Að lifa og njóta

Blæði

Íslenski dansflokkurinn á Listahátíð Reykjavíkur

Dansverkin

Les Méduséeseftir Damien Jalet

Tónlist Winter Family & Gabriele Miracle

Búningar Bernhard Willhelm

Sin og The Evocation úr Babel (words) eftir Damien Jalet & Sidi Larbi Cherkaoui

Tónlist Patrizia Bovi, Mahabub Khan, Sattar Khan, Vladimir Johanson, Sofyann Ben, Youssef & Khaled Barghouti

Búningar Júlíanna Steingrímsdóttir

Black Marroweftir Ernu Ómarsdóttur & Damien Jalet

Tónlist Ben Frost

Önnur tónlist Danzel

Búningar Júlíanna Steingrímsdóttir

Sviðsmynd Alexandra Mein, Erna Ómarsdóttir, Damien Jalet, Júlíanna Steingrímsdóttir & Rebekka Moran

Ljós Björn Bergsteinn Guðmundsson

Dansarar Cameron Corbett, Einar Nikkerud, Elín Signý Weywadt Ragnarsdóttir, Halla Þórðardóttir, Hjördís Lilja Örnólfsdóttir, Inga Maren Rúnarsdóttir, Sergio Parés Agea & Þyri Huld Árnadóttir



Sýning Íslenska dansflokksins Blæði var ein af fáum danssýningum sem undirrituð hefur séð að undanförnu sem skildi eftir sterka löngun til að halda í upplifunina, sem sýningin vakti, sem lengst. Ólíkt því sem venjulega gerist gekk ég þögul út af sýningunni án nokkurrar löngunar til hvers konar greiningar eða vitrænnar umfjöllunar um það sem ég hafði upplifað. Því það að sitja agndofa í sætinu límd yfir því sem fyrir augum ber, spennt yfir að sjá hvað kemur næst er sjaldgæf upplifun.

Verkin á sýningunni leiddu áhorfandann inn á nýjar og nýjar lendur þar sem hljóð, hreyfingar, ljós og efnisleg umgjörð mættust í kraftmikilli einingu. Á því ferðalagi var mikilvægt að mæta hverjum stað með opnu hjarta og hrífast með þeirri orku sem leyst var úr læðingi af auðmýkt og innlifun.

Það var ekki síst endurtekning og sterk hrynjandi sem léku stórt hlutverk í öllum verkunum og héldu athygli áhorfandans nánast óskiptri. Það komu þó þeir staðir að athyglin byrjaði að leysast upp og umhverfið þrengdi sér inn í vitundina en aldrei nema í augnablik og svo tók sú veröld sem var í gangi á sviðinu aftur við stjórnartaumunum og hélt áhorfandanum föngnum svo mjög að á tímabilum óttaðist maður að maður gleymdi að anda.

Endurtekningin er mjög sterk sem miðlunarform en það er hárfín lína hversu lengi má vinna með það sama, áður en það hefur gefið allt sem það hefur að gefa auk þess sem áhorfendur hafa misjafnt þol gagnvart endurtekningunni. Þögnin/kyrrstaðan sem Erna og Damian nýttu í Black Marrow eru líka áhrifamiklir þættir í listsköpun en eins og endurtekningin viðkvæmir í notkun.

En stundum er bara þess virði að vera þolinmóður og leyfa listinni að lifa þótt maður viti ekki hvert hún leiðir manna.

Gagnrýni sem þessi snýst venjulega um að velta upp ýmsum spurningum um efni, framsetningu, samhengi, sögn og… en hér eru spurningar sem þessar merkingarlausar því fyrir gagnrýnandann var sýningin svo djúp listræn upplifun að annað skiptir ekki máli.

Það er samt ekki hægt að skila af sér þessum texta án þess að fram komi að frammistaða dansaranna var frábær. Verkin kölluðu öll á gífurlega líkamlega getu, nákvæmni og kraft og leysti hópurinn hverja þraut af fagmennsku. Það var gott að sjá Þyri Huld aftur í flokknum og Einar var frábær. Í dúettinum Sin sýndu þau nautnafulla og kraftmikla tjáningu í áhrifaríkri fléttu hreyfinga. Frammistaða Elínar Signýjar lofar góðu um framtíðina og Hjördís Lilja, Halla og Inga Maren sýna meiri og meiri þroska í hverri nýrri sýningu, nýr karldansari flokksins, Sergio Parés Agea, vekur forvitni og Cameron klikkar ekki frekar en fyrri daginn.

Sviðsmyndin í Black Marrow var líka stórbrotin í einfaldleik sínum. Svart plastið undirstrikaði hugmyndina um olíu á sama tíma og það minnti okkur á ruslið og sóunina sem fylgir mannkyninu. Tónlist Bens Frost við verkið var ótrúlega áhrifamikil sem og tónlistin í öllum hinum verkunum. Búningarnir í Les Méduséés gáfu verkinu sterkan svip og lýsingin á sýningunni í heild var eftirtektarverð.

Niðurstaða: Sumt á ekki að ræða heldur bara upplifa.