Leiðin lá niður á við Jónas Sen skrifar 26. nóvember 2015 13:00 Kammermúsíklúbburinn. Clarke, Beethoven og Brahms Kammermúsíkklúbburinn Flytjendur: Einar Jóhannesson, Nicola Lolli, Mark Reedman, Ásdís Valdimarsdóttir og Sigurgeir Agnarsson Norðurljósum í Hörpu sunnudaginn 22. nóvember Fordómarnir fyrir kventónskáldum voru svakalegir fyrir ekki nema tæpum hundrað árum. Þá sendi Rebecca Clarke verk í keppni og deildi hún fyrstu verðlaununum með Ernest Bloch. Blaðamenn voru sannfærðir um að Bloch hefði svindlað, að hann hefði sent tónsmíð í keppnina undir eigin nafni og LÍKA undir dulnefninu Rebecca Clarke. Kona gat einfaldlega ekki samið svo fína tónlist. En Clarke var með merkari tónskáldum Bretlands á sínum tíma. Það var gaman að heyra tónlist eftir hana í Kammermúsíkklúbbnum á sunnudagskvöldið. Ásdís Valdimarsdóttir, sá eðalfíni víóluleikari, og jafnoki hennar á klarinettu, Einar Jóhannesson, léku verk sem hét því óskáldlega nafni Prelude, Allegro and Pastorale. Prelude þýðir forspil, allegro merkir hratt og pastorale er sveitasæla. Tónlistin var íhugul og lágstemmd. Hún var líka full af heillandi litbrigðum sem hljóðfæraleikararnir útfærðu af listfengi. Tæknilega séð var flutningurinn óaðfinnanlegur, hann var hreinn og nákvæmur. Túlkunin var þrungin ljúfsárri angurværð, akkúrat eins og hún átti að hljóma. Til allrar óhamingju var þetta hápunkturinn á tónleikunum. Restin var ekki nærri því eins góð. Strengjakvartett í G dúr op. 18 nr. 2 í meðförum Ásdísar, Nicola Lolli, Marks Reedman og Sigurgeirs Agnarssonar var ekki fullnægjandi. Jú, inn á milli voru fínir sprettir en í það heila var tónlistin óttalega bragðdauf og flatneskjuleg. Auk þess var leikurinn ekki alltaf hreinn. Sumir fiðlutónar voru leiðinlega falskir og það skemmdi heildarmyndina. Ekki var kvintett fyrir klarinettu og strengjakvartett op. 115 eftir Brahms skemmtilegri. Aftur voru óhreinir fiðlutónar að þvælast fyrir, svo mjög að það fór um mann á tímabili. Almennt var flutningurinn fremur losaralegur, og það vantaði alla stígandi í hann. Nú veit ég ekkert um hve mikið fimmmenningarnir æfðu fyrir tónleikana. En oft hef ég heyrt kammerhópa sem hafa spilað saman í mörg ár. Slíkt samspil er venjulega fágað, fólkið leikur eins og ein manneskja. Það sem hér var boðið upp á var engan veginn þannig. Þetta var of hrátt og hljómaði ekki eins og einhver raunveruleg hugsun lægi að baki. Það var leiðinlegt.Niðurstaða: Fyrsta atriði tónleikanna var frábært, en hitt var ekki gott. Menning Mest lesið „Svona getur þetta reynst smásálarlegt hérna“ Lífið Gelluorkan í hæstu hæðum á Gugguvaktinni Lífið Málaferli og verktakadrama seinkar framkvæmdunum á höllinni í Frakklandi Lífið Rúrik Gísla í glæsilegu eftirpartýi á Edition Lífið Simon og Garfunkel ná sögulegum sáttum: „Ég grét þegar hann sagði hversu mikið ég hefði sært hann“ Lífið PlayStation 5 Pro: Eina leiðin til að spila, ef þú tímir því Leikjavísir Þurfti aðeins nokkrar sekúndur til að tryggja liði sínu áfram í undanúrslitin Lífið Stórstjarna úr tónlistarheiminum í nýrri seríu White Lotus Bíó og sjónvarp Sjáðu stikluna: Zellweger, Firth og Grant öll í nýjustu Bridget Jones Lífið Smekklegt einbýli í hjarta Hafnarfjarðar Lífið Fleiri fréttir Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira
Clarke, Beethoven og Brahms Kammermúsíkklúbburinn Flytjendur: Einar Jóhannesson, Nicola Lolli, Mark Reedman, Ásdís Valdimarsdóttir og Sigurgeir Agnarsson Norðurljósum í Hörpu sunnudaginn 22. nóvember Fordómarnir fyrir kventónskáldum voru svakalegir fyrir ekki nema tæpum hundrað árum. Þá sendi Rebecca Clarke verk í keppni og deildi hún fyrstu verðlaununum með Ernest Bloch. Blaðamenn voru sannfærðir um að Bloch hefði svindlað, að hann hefði sent tónsmíð í keppnina undir eigin nafni og LÍKA undir dulnefninu Rebecca Clarke. Kona gat einfaldlega ekki samið svo fína tónlist. En Clarke var með merkari tónskáldum Bretlands á sínum tíma. Það var gaman að heyra tónlist eftir hana í Kammermúsíkklúbbnum á sunnudagskvöldið. Ásdís Valdimarsdóttir, sá eðalfíni víóluleikari, og jafnoki hennar á klarinettu, Einar Jóhannesson, léku verk sem hét því óskáldlega nafni Prelude, Allegro and Pastorale. Prelude þýðir forspil, allegro merkir hratt og pastorale er sveitasæla. Tónlistin var íhugul og lágstemmd. Hún var líka full af heillandi litbrigðum sem hljóðfæraleikararnir útfærðu af listfengi. Tæknilega séð var flutningurinn óaðfinnanlegur, hann var hreinn og nákvæmur. Túlkunin var þrungin ljúfsárri angurværð, akkúrat eins og hún átti að hljóma. Til allrar óhamingju var þetta hápunkturinn á tónleikunum. Restin var ekki nærri því eins góð. Strengjakvartett í G dúr op. 18 nr. 2 í meðförum Ásdísar, Nicola Lolli, Marks Reedman og Sigurgeirs Agnarssonar var ekki fullnægjandi. Jú, inn á milli voru fínir sprettir en í það heila var tónlistin óttalega bragðdauf og flatneskjuleg. Auk þess var leikurinn ekki alltaf hreinn. Sumir fiðlutónar voru leiðinlega falskir og það skemmdi heildarmyndina. Ekki var kvintett fyrir klarinettu og strengjakvartett op. 115 eftir Brahms skemmtilegri. Aftur voru óhreinir fiðlutónar að þvælast fyrir, svo mjög að það fór um mann á tímabili. Almennt var flutningurinn fremur losaralegur, og það vantaði alla stígandi í hann. Nú veit ég ekkert um hve mikið fimmmenningarnir æfðu fyrir tónleikana. En oft hef ég heyrt kammerhópa sem hafa spilað saman í mörg ár. Slíkt samspil er venjulega fágað, fólkið leikur eins og ein manneskja. Það sem hér var boðið upp á var engan veginn þannig. Þetta var of hrátt og hljómaði ekki eins og einhver raunveruleg hugsun lægi að baki. Það var leiðinlegt.Niðurstaða: Fyrsta atriði tónleikanna var frábært, en hitt var ekki gott.
Menning Mest lesið „Svona getur þetta reynst smásálarlegt hérna“ Lífið Gelluorkan í hæstu hæðum á Gugguvaktinni Lífið Málaferli og verktakadrama seinkar framkvæmdunum á höllinni í Frakklandi Lífið Rúrik Gísla í glæsilegu eftirpartýi á Edition Lífið Simon og Garfunkel ná sögulegum sáttum: „Ég grét þegar hann sagði hversu mikið ég hefði sært hann“ Lífið PlayStation 5 Pro: Eina leiðin til að spila, ef þú tímir því Leikjavísir Þurfti aðeins nokkrar sekúndur til að tryggja liði sínu áfram í undanúrslitin Lífið Stórstjarna úr tónlistarheiminum í nýrri seríu White Lotus Bíó og sjónvarp Sjáðu stikluna: Zellweger, Firth og Grant öll í nýjustu Bridget Jones Lífið Smekklegt einbýli í hjarta Hafnarfjarðar Lífið Fleiri fréttir Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira
Simon og Garfunkel ná sögulegum sáttum: „Ég grét þegar hann sagði hversu mikið ég hefði sært hann“ Lífið
Simon og Garfunkel ná sögulegum sáttum: „Ég grét þegar hann sagði hversu mikið ég hefði sært hann“ Lífið