"Hugleiðslan bjargar geðheilsunni á ögurstundum“

Elma Stefanía Ágústsdóttir hefur haft nóg að gera síðan hún útskrifaðist sem leikkona á síðasta ári.

Hún segist alltaf hafa vitað að sig langaði til að verða leikkona en sagði engum frá því.

Draumurinn rættist þegar hún skráði sig í leiklistarskólann, þá einstæð móðir og sá að hún þyrfti að beina orkunni í réttar áttir og skipuleggja sig upp á nýtt til þess að námið og móðurhlutverkið færu saman. Hún leikur burðarhlutverk í Konunni við 1000 gráður sem sýnt er í Þjóðleikhúsinu um þessar mundir.

„Mig langaði alltaf að verða leikkona en ég sagði engum frá því, ég veit ekki af hverju, ég hafði bara engan áhuga á að auglýsa það sérstaklega,“ segir Elma Stefanía sem leikur nú í leikritinu Konan við 1000 gráður.

Elma útskrifaðist úr leiklistardeild Listaháskóla Íslands í fyrra og hefur síðan þá leikið í hverju verkinu á fætur öðru og fengið glimrandi góða dóma fyrir. Hún vakti athygli í leikritinu Harmsögu sem eiginmaður hennar, Mikael Torfason, skrifaði en þar fór hún með annað aðalhlutverkið en hitt var í höndum Snorra Engilbertssonar.

„Ég var nýútskrifuð og við vorum tvö á sviðinu, ég og Snorri, að halda uppi heilli sýningu. Það var mjög stressandi, sérstaklega af því þetta var fyrsta verkið sem ég tók þátt í eftir útskrift. En við unnum þetta vel saman og þegar ég horfi til baka þá sé ég að þetta var ótrúlega erfitt en líka skemmtilegt. Og við gátum þetta. Það er svo fínt að vita hvað maður getur,“ segir hún brosandi. Harmsaga var síðar sett upp í Kennedy Center í Washington og fékk lofsamlega dóma víðast hvar, meðal annars í hinu virta blaði Washington Post.

Elma segist alltaf hafa haft áhuga á leiklist þó það hafi ekki farið hátt fyrr en á fullorðinsárum. Hún ólst upp á Hvolsvelli en flutti í bæinn sem unglingur.

„Það voru mikil forréttindi að alast upp í frelsinu úti á landi. Maður hljóp bara út og það voru engar áhyggjur. Ég finn það enn í dag hvað það er gott að komast í sveitina. Tíminn er öðru vísi þar. Allt er svo miklu rólegra,“ segir hún og bætir við að sér finnist mikilvægt að komast annað slagið út úr bænum.

„Ég hef til dæmis verið að hugleiða mikið undanfarin ár og það er hvergi betra en í sveitinni. Með hugleiðslunni verð ég bæði betri í því sem ég geri, á sviðinu, og svo er ég líka bara betri manneskja fyrir vikið. Hugleiðsla gerir mann rólegri í eigin skinni og umburðarlyndari gagnvart öllu. Svo bjargar hún geðheilsunni á ögurstundum,“ segir Elma og hlær.

Leiðinlegt að vera unglingur



Sextán ára gömul flutti Elma í borgina til þess að fara í Kvennaskólann í Reykjavík. Hún bjó fyrst um sinn hjá vinafólki foreldra sinna.

„Mér fannst ég vera orðin fullorðin 16 ára en ég var það svo sannarlega ekki þegar ég lít til baka. Ég beið eftir því að flytja í bæinn. Mér fannst svo lítið spennandi að vera unglingur úti á landi, reyndar fannst mér bara ekkert skemmtilegt að vera unglingur yfirhöfuð, úti á landi eða ekki.“

Elma segir menntaskólaárin ekki hafa verið neitt sérlega skemmtileg.

„Kvennó er ágætur skóli en ég hafði engan sérstakan áhuga á náminu og fannst þessi ár frekar leiðinleg. Ég tók stúdentsprófið bara af skyldurækni.“ Hún ákvað svo að freista þess að láta leiklistardrauminn rætast og sótti um í Leiklistarskólanum þegar hún var 23 ára gömul. Þá orðin móðir, en dóttir Elmu, Ísold, var rúmlega eins árs á þeim tíma.

Sér ekki eftir að hafa hætt



„Ég hefði alls ekki viljað vera yngri þegar ég fór í skólann. Þetta er rosalega krefjandi nám og maður þarf að hafa mikinn sjálfsaga. Ég var í skólanum frá níu á morgnana til sex á kvöldin og síðan var alltaf heimavinna eftir það,“ segir hún.

Elma var eins og fyrr segir einstæð móðir á meðan á náminu stóð en var heppin að fá góða aðstoð frá skyldfólki sínu.

„Ég fékk hjálp frá frændfólki mínu hér í bænum sem sótti hana fyrir mig á leikskólann og þau hjálpuðu mér mikið. Þá hefði verið gott að vera búin að uppgötva hugleiðsluna!“

Námið var krefjandi og Elma sá að hún þurfti að skipuleggja líf sitt í kringum það.

„Þegar það er mikil pressa þá fer maður að endurskoða líf sitt og endurskipuleggja sig. Ég er mjög metnaðarfull í því sem ég tek mér fyrir hendur. Ég skila af mér hlutum af heilum hug og geri það vel. Þarna ákvað ég því að hætta að drekka sem er ákvörðun sem ég sé ekki eftir. Þar fékk ég fullt af tíma og meiri orku sem ég gat beint í réttar áttir.“

Vill beina orkunni á rétta staði 



„Það fór mér ekki að drekka,“ segir hún aðspurð hvort áfengið hafi verið henni fjötur um fót. „Það er líka bara þannig að maður er búinn að prófa eitthvað í visst mörg ár og það hættir að virka og maður finnur sjálfan sig staðnaðan. Þá er betra að fara að endurskoða hvað maður getur gert öðru vísi. Í þessari vinnu sem ég er í þá er maður svo mikið að vinna með tilfinningar sínar og það er mikil orka sem fer í að æfa og sýna. Þú þarft að gefa allt í það ef þetta á að vera almennilegt og ég vil eyða orkunni í það, beina henni á rétta staði.“

Hún segir þó að mörgum hafi fundist skrítið að hún hafi valið að skilja við áfengið.

„Fólki fannst það mjög óþægilegt svona til að byrja með. Ég lenti alveg í því þegar ég hætti að drekka að vera tekin á eintal og spurð hvort ég ætlaði virkilega ekki að fara í þetta partí og af hverju ég ætlaði ekki að drekka. Eins og það væri skylda manns að fá sér í glas til þess að vera partur af einhverju. Kannski var ég sjálf þannig áður en ég tók þessa ákvörðun. En ég held einmitt að ég hafi ekki áttað mig á valkostinum að drekka ekki fyrr en ég ákvað að hætta þessu,“ segir hún.

Konan við 1000 gráður



Um þessar mundir leikur Elma í leikritinu Konan við 1000 gráður eftir Hallgrím Helgason.

Elma leikur Herbjörgu Maríu Björnsson unga.

„Þetta er skemmtilegt hlutverk og svo gott verk. Hún Herborg er mögnuð persóna sem hefur gengið í gegnum ótrúlega hluti, heila heimstyrjöld! – búið í mörgum löndum, orðið viðskila við foreldra sína sem lítil stúlka, elskað, misst, og endaði svo ein í bílskúr. Ég leik hana frá 12 ára aldri og alveg upp í rúmlega 20 ára. Ég fæ því tækifæri til að leika hana á mjög ólíkum tíma, það er svo mikil breyting á þessum árum og það er gott og gjöfult að finna hvernig hún þroskast og mótast í gegnum verkið,“ segir hún. Aðspurð hvort henni finnist ekki erfitt að leika barn segir hún svo ekki vera.

„Ætli galdurinn sé ekki bara að leika ekki barn. Bara leyfa þessu að koma innan frá.“

Þakklát fyrir tækifærin 



Á næstu vikum fer hún svo að æfa fyrir jólasýningu Þjóðleikhússins, Sjálfstætt fólk, og síðan leikritið Segulsvið eftir Sigurð Pálsson sem Kristín Jóhannesdóttir leikstýrir.

„Kristín hefur verið mér innblástur síðustu ár og Sigurður líka. Það er því eitt það besta sem ég hefði getað hugsað mér, svona í upphafi ferilsins, að fá að starfa með þeim báðum. Verkið fjallar um konu sem hefur fallið í skugga eiginmanns síns. Þegar hann deyr skyndilega þá áttar hún sig á því að hún hefur ekkert aðdráttarafl lengur. Verkið er um heilunarferli hennar í gegnum þessa sorg og hvernig hún reynir að finna sjálfa sig aftur og átta sig á því hver hún er. Ég er mjög spennt fyrir þessu verkefni sem verður frumsýnt eftir áramót sem og jólasýningu Þjóðleikhússins. Það verður spennandi að fá að takast á við Sjálfstætt fólk með Þorleifi Erni sem leikstýrði Englum alheimsins svo eftirminnilega.“

Það er því nóg af verkefnum fram undan hjá Elmu og hún segist ánægð með hvað gangi vel.

„Ég er mjög þakklát fyrir þau tækifæri sem ég hef fengið.“