Frír hádegisverður í boði Friedmans Róbert Björnsson skrifar 15. nóvember 2024 16:01 Ég skrapp í hádeginu til konsúlsins í Lúxemborg til þess að sinna borgaralegri skyldu minni og kjósa til Alþingis. Það kom ekki til greina að sleppa því þrátt fyrir að við því væru engin niðurlög líkt og hér í Lúxemborg hvar samkvæmt lagabókstafnum er hægt að beita ríkisborgara stjórnvaldssektum ef viðkomandi mætir ekki á kjörstað. Ég kaus sömuleiðis þrátt fyrir að hafa ekki búið á Íslandi í 25 ár (utan 30 mánaða á árunum 2009-2011). Ennfremur kaus ég þrátt fyrir að kosningaloforð íslensku flokkanna inspíreri mig ekki beinlínis sérstaklega til þess að flytja „heim“ á næstunni. Sennilega kaus ég aðallega vegna þrjóskunnar einnar saman og þeirrar staðreyndar að þegar ég mætti á kjörstað í fyrsta skipti á ævinni var mér snúið við og tilkynnt að ég væri ekki íslenskur ríkisborgari þrátt fyrir að halda á íslensku vegabréfi (úthlutuðu fyrir mistök sýslumanns áður en tölvan lærði að segja nei) og hafandi fæðst í Reykjavík af íslenskum foreldrum. Vandamálið var víst að afi gamli hafði flust til íslands frá danmörku á fjórða áratugnum áður en íslendingar sviku kónginn illu heilli og stofnuðu lýðveldi. Þjóðremban var slík að allir afkomendur „fullveldis-dana“ í beinan karl-legg voru álitnir danskir þangað til annað yrði ákveðið. Sármóðgaður hafði ég samband við danska sendiráðið og bað þá um danska vegabréfið mitt en danskurinn bara hló og vildi ekkert kannast við mig. Ég var því óafvitandi ríkisfangslaus með öllu þangað til ég neyddist til að sækja um íslenskan ríkisborgararétt nýorðinn 18 ára. Ég held ennþá mikið uppá nálaprentaða kvittunina frá dómsmálaráðuneytinu sem á stendur „1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1300“. Það gerir ríflega 5 þúsundkall á núvirði og því beit ég það í mig að svo lengi sem ég má mun ég kjósa í öllum íslenskum kosningum svo ég fái nú eitthvað fyrir peninginn, for fanden! Því miður hefur mér lengi þótt vanta talsvert uppá hugmyndaauðgi íslensku flokkanna þegar kemur að því að skapa örlítið skárra samfélag. Það er kannski óraunhæft takmark að keppa við Lúxemborg um lífsgæði - þó svo ég spyrji mig stundum af hverju þið getið/viljið ekki reyna læra af reynslu annarra? Það eru vissulega nokkrir hlutir sem gera lífið í Lúx svolítið öðruvísi en víðast hvar annarsstaðar svosem verðtrygging launa, stöðugir vextir og gjaldmiðill og þær sértæku aðgerðir sem hægri-stjórnin (undir forystu Frjálslyndra) innleiddu í kjölfar heimsfaraldursins, úkraínustríðsins, orkukrísu og verðbólgu. Má þar nefna þak á orkuverði til heimila og fyrirtækja (mismunurinn greiddur af ríkinu); álögur á bensín, dísel og hitunarolíu voru lækkaðar um 12 krónur á líterinn; virðisaukaskattur var lækkaður niður í 16% (hæsta þrep); húsaleigusamningar voru frystir og allar hækkanir bannaðar í 2 ár auk þess sem ströng lög gilda um húsaleigufélög í líkingu við ALMA og GAMMA og sértækur skattaafsláttur fyrir tekjulægstu hópana að andivirði 70 milljarða króna svo eitthvað sé nefnt. Ekki kvarta alltént kennararnir með sínar meðaltekjur uppá 1.3 milljónir á mánuði, ókeypis almenningssamgöngur (frí borgarlína, lestar og strætó með ókeypis wi-fi um borð) og frábært heilbrigðiskerfi og tryggingakerfi sem dekkar sömuleiðis tannlækningar og sálfræðiþjónustu. Einhver gæti kannski haldið að Lúxemborg væri einhver sósíalista-útópía en veruleikinn er sá að hér hafa hægri-kapítalistar verið við völd frá upphafi - en þeim hefur þó aldrei dottið í hug að selja ríkisbankana sína þrjá sem hafa verið stoð samfélagsins frá árinu 1852 og þeir tala lítið um "fé án hirðis". Þvert á móti telja Lúxembúrgískir stjórnmálamenn að ríkiskassinn sé ekki og verði aldrei „án hirðis“ heldur að það sé þeirra hlutverk, ábyrgð og heilög skylda að nýta féð í almannaþágu en ekki til