Við ætlum ekki að þegja lengur Hjalti Vigfússon skrifar 12. október 2015 09:14 Ef upp kemur eldur í umhverfi okkar; heima hjá okkur, í vinnunni, í skólanum eða í nærliggjandi húsi, þá vitum við hvað við eigum að gera. Við fáum fræðslu frá foreldrum okkar og í skólanum, við erum með verklagsreglur og æfingar í skólum og á vinnustöðum, við erum látin vita hvert við eigum að fara, hvert við eigum að hringja og hvernig við getum komið fólki til bjargar. Líkurnar eru samt þær að þessi eldur muni aldrei kvikna og við munum ekki þurfa að grípa til þessara aðgerða. Aftur á móti þekkjum við líklegast öll einhvern sem hefur orðið fyrir kynferðisofbeldi, ef við höfum þá ekki upplifað það sjálf. Í þessum aðstæðum vita þó fæstir hvernig eigi að koma fólki til bjargar, hvert eða hvernig þeir eiga að snúa sér. Það eru engar ráðleggingar uppi á vegg í skólastofum, líklegast ekki ráðleggingar frá foreldrum, engar verklagsreglur eða viðbragðsæfingar um hvernig skuli bregðast við. Haldbærar leiðbeiningar um hvernig eigi í raun að slökkva eldinn.Því miður er þetta raunveruleiki sem við búum við og höfum sjálf skapað okkur. Sem samfélag höfum við tekið þolendum með einskæru þekkingar- og úrræðaleysi. Í staðinn fyrir að viðurkenna ofbeldið og veita þolendum nauðsynlegan stuðning höfum við þess í stað neitað því að ofbeldið eigi sér stað, afsakað það, og það sem er allra verst, látið ábyrgðina falla á þolendur. Við viljum nefnilega oft frekar afsaka ofbeldið heldur en að horfast í augu við það. Með þessu höfum við leyft þessu samfélagsmeini að grassera. Þolendur kynferðisofbeldis hafa ekki aðeins lýst skelfilegum viðbrögðum samfélgsins heldur trekk í trekk gagnrýnt óafsakanleg vinnubrögð lögreglunnar í málaflokknum og að auki hefur kerfið í heild sinni sýnt þolendum lítinn stuðning. Sameinuðu þjóðirnar hafa gert alvarlegar athugasemdir við það hversu lítið hlutfall tilkynntra kynferðisafbrota séu kærð til lögreglu og tekin fyrir dómstóla. Viðmót samfélagsins og kerfisins eru þannig til þess fallin að auka á þungann á herðum þolenda, sem jafnvel kikna undan honum. Það er á okkar ábyrgð að breyta þessu.Með Druslugöngunni, sem gengin var í fimmta sinn í sumar, höfum við búið til vettvang til að stuðla að þessum breytingum, bæði þeim sem snúa að samfélaginu og kerfinu. Vettvang til að taka afstöðu með þolendum og sýna stuðning í verki. Með hverri göngu skila fleiri skömminni, reyna að sætta sig við fortíðina og horfa til framtíðar. Samfélagið opnar augun fyrir ofbeldinu, mögulegir gerendur fara vonandi að þekkja mörk sín, lögreglan og löggjafinn hafa brugðