Við ætlum ekki að þegja lengur Hjalti Vigfússon skrifar 12. október 2015 09:14 Ef upp kemur eldur í umhverfi okkar; heima hjá okkur, í vinnunni, í skólanum eða í nærliggjandi húsi, þá vitum við hvað við eigum að gera. Við fáum fræðslu frá foreldrum okkar og í skólanum, við erum með verklagsreglur og æfingar í skólum og á vinnustöðum, við erum látin vita hvert við eigum að fara, hvert við eigum að hringja og hvernig við getum komið fólki til bjargar. Líkurnar eru samt þær að þessi eldur muni aldrei kvikna og við munum ekki þurfa að grípa til þessara aðgerða. Aftur á móti þekkjum við líklegast öll einhvern sem hefur orðið fyrir kynferðisofbeldi, ef við höfum þá ekki upplifað það sjálf. Í þessum aðstæðum vita þó fæstir hvernig eigi að koma fólki til bjargar, hvert eða hvernig þeir eiga að snúa sér. Það eru engar ráðleggingar uppi á vegg í skólastofum, líklegast ekki ráðleggingar frá foreldrum, engar verklagsreglur eða viðbragðsæfingar um hvernig skuli bregðast við. Haldbærar leiðbeiningar um hvernig eigi í raun að slökkva eldinn.Því miður er þetta raunveruleiki sem við búum við og höfum sjálf skapað okkur. Sem samfélag höfum við tekið þolendum með einskæru þekkingar- og úrræðaleysi. Í staðinn fyrir að viðurkenna ofbeldið og veita þolendum nauðsynlegan stuðning höfum við þess í stað neitað því að ofbeldið eigi sér stað, afsakað það, og það sem er allra verst, látið ábyrgðina falla á þolendur. Við viljum nefnilega oft frekar afsaka ofbeldið heldur en að horfast í augu við það. Með þessu höfum við leyft þessu samfélagsmeini að grassera. Þolendur kynferðisofbeldis hafa ekki aðeins lýst skelfilegum viðbrögðum samfélgsins heldur trekk í trekk gagnrýnt óafsakanleg vinnubrögð lögreglunnar í málaflokknum og að auki hefur kerfið í heild sinni sýnt þolendum lítinn stuðning. Sameinuðu þjóðirnar hafa gert alvarlegar athugasemdir við það hversu lítið hlutfall tilkynntra kynferðisafbrota séu kærð til lögreglu og tekin fyrir dómstóla. Viðmót samfélagsins og kerfisins eru þannig til þess fallin að auka á þungann á herðum þolenda, sem jafnvel kikna undan honum. Það er á okkar ábyrgð að breyta þessu.Með Druslugöngunni, sem gengin var í fimmta sinn í sumar, höfum við búið til vettvang til að stuðla að þessum breytingum, bæði þeim sem snúa að samfélaginu og kerfinu. Vettvang til að taka afstöðu með þolendum og sýna stuðning í verki. Með hverri göngu skila fleiri skömminni, reyna að sætta sig við fortíðina og horfa til framtíðar. Samfélagið opnar augun fyrir ofbeldinu, mögulegir gerendur fara vonandi að þekkja mörk sín, lögreglan og löggjafinn hafa brugðist við í kjölfar hennar og ég trúi því að með göngunni séum við ekki aðeins að breyta lífi fólks heldur einnig heiminum. Með því að labba þess litlu leið í gegnum bæinn erum við að ryðja úr vegi hugmyndum, viðhorfum og orðræðu sem hefur eyðilagt líf og orsakað ólýsanlegan sársauka. Það sem er þó mikilvægast er að ganga þessa göngu ekki bara einu sinni á ári. Við verðum alltaf að taka afstöðu í okkar daglega lífi, ýta á eftir breytingum þegar við tölum við vini og fjölskyldu, tjáum okkur á netinu og jafnvel þegar við göngum til kosninga. Við sem mætum í Druslugönguna erum ekki bara fólk í göngu, við erum hreyfing. Þverskurður samfélagsins sem sameinast í baráttunni gegn ofbeldinu og þögguninni. Við erum að búa til samfélag þar sem að enginn veigrar sér við að kæra vegna þess að það hefur ekki trú á dómsstólum eða fær að heyra frá lögreglunni að það hreinlega taki því ekki. Samfélag þar sem allir þekkja mörk sín og annarra, allir vita hvernig á að bregðast við ofbeldi og allir taka afstöðu með þolendum. Samfélag þar sem að allir eiga rétt á að lifa sínu lífi án þess að líkama þeirra og sálarlífi sé ógnað. Án þess að ofbeldi sé tekið sem gefnum hlut sökum hegðunar, klæðaburðar, fötlunar eða nokkurs annars. Við höfum lagt grunninn að þessum breytingum og það er mikilvægara en nokkru sinni að halda baráttunni áfram. Svo einn daginn, þegar boðað verður til Druslugöngu, verði eldarnir hættir að kvikna.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49 Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33 Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11 Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00 Strákarnir Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. 8. október 2015 14:09 Mest lesið Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir Skoðun Stundum hefur Gunnar Smári rétt fyrir sér Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Skoðun Skoðun Stórnotendur eru kjölfestan í íslenska raforkukerfinu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kaupin á eyrinni Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir skrifar Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hljóð úr horni Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun ESB fyrir almenning Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Strámaðurinn mikli Kristján Hreinsson skrifar Skoðun Árið er 2024 Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Samkeppni í nýju ljósi Páll Hermannsson skrifar Skoðun Það er verið að grafa dýpri fátæktargjá Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun „Hæ ástin, þarf að millifæra, getur þú samþykkt beiðnina?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Algeng þvæla um Evrópusambandið Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Stundum hefur Gunnar Smári rétt fyrir sér Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Hamingjan grundvallast á gæðum hugsananna Árni Már Jensson skrifar Skoðun Hátt reitt til höggs Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Brennt barn forðast eldinn Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Varnir gegn gagnagíslatökum Unnur Kristín Sveinbjarnardóttir skrifar Skoðun Uppbygging almannahagsmuna á Íslandi Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Málað sig út í horn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Full orkuskipti ríkisflota og samgönguþjónustu fyrir 2030 Sigurður Friðleifsson skrifar Skoðun Einelti er veruleikabrenglun Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun „Lýtalaus íslenska“ er ekki til Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Hvatning til mótshaldara Landsmóts hestamanna Linda Karen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Áróður Kremls gegn Úkraínu og NATO Guðni Freyr Öfjörð skrifar Sjá meira
Ef upp kemur eldur í umhverfi okkar; heima hjá okkur, í vinnunni, í skólanum eða í nærliggjandi húsi, þá vitum við hvað við eigum að gera. Við fáum fræðslu frá foreldrum okkar og í skólanum, við erum með verklagsreglur og æfingar í skólum og á vinnustöðum, við erum látin vita hvert við eigum að fara, hvert við eigum að hringja og hvernig við getum komið fólki til bjargar. Líkurnar eru samt þær að þessi eldur muni aldrei kvikna og við munum ekki þurfa að grípa til þessara aðgerða. Aftur á móti þekkjum við líklegast öll einhvern sem hefur orðið fyrir kynferðisofbeldi, ef við höfum þá ekki upplifað það sjálf. Í þessum aðstæðum vita þó fæstir hvernig eigi að koma fólki til bjargar, hvert eða hvernig þeir eiga að snúa sér. Það eru engar ráðleggingar uppi á vegg í skólastofum, líklegast ekki ráðleggingar frá foreldrum, engar verklagsreglur eða viðbragðsæfingar um hvernig skuli bregðast við. Haldbærar leiðbeiningar um hvernig eigi í raun að slökkva eldinn.Því miður er þetta raunveruleiki sem við búum við og höfum sjálf skapað okkur. Sem samfélag höfum við tekið þolendum með einskæru þekkingar- og úrræðaleysi. Í staðinn fyrir að viðurkenna ofbeldið og veita þolendum nauðsynlegan stuðning höfum við þess í stað neitað því að ofbeldið eigi sér stað, afsakað það, og það sem er allra verst, látið ábyrgðina falla á þolendur. Við viljum nefnilega oft frekar afsaka ofbeldið heldur en að horfast í augu við það. Með þessu höfum við leyft þessu samfélagsmeini að grassera. Þolendur kynferðisofbeldis hafa ekki aðeins lýst skelfilegum viðbrögðum samfélgsins heldur trekk í trekk gagnrýnt óafsakanleg vinnubrögð lögreglunnar í málaflokknum og að auki hefur kerfið í heild sinni sýnt þolendum lítinn stuðning. Sameinuðu þjóðirnar hafa gert alvarlegar athugasemdir við það hversu lítið hlutfall tilkynntra kynferðisafbrota séu kærð til lögreglu og tekin fyrir dómstóla. Viðmót samfélagsins og kerfisins eru þannig til þess fallin að auka á þungann á herðum þolenda, sem jafnvel kikna undan honum. Það er á okkar ábyrgð að breyta þessu.Með Druslugöngunni, sem gengin var í fimmta sinn í sumar, höfum við búið til vettvang til að stuðla að þessum breytingum, bæði þeim sem snúa að samfélaginu og kerfinu. Vettvang til að taka afstöðu með þolendum og sýna stuðning í verki. Með hverri göngu skila fleiri skömminni, reyna að sætta sig við fortíðina og horfa til framtíðar. Samfélagið opnar augun fyrir ofbeldinu, mögulegir gerendur fara vonandi að þekkja mörk sín, lögreglan og löggjafinn hafa brugðist við í kjölfar hennar og ég trúi því að með göngunni séum við ekki aðeins að breyta lífi fólks heldur einnig heiminum. Með því að labba þess litlu leið í gegnum bæinn erum við að ryðja úr vegi hugmyndum, viðhorfum og orðræðu sem hefur eyðilagt líf og orsakað ólýsanlegan sársauka. Það sem er þó mikilvægast er að ganga þessa göngu ekki bara einu sinni á ári. Við verðum alltaf að taka afstöðu í okkar daglega lífi, ýta á eftir breytingum þegar við tölum við vini og fjölskyldu, tjáum okkur á netinu og jafnvel þegar við göngum til kosninga. Við sem mætum í Druslugönguna erum ekki bara fólk í göngu, við erum hreyfing. Þverskurður samfélagsins sem sameinast í baráttunni gegn ofbeldinu og þögguninni. Við erum að búa til samfélag þar sem að enginn veigrar sér við að kæra vegna þess að það hefur ekki trú á dómsstólum eða fær að heyra frá lögreglunni að það hreinlega taki því ekki. Samfélag þar sem allir þekkja mörk sín og annarra, allir vita hvernig á að bregðast við ofbeldi og allir taka afstöðu með þolendum. Samfélag þar sem að allir eiga rétt á að lifa sínu lífi án þess að líkama þeirra og sálarlífi sé ógnað. Án þess að ofbeldi sé tekið sem gefnum hlut sökum hegðunar, klæðaburðar, fötlunar eða nokkurs annars. Við höfum lagt grunninn að þessum breytingum og það er mikilvægara en nokkru sinni að halda baráttunni áfram. Svo einn daginn, þegar boðað verður til Druslugöngu, verði eldarnir hættir að kvikna.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér
Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49
Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33
Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11
Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00
Strákarnir Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. 8. október 2015 14:09
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson Skoðun