sérhagsmuna og spillingar líkt og sumstaðar. Hvað sem því líður var ég orðinn sársvangur eftir að hafa hitt konsúlinn og kosið og ákvað því að fá mér (svo til) frían hádegisverð í boði stjórnvalda (eins og gengur). Þannig vill nefnilega til að almennu launafólki (og ríkisstarfsmönnum) stendur til boða að kaupa „matarmiða“ fyrir 2 evrur og 80 cent (400 krónur sem dregnar eru af launum fyrir skatt) en á móti greiðir vinnuveitandinn (gegn skattaafslætti) eða ríkið eftir atvikum 12 evrur og 20 cent (1800 krónur) sem gerir matarmiðann því 15 evrur (2200 krónur) að nafnvirði. Matarmiðinn er settur á sérstakt Vísa kort sem nota má ekki einungis í mötuneytum heldur yfir 3000 veitingahúsum, kaffihúsum, skyndibitastöðum, bensínstöðvum og matvöruverslunum í Stórhertogadæminu. Sé maður sérlega svangur má maður nota allt að 5 matarmiða á dag eða 75 evrur (11 þúsund krónur) og þaraf greiðir launþeginn einungis 14 evrur eða 2000 kall. Þetta lækkar augljóslega raunverðið á matarkörfunni umtalsvert eða um allt að 3,235 evrur (472 þús krónur) á ári. Hugmyndin var sú að þetta hjálpi veitingageiranum að lifa af faraldurinn og verðbólguna og verndi kaupmátt okkar hinna á sama tíma. Það virðist vera að virka. Geri aðrir hægrikapítalistar betur en þið verðið auðvitað að fá að hafa þetta eins og þið viljið. Kannski þið sættist einhverntíman á „gjaldfrjálsar skólamáltíðir“...svo fremi sem eingöngu verði boðið uppá súrsað hvalkjét frá syni Jóns og hakk frá Kaupfélagi Skagafjarðar? Gangi ykkur vel við kjörborðið og varist að láta draga ykkur á asnaeyrunum enn eina ferðina. Höfundur er kjósandi í suðurkjördæmi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Halldór 26.04.2025 Halldór Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Íslenskar pyndingar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Íslenskar pyndingar Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal skrifar Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram skrifar Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś skrifar Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann skrifar Skoðun Kirkjugarðsballið: Eiga Íslendingar að mæta þar? Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Sjá meira
Ég skrapp í hádeginu til konsúlsins í Lúxemborg til þess að sinna borgaralegri skyldu minni og kjósa til Alþingis. Það kom ekki til greina að sleppa því þrátt fyrir að við því væru engin niðurlög líkt og hér í Lúxemborg hvar samkvæmt lagabókstafnum er hægt að beita ríkisborgara stjórnvaldssektum ef viðkomandi mætir ekki á kjörstað. Ég kaus sömuleiðis þrátt fyrir að hafa ekki búið á Íslandi í 25 ár (utan 30 mánaða á árunum 2009-2011). Ennfremur kaus ég þrátt fyrir að kosningaloforð íslensku flokkanna inspíreri mig ekki beinlínis sérstaklega til þess að flytja „heim“ á næstunni. Sennilega kaus ég aðallega vegna þrjóskunnar einnar saman og þeirrar staðreyndar að þegar ég mætti á kjörstað í fyrsta skipti á ævinni var mér snúið við og tilkynnt að ég væri ekki íslenskur ríkisborgari þrátt fyrir að halda á íslensku vegabréfi (úthlutuðu fyrir mistök sýslumanns áður en tölvan lærði að segja nei) og hafandi fæðst í Reykjavík af íslenskum foreldrum. Vandamálið var víst að afi gamli hafði flust til íslands frá danmörku á fjórða áratugnum áður en íslendingar sviku kónginn illu heilli og stofnuðu lýðveldi. Þjóðremban var slík að allir afkomendur „fullveldis-dana“ í beinan karl-legg voru álitnir danskir þangað til annað yrði ákveðið. Sármóðgaður hafði ég samband við danska sendiráðið og bað þá um danska vegabréfið mitt en danskurinn bara hló og vildi ekkert kannast við mig. Ég var því óafvitandi ríkisfangslaus með öllu þangað til ég neyddist til að sækja um íslenskan ríkisborgararétt nýorðinn 18 ára. Ég held ennþá mikið uppá nálaprentaða kvittunina frá dómsmálaráðuneytinu