Velferðin fyrir borð borin 15. desember 2006 06:00 Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Svona hafði háskólinn fé af sjúkum manni á tveimur sólarhringum Ögmundur Jónasson Skoðun Aldursfordómar, síðasta sort Bjarni Þór Sigurðsson Skoðun Upp með olnbogana! Eliza Reid Skoðun Ísland 2035: Gervigreind fyrir betra líf og styttri vinnuviku Sigvaldi Einarsson Skoðun Billjón dollara hringavitleysa? Bjarni Herrera Skoðun Áföll og gamlar tuggur Gunnhildur Sveinsdóttir Skoðun Rænum frá börnum og flestum skítsama Björn Ólafsson Skoðun Að missa sjón þó augun virki Inga María Ólafsdóttir Skoðun Fáum Elon Musk lánaðan í viku Davíð Bergmann Skoðun Lokum.is Alma Hafsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Áföll og gamlar tuggur Gunnhildur Sveinsdóttir skrifar Skoðun Billjón dollara hringavitleysa? Bjarni Herrera skrifar Skoðun Svona hafði háskólinn fé af sjúkum manni á tveimur sólarhringum Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Þetta er allt í hausnum á þér! Er þetta eðlilegt? Karen Ösp Friðriksdóttir,Arnrún María Magnúsdóttir skrifar Skoðun Aldursfordómar, síðasta sort Bjarni Þór Sigurðsson skrifar Skoðun Kjaramál eru annað tungumál Þorsteins Skúla Bryndís Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Lyf eru EKKI lausnin við svefnvanda Anna Birna Almarsdóttir skrifar Skoðun Fáum Elon Musk lánaðan í viku Davíð Bergmann skrifar Skoðun Á-stríðan og meðferðin Grétar Halldór Gunnarsson skrifar Skoðun Ingibjörg Gunnarsdóttir – Rektor sem skapar nemendum tækifæri Birna Þórisdóttir skrifar Skoðun Valkostir í varnarmálum Tryggvi Hjaltason skrifar Skoðun Magnús Karl er trúverðugur talsmaður vísinda á Íslandi Hannes Jónsson skrifar Skoðun Rænum frá börnum og flestum skítsama Björn Ólafsson skrifar Skoðun Með opinn faðminn í 75 ár Guðni Tómasson skrifar Skoðun Kolbrún lætur verkin tala og fær mitt atkvæði Vanda Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Ísland 2035: Gervigreind fyrir betra líf og styttri vinnuviku Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Lokum.is Alma Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Að komast frá mömmu og pabba Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Draumaskólinn – Skóli fyrir þig, ekki þú fyrir skólann Einar Mikael Sverrisson skrifar Skoðun Upp með olnbogana! Eliza Reid skrifar Skoðun Að missa sjón þó augun virki Inga María Ólafsdóttir skrifar Skoðun Flosi – sannur fyrirliði Hannes S. Jónsson skrifar Skoðun Því miður, atkvæði þitt fannst ekki Oddgeir Georgsson skrifar Skoðun Stigið fram af festu? Jón Steinar Gunnlaugsson skrifar Skoðun Aðalvandamálið þegar þjónusta á íslensku er ekki í boði! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Óður til Grænlands Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Hetjusögur af óþekktum manni – Ég kýs Þorstein Skúla sem formann VR Sólveig Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Skrifræðismartröð í Hæðargarði Dóra Magnúsdóttir skrifar Skoðun Afstaða forsætisráðherra til varnar- og öryggismála mikið áhyggjuefni! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Sérhagsmunir Viðskiptablaðsins Högni Elfar Gylfason skrifar Sjá meira
Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen
Skoðun Þetta er allt í hausnum á þér! Er þetta eðlilegt? Karen Ösp Friðriksdóttir,Arnrún María Magnúsdóttir skrifar
Skoðun Aðalvandamálið þegar þjónusta á íslensku er ekki í boði! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hetjusögur af óþekktum manni – Ég kýs Þorstein Skúla sem formann VR Sólveig Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Afstaða forsætisráðherra til varnar- og öryggismála mikið áhyggjuefni! Ole Anton Bieltvedt skrifar