sú vissa gæti byggst á því að bókin sé frábær að mati útgefanda og líkleg til vinsælda, og/eða að höfundurinn sé það vel þekktur að sala upp í kostnað sé nokkuð örugg útfrá nafni hans einu saman. Auglýsingar og markaðsefni tryggja svo þá athygli sem bókin þarf til að ná sölu – og flestir vita að það eru foreldrar eða aðstandendur sem eru kaupendurnir, þótt markaðsefnið verði einnig að höfða til markhópsins sem bókin er ætluð fyrir. Þessi lýsing hér að ofan er það sem kalla mætti markaðsvæðingu barna- og unglingabóka. Markaðsvæðing er nauðsyn í því þrönga fjárhagslega umhverfi sem sérstaklega höfundum, en einnig útgefendum barna- og unglingabóka er sett, m.a. af hálfu opinberra sjóða. Því þrátt fyrir langar romsur margra ráðherra um nauðsyn barna- og unglingabóka, um vernd íslenskrar tungu, um mikilvægi lesturs o.sv.fr., þá eru aðgerðir af hálfu stjórnvalda næsta máttlausar þegar upp er staðið. Dröfn Vilhjálmsdóttir, bókasafnsfræðingur, segir svo í frábærri grein: „Við höfum algjörlega eftirlátið markaðsöflum barnabókamarkaðinn og börn eru ekki með rödd á þeim markaði. Við styðjum ekkert sérstaklega vel við frábærubarnabókahöfundana okkar og það gildir einnig um þýðingar. Það er til dæmis hætt að þýða bækur í miðju kafi í öðrum hverjum bókaflokki fyrir börn og unglinga því útgáfan stendur ekki undir sér.“ Stóra vandamálið er að spurningar markaðsvæðingarinnar: „Hvað vilja börn og unglingar lesa? Á hverju hafa þau áhuga?“ eru einfaldlega rangar. Í fyrsta lagi er ómögulegt að alhæfa neitt um svo breiðan hóp. Hins vegar geta bækur, sem skrifaðar eru, framleiddar og auglýstar í þeim eina tilgangi að verða góð söluvara, í besta falli orðið afþreying en þær verða ekki góðar bækur, vegna þess að þær skortir það eitt sem ungur lesandi þráir hvað mest að finna: merkingu – og þar með tilgang. Hvað er merking? Hvað er merking? Það er sú upplifun lesanda sem ekki verður sett í orð heldur liggur á milli línanna; merking er andleg og líkamleg upplifun lesanda, sem kemur til af innlifun hans í söguna og persónur sögunnar, tilfinningar þeirra og innri átök. Því góð saga er ekki bara atburðir eða atburðarrás heldur fyrst og fremst trúverðugar persónur. Merking er ekki boðskapur heldur sú tilfinning sem höfundinum sjálfum liggur á hjarta, án þess að geta sett hana í orð. Merking er hin einlæga spurn höfundar til tilverunnar, sem lesandinn finnur svarið við í eigin hjarta. Svo saga hafi merkingu verður höfundur að búa yfir einlægni – og hugrekki til þess að vera einlægur við sjálfan sig og lesanda, en einlægni merkir hér fyrst og fremst nálgun höfundar og þann andblæ, það hjartalag, sem hann gefur af sjálfum sér í verk sitt. Svo hvað skyldu börn og unglingar vilja? Þau vilja finna svar við hinni eilífu og einlægu spurn sem öll ungmenni allra tíma hafa ævinlega og munu ávallt þurfa að glíma við: „Hvers virði er ég?“ Þetta er eilífðarspurning einstaklingsins á öllum æviskeiðum, en brýnust er hún á mótunarárunum þegar hinn vaknandi hugur fer að spyrja – og byrjar að efast, bæði um sjálfan sig og umheiminn. Höfundar verða því að leitast við að gefa – ekki endilega svar - heldur von um að lesandi muni finna sitt svar – og gefa vissu um að lesandinn sé ekki einn með þessa spurn, heldur sé hún sammannleg; einhver sú allra mannlegasta spurn sem til er: birtingarform sjálfrar mennskunnar í sinni brothættustu mynd. Sjálfsvirði drengja Sjálfsvirði drengja hefur átt mjög undir högg að sækja undanfarin ár og áratugi, vegna linnulausrar og hatrammrar orðræðu um að allir karlmenn séu mögulegir ofbeldismenn og nauðgarar; að drengir eigi erfiðara með nám en stúlkur og séu varla læsir; að drengir séu upp til hópa fordómafullir, lifi og hrærist í eitraðri búningsklefamenningu og séu þar að auki staurblindir á forréttindi sín; að þeir séu afkvæmi feðraveldis sem muni gagnrýnislaust leiða þá til hálaunaðra starfa, þrátt fyrir skort þeirra á hæfileikum eða getu til nokkurs hlutar. Það blasir við öllum að þessi orðræða hefur haft grafalvarleg áhrif og alls ekki verið drengjum hjálpleg á nokkurn hátt heldur þvert á móti. Skólakerfið hefur kokgleypt þessa réttrúnaðar orðræðu í gegnum Kynjafræði, sem sannarlega hljóta að vera kynleg fræði, því það er nánast útilokað að finna námsefnið til að kynna sér það. Drengur á unglingsaldri sagði mér fyrir nokkrum dögum að þegar búið væri að hamra á því nógu lengi hvað strákar væru ómögulegir á flestum sviðum, m.a. lélegir í námi, þá kipptu þeir sér ekki lengur upp við það að fá lélegar einkunnir. „Já, auðvitað fæ ég bara C,“ segja þeir. „Ég er líka bara strákur.“ Þetta er m.a. afleiðing þess andlega ofbeldis sem drengir hafa mátt þola undanfarin ár og áratugi. Allt frá því að herferðin „Tökum dæturnar með í vinnuna“ um síðustu aldamót, fram að hinni fjandsamlegu verðlaunaveitingu Háteigsskóla við útskrift 10. bekkjar síðastliðið vor, þar sem enginn drengur fékk verðlaun fyrir námsárangur, hafa drengir markvisst verið hundsaðir, niðurlægðir, hæddir og skammaðir í opinberri umræðu; metnaði þeirra, keppnisskapi og eðlislægum ákafa gefin ljót uppnefni – þar til snögglega núna undanfarið að maður gengur undir manns hönd að lýsa yfir áhyggjum sínum af slakri frammistöðu þeirra í námi, af fjölgun sjálfsvíga í hópi unglingsdrengja, já, menn hafa áhyggjur af vondri líðan þeirra, þunglyndi og lélegri sjálfsmynd og skilja bara ekki hvernig á þessu geti staðið. Eftir 10. bekkjar útskrift Háteigsskóla skrifaði Bríet Konráðsdóttir facebook færslu þar sem hún sagði m.a.: „Takk grunnskóli, fyrir nota síðasta daginn til að koma þeirri tilfinningu inn hjá strákunum að þeir séu ekki nógu góðir.“ „Hvers virði er ég?“ spyrja ungir drengir. Hið opinbera svar er: „Einskis virði.“ Merkingarvæðing barna- og unglingabóka Höfundar barna- og unglingabóka hafa hvorki völd né fjármagn til þess að hefja aðgerðir til hjálpar drengjum sem verða undir í þessari orrahríð, en þeir hafa vald yfir þeim sögum sem þeir láta frá sér - sögum sem geta og eiga að hafa áhrif. Það er engin furða að drengir hafa lítinn áhuga á að lesa barna- eða unglingabækur þar sem unnið er útfrá þeirri hugmyndafræði að þeir séu einhvers konar „untermensch“ sem verði að gjöra svo vel að breyta sér í eitthvað annað en þeir eru að upplagi eða vera að öðrum kosti félagslega útskúfaðir. Höfundar eiga það stundum til að leggja lag sitt við söng tímans í þessum efnum og setja sig í prédikunarstellingar. Og einhvers staðar mun vonsvikinn unglingur loka þeirri bók og líta ekki í hana framar, og kannski aldrei opna aftur bók ótilneyddur, því í þessari var ekkert að finna sem skipti hann máli, þótt verkið sé ef til vill lofað og prísað á öðrum vígstöðvum – sem skipta hinn unga lesenda ennþá minna máli. Hinn almenni skilningur á gæðum barna- og unglingabóka mælist oftast nær í sölutölum: Mest selda bókin hlýtur að vera best. En því miður er það ekki alltaf svo. Gamall málsháttur segir: Bók er best vina, og það má með sanni segja að bók sem talar við hjarta lesendans og færir honum merkingu og þar með tilgang er einhver besti og einlægasti vinur sem barn eða unglingur getur átt, því það er vinur sem stendur með honum gegnum þykkt og þunnt, ekki síst á hinum erfiðustu stundum. Markaðsvæðing barna- og unglingabóka getur verið tvíeggja sverð, því jafnt og hún getur skilað háum sölutölum, þá er innihaldið kannski ekki þeim gæðum ofið að lesandi finni það sem hann leitar hvað ákafast: einlægri merkingu frá hjarta til hjarta. Á þeim tímum sem nú eru uppi er brýnt að höfundar láti markaðsvæðingu verka sinna liggja á milli hluta, en hefji nú þegar af fullum krafti merkingarvæðingu barna- og unglingabóka. Svo má ég biðja höfunda barna- og unglingabóka að leggja sig betur fram um að skapa verk sem hjálpa lesanda að komast í gegnum dagana; segja sögur sem færa þeim örlitla von, kannski trú á lífið, hugrekki til að þrauka? Því ef höfundar ætla ekki að skrifa svoleiðis bækur, til hvers og fyrir hvern eru þeir þá að skrifa? Ef til vill er kominn tími til að hefja góðar „drengjabókmenntir“ til vegs og virðingar á nýjan leik. Þótt nokkrar góðar bækur geti tæplega breytt heiminum eða eytt áhrifum hins hatramma áróðurs gegn drengjum sem staðið hefur linnulaust yfir um skeið og stendur enn, þá geta góðar bækur breytt einstaklingnum, ef þær snerta við hjarta lesandans, færa honum merkingu – og þar með tilgang. Höfundur er rithöfundur og kvikmyndahandritshöfundur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bókaútgáfa Börn og uppeldi Friðrik Erlingsson Mest lesið Halldór 23.11.2024 Halldór Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Eru aðventan og jólin kvíða- eða tilhlökkunarefni? Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Óframseljanlegt DAGA-kerfi Kári Jónsson skrifar Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Eyðimerkurganga kosningabaráttunnar? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Kjóstu meiri árangur Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða hlekkur ert þú í keðjunni? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Laxeldið verður ekki stöðvað Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Þroskamerki þjóðar Tómas Torfason skrifar Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Var stytting náms til stúdentsprófs í þágu ungmenna? Sigurður E. Sigurjónsson skrifar Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson skrifar Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Sjálfstæðar konur? Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Fullveldinu er fórnað með aðild að Evrópusambandinu Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Endurhugsum dæmið, endurnýtum textíl Guðbjörg Rut Pálmadóttir skrifar Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Um kosningar, gulrætur og verðbólgu Jean-Rémi Chareyre skrifar Sjá meira
„Hvað vilja börn og unglingar lesa? Á hverju hafa þau áhuga?“ Við þessum ímynduðu spurningum höfunda og útgefanda má finna svar í því úrvali barna- og unglingabóka sem gefnar eru út hér á landi, bæði íslenskum og þýddum. Auðvelt er að skilja að útgefandi þurfi að hafa nokkuð fyrir snúð sinn og gefi helst ekki út aðrar bækur en þær sem útgáfan er nokkuð viss um að seljist upp í kostnað. Sú vissa gæti byggst á því að bókin sé frábær að mati útgefanda og líkleg til vinsælda, og/eða að höfundurinn sé það vel þekktur að sala upp í kostnað sé nokkuð örugg útfrá nafni hans einu saman. Auglýsingar og markaðsefni tryggja svo þá athygli sem bókin þarf til að ná sölu – og flestir vita að það eru foreldrar eða aðstandendur sem eru kaupendurnir, þótt markaðsefnið verði einnig að höfða til markhópsins sem bókin er ætluð fyrir. Þessi lýsing hér að ofan er það sem kalla mætti markaðsvæðingu barna- og unglingabóka. Markaðsvæðing er nauðsyn í því þrönga fjárhagslega umhverfi sem sérstaklega höfundum, en einnig útgefendum barna- og unglingabóka er sett, m.a. af hálfu opinberra sjóða. Því þrátt fyrir langar romsur margra ráðherra um nauðsyn barna- og unglingabóka, um vernd íslenskrar tungu, um mikilvægi lesturs o.sv.fr., þá eru aðgerðir af hálfu stjórnvalda næsta máttlausar þegar upp er staðið. Dröfn Vilhjálmsdóttir, bókasafnsfræðingur, segir svo í frábærri grein: „Við höfum algjörlega eftirlátið markaðsöflum barnabókamarkaðinn og börn eru ekki með rödd á þeim markaði. Við styðjum ekkert sérstaklega vel við frábærubarnabókahöfundana okkar og það gildir einnig um þýðingar. Það er til dæmis hætt að þýða bækur í miðju kafi í öðrum hverjum bókaflokki fyrir börn og unglinga því útgáfan stendur ekki undir sér.“ Stóra vandamálið er að spurningar markaðsvæðingarinnar: „Hvað vilja börn og unglingar lesa? Á hverju hafa þau áhuga?“ eru einfaldlega rangar. Í fyrsta lagi er ómögulegt að alhæfa neitt um svo breiðan hóp. Hins vegar geta bækur, sem skrifaðar eru, framleiddar og auglýstar í þeim eina tilgangi að verða góð söluvara, í besta falli orðið afþreying en þær verða ekki góðar bækur, vegna þess að þær skortir það eitt sem ungur lesandi þráir hvað mest að finna: merkingu – og þar með tilgang. Hvað er merking? Hvað er merking? Það er sú upplifun lesanda sem ekki verður sett í orð heldur liggur á milli línanna; merking er andleg og líkamleg upplifun lesanda, sem kemur til af innlifun hans í söguna og persónur sögunnar, tilfinningar þeirra og innri átök. Því góð saga er ekki bara atburðir eða atburðarrás heldur fyrst og fremst trúverðugar persónur. Merking er ekki boðskapur heldur sú tilfinning sem höfundinum sjálfum liggur á hjarta, án þess að geta sett hana í orð. Merking er hin einlæga spurn höfundar til tilverunnar, sem lesandinn finnur svarið við í eigin hjarta. Svo saga hafi merkingu verður höfundur að búa yfir einlægni – og hugrekki til þess að vera einlægur við sjálfan sig og lesanda, en einlægni merkir hér fyrst og fremst nálgun höfundar og þann andblæ, það hjartalag, sem hann gefur af sjálfum sér í verk sitt. Svo hvað skyldu börn og unglingar vilja? Þau vilja finna svar við hinni eilífu og einlægu spurn sem öll ungmenni allra tíma hafa ævinlega og munu ávallt þurfa að glíma við: „Hvers virði er ég?“ Þetta er eilífðarspurning einstaklingsins á öllum æviskeiðum, en brýnust er hún á mótunarárunum þegar hinn vaknandi hugur fer að spyrja – og byrjar að efast, bæði um sjálfan sig og umheiminn. Höfundar verða því að leitast við að gefa – ekki endilega svar - heldur von um að lesandi muni finna sitt svar – og gefa vissu um að lesandinn sé ekki einn með þessa spurn, heldur sé hún sammannleg; einhver sú allra mannlegasta spurn sem til er: birtingarform sjálfrar mennskunnar í sinni brothættustu mynd. Sjálfsvirði drengja Sjálfsvirði drengja hefur átt mjög undir högg að sækja undanfarin ár og áratugi, vegna linnulausrar og hatrammrar orðræðu um að allir karlmenn séu mögulegir ofbeldismenn og nauðgarar; að drengir eigi erfiðara með nám en stúlkur og séu varla læsir; að drengir séu upp til hópa fordómafullir, lifi og hrærist í eitraðri búningsklefamenningu og séu þar að auki staurblindir á forréttindi sín; að þeir séu afkvæmi feðraveldis sem muni gagnrýnislaust leiða þá til hálaunaðra starfa, þrátt fyrir skort þeirra á hæfileikum eða getu til nokkurs hlutar. Það blasir við öllum að þessi orðræða hefur haft grafalvarleg áhrif og alls ekki verið drengjum hjálpleg á nokkurn hátt heldur þvert á móti. Skólakerfið hefur kokgleypt þessa réttrúnaðar orðræðu í gegnum Kynjafræði, sem sannarlega hljóta að vera kynleg fræði, því það er nánast útilokað að finna námsefnið til að kynna sér það. Drengur á unglingsaldri sagði mér fyrir nokkrum dögum að þegar búið væri að hamra á því nógu lengi hvað strákar væru ómögulegir á flestum sviðum, m.a. lélegir í námi, þá kipptu þeir sér ekki lengur upp við það að fá lélegar einkunnir. „Já, auðvitað fæ ég bara C,“ segja þeir. „Ég er líka bara strákur.“ Þetta er m.a. afleiðing þess andlega ofbeldis sem drengir hafa mátt þola undanfarin ár og áratugi. Allt frá því að herferðin „Tökum dæturnar með í vinnuna“ um síðustu aldamót, fram að hinni fjandsamlegu verðlaunaveitingu Háteigsskóla við útskrift 10. bekkjar síðastliðið vor, þar sem enginn drengur fékk verðlaun fyrir námsárangur, hafa drengir markvisst verið hundsaðir, niðurlægðir, hæddir og skammaðir í opinberri umræðu; metnaði þeirra, keppnisskapi og eðlislægum ákafa gefin ljót uppnefni – þar til snögglega núna undanfarið að maður gengur undir manns hönd að lýsa yfir áhyggjum sínum af slakri frammistöðu þeirra í námi, af fjölgun sjálfsvíga í hópi unglingsdrengja, já, menn hafa áhyggjur af vondri líðan þeirra, þunglyndi og lélegri sjálfsmynd og skilja bara ekki hvernig á þessu geti staðið. Eftir 10. bekkjar útskrift Háteigsskóla skrifaði Bríet Konráðsdóttir facebook færslu þar sem hún sagði m.a.: „Takk grunnskóli, fyrir nota síðasta daginn til að koma þeirri tilfinningu inn hjá strákunum að þeir séu ekki nógu góðir.“ „Hvers virði er ég?“ spyrja ungir drengir. Hið opinbera svar er: „Einskis virði.“ Merkingarvæðing barna- og unglingabóka Höfundar barna- og unglingabóka hafa hvorki völd né fjármagn til þess að hefja aðgerðir til hjálpar drengjum sem verða undir í þessari orrahríð, en þeir hafa vald yfir þeim sögum sem þeir láta frá sér - sögum sem geta og eiga að hafa áhrif. Það er engin furða að drengir hafa lítinn áhuga á að lesa barna- eða unglingabækur þar sem unnið er útfrá þeirri hugmyndafræði að þeir séu einhvers konar „untermensch“ sem verði að gjöra svo vel að breyta sér í eitthvað annað en þeir eru að upplagi eða vera að öðrum kosti félagslega útskúfaðir. Höfundar eiga það stundum til að leggja lag sitt við söng tímans í þessum efnum og setja sig í prédikunarstellingar. Og einhvers staðar mun vonsvikinn unglingur loka þeirri bók og líta ekki í hana framar, og kannski aldrei opna aftur bók ótilneyddur, því í þessari var ekkert að finna sem skipti hann máli, þótt verkið sé ef til vill lofað og prísað á öðrum vígstöðvum – sem skipta hinn unga lesenda ennþá minna máli. Hinn almenni skilningur á gæðum barna- og unglingabóka mælist oftast nær í sölutölum: Mest selda bókin hlýtur að vera best. En því miður er það ekki alltaf svo. Gamall málsháttur segir: Bók er best vina, og það má með sanni segja að bók sem talar við hjarta lesendans og færir honum merkingu og þar með tilgang er einhver besti og einlægasti vinur sem barn eða unglingur getur átt, því það er vinur sem stendur með honum gegnum þykkt og þunnt, ekki síst á hinum erfiðustu stundum. Markaðsvæðing barna- og unglingabóka getur verið tvíeggja sverð, því jafnt og hún getur skilað háum sölutölum, þá er innihaldið kannski ekki þeim gæðum ofið að lesandi finni það sem hann leitar hvað ákafast: einlægri merkingu frá hjarta til hjarta. Á þeim tímum sem nú eru uppi er brýnt að höfundar láti markaðsvæðingu verka sinna liggja á milli hluta, en hefji nú þegar af fullum krafti merkingarvæðingu barna- og unglingabóka. Svo má ég biðja höfunda barna- og unglingabóka að leggja sig betur fram um að skapa verk sem hjálpa lesanda að komast í gegnum dagana; segja sögur sem færa þeim örlitla von, kannski trú á lífið, hugrekki til að þrauka? Því ef höfundar ætla ekki að skrifa svoleiðis bækur, til hvers og fyrir hvern eru þeir þá að skrifa? Ef til vill er kominn tími til að hefja góðar „drengjabókmenntir“ til vegs og virðingar á nýjan leik. Þótt nokkrar góðar bækur geti tæplega breytt heiminum eða eytt áhrifum hins hatramma áróðurs gegn drengjum sem staðið hefur linnulaust yfir um skeið og stendur enn, þá geta góðar bækur breytt einstaklingnum, ef þær snerta við hjarta lesandans, færa honum merkingu – og þar með tilgang. Höfundur er rithöfundur og kvikmyndahandritshöfundur.
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar
Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar
Sögufölsun í heimildarþætti RÚV — Svör óskast Jóna Benediktsdóttir,Hjörtur Hjartarson,Katrín Oddsdóttir,Kjartan Jónsson,Kristín Erna Arnardóttir,Sigríður Ólafsdóttir,Þórir Baldursson Skoðun
Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon Skoðun