Tónlistargagnrýni
Rakarinn gæti verið betri
Söngvararnir voru flestir góðir, hljóðfæraleikurinn framúrskarandi. En sýningin í heild einkenndist af aulahúmor og leikmyndin var pínleg áhorfs.
Dinnertónlist sem átti ekki við
Afar slæmir tónleikar sem einkenndust af feilnótum, minnisgloppum og ómótaðri túlkun.
Langt en ekki leiðinlegt
Níunda sinfónía Schuberts var hrífandi og píanókonsert Skrjabíns var unaður.
Fullt af hamingju, sigri hrósandi
Spennuþrungin túlkun og himneskur söngur. Þetta voru frábærir tónleikar.
Nánast eins og Die Hard 2
Flutningurinn á fyrra verkinu var algerlega frábær, hitt var ekki eins gott.
Dauflegir túristatónleikar
Íslensk tónlistarsaga var sögð á syfjulegum tónleikum þar sem fátt bar til tíðinda.
Fumlaust, óheft, leikandi létt
Frábær Mozart þar sem Arngunnur Árnadóttir fór á kostum. Schumann kom líka vel út.
Gættu að því hvers þú óskar þér
Skemmtileg tónlist og söngurinn var vandaður. En atburðarásin var ruglingsleg fyrir minnstu börnin. Það vantaði sögumann og óperan missti því marks.
Fleiri áhættuatriði, takk
Söngurinn var nokkuð misjafn og hljóðfæraleikurinn var full varfærnislegur.
Salómon var opinberun
Algerlega dásamlegir tónleikar með hrífandi söng og glæsilegum hljóðfæraleik.
Fótafimur organisti á harðaspretti
Flottir tónleikar með frábærum organista.
Tónskáld og morðingi geldings
Glæsilegur flutningur og smekklega samansett efnisskrá.
Mýkri og mildari Mugison
Niðurstaða: Það eru minni læti á Hagléli en oft áður hjá Mugison, en frábær flutningur og fullt af góðum lagasmíðum.
Metnaðarfull frumraun
A Long Time Listening er einfaldlega besta plata ársins. Svo mörg voru þau orð.
Rokk sem stenst tímans tönn
Glæsileg yfirlitsútgáfa sem allir íslenskir rokkhundar ættu að eiga í safninu.
Keyrsla og læti
Niðurstaða: Kraftmikil og á köflum stórskemmtileg rokkplata.
Djúsí strengir
Sinfóníutónleikar á fimmtudagskvöldið voru með þeim skemmtilegustu á árinu. Frábær fiðluleikur og frábær hljómsveitarstjórn.
Bedroom Community: fimm stjörnur
Valgeir Sigurðsson, Ben Frost, Nico Muhly og Sam Amidon rugluðu saman reitum sínum á áhrifamikinn og eftirminnilegan hátt í Þjóðleikhúsinu á sunnudagskvöldið.
Magni - Magni: Tvær stjörnur
Það verður að segjast eins og er að þessi fyrsta sólóplata Magna veldur vonbrigðum. Orðið sem kemur upp í hugann þegar maður hlustar á hana er meðalmennska. Lagasmíðarnar og textarnir eru klisjukenndir og það sama á við um hljóminn og útsetningarnar.
Drottningin er enn með brókarsótt
Sóðakjafturinn Merrill Nisker, betur þekkt sem Peaches, snýr nú aftur eftir þriggja ára þögn með fleiri soravísur fyrir sjóarana sem veiða á næturklúbbum bæjarins. Hún hefur víst aldrei áður eytt jafn miklum seðlum í að gera plötu, enda seldust hinar tvær alveg sæmilega. Platan hljómar nú samt eins og hún hafi verið gerð í svefnherberginu heima hjá henni. Bæði vegna hljómgæðanna og textainnihaldsins.