sem á stendur „1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1300“. Það gerir ríflega 5 þúsundkall á núvirði og því beit ég það í mig að svo lengi sem ég má mun ég kjósa í öllum íslenskum kosningum svo ég fái nú eitthvað fyrir peninginn, for fanden! Því miður hefur mér lengi þótt vanta talsvert uppá hugmyndaauðgi íslensku flokkanna þegar kemur að því að skapa örlítið skárra samfélag. Það er kannski óraunhæft takmark að keppa við Lúxemborg um lífsgæði - þó svo ég spyrji mig stundum af hverju þið getið/viljið ekki reyna læra af reynslu annarra? Það eru vissulega nokkrir hlutir sem gera lífið í Lúx svolítið öðruvísi en víðast hvar annarsstaðar svosem verðtrygging launa, stöðugir vextir og gjaldmiðill og þær sértæku aðgerðir sem hægri-stjórnin (undir forystu Frjálslyndra) innleiddu í kjölfar heimsfaraldursins, úkraínustríðsins, orkukrísu og verðbólgu. Má þar nefna þak á orkuverði til heimila og fyrirtækja (mismunurinn greiddur af ríkinu); álögur á bensín, dísel og hitunarolíu voru lækkaðar um 12 krónur á líterinn; virðisaukaskattur var lækkaður niður í 16% (hæsta þrep); húsaleigusamningar voru frystir og allar hækkanir bannaðar í 2 ár auk þess sem ströng lög gilda um húsaleigufélög í líkingu við ALMA og GAMMA og sértækur skattaafsláttur fyrir tekjulægstu hópana að andivirði 70 milljarða króna svo eitthvað sé nefnt. Ekki kvarta alltént kennararnir með sínar meðaltekjur uppá 1.3 milljónir á mánuði, ókeypis almenningssamgöngur (frí borgarlína, lestar og strætó með ókeypis wi-fi um borð) og frábært heilbrigðiskerfi og tryggingakerfi sem dekkar sömuleiðis tannlækningar og sálfræðiþjónustu. Einhver gæti kannski haldið að Lúxemborg væri einhver sósíalista-útópía en veruleikinn er sá að hér hafa hægri-kapítalistar verið við völd frá upphafi - en þeim hefur þó aldrei dottið í hug að selja ríkisbankana sína þrjá sem hafa verið stoð samfélagsins frá árinu 1852 og þeir tala lítið um "fé án hirðis". Þvert á móti telja Lúxembúrgískir stjórnmálamenn að ríkiskassinn sé ekki og verði aldrei „án hirðis“ heldur að það sé þeirra hlutverk, ábyrgð og heilög skylda að nýta féð í almannaþágu en ekki til sérhagsmuna og spillingar líkt og sumstaðar. Hvað sem því líður var ég orðinn sársvangur eftir að hafa hitt konsúlinn og kosið og ákvað því að fá mér (svo til) frían hádegisverð í boði stjórnvalda (eins og gengur). Þannig vill nefnilega til að almennu launafólki (og ríkisstarfsmönnum) stendur til boða að kaupa „matarmiða“ fyrir 2 evrur og 80 cent (400 krónur sem dregnar eru af launum fyrir skatt) en á móti greiðir vinnuveitandinn (gegn skattaafslætti) eða ríkið eftir atvikum 12 evrur og 20 cent (1800 krónur) sem gerir matarmiðann því 15 evrur (2200 krónur) að nafnvirði. Matarmiðinn er settur á sérstakt Vísa kort sem nota má ekki einungis í mötuneytum heldur yfir 3000 veitingahúsum, kaffihúsum, skyndibitastöðum, bensínstöðvum og matvöruverslunum í Stórhertogadæminu. Sé maður sérlega svangur má maður nota allt að 5 matarmiða á dag eða 75 evrur (11 þúsund krónur) og þaraf greiðir launþeginn einungis 14 evrur eða 2000 kall. Þetta lækkar augljóslega raunverðið á matarkörfunni umtalsvert eða um allt að 3,235 evrur (472 þús krónur) á ári. Hugmyndin var sú að þetta hjálpi veitingageiranum að lifa af faraldurinn og verðbólguna og verndi kaupmátt okkar hinna á sama tíma. Það virðist vera að virka. Geri aðrir hægrikapítalistar betur en þið verðið auðvitað að fá að hafa þetta eins og þið viljið. Kannski þið sættist einhverntíman á „gjaldfrjálsar skólamáltíðir“...svo fremi sem eingöngu verði boðið uppá súrsað hvalkjét frá syni Jóns og hakk frá Kaupfélagi Skagafjarðar? Gangi ykkur vel við kjörborðið og varist að láta draga ykkur á asnaeyrunum enn eina ferðina. Höfundur er kjósandi í suðurkjördæmi.
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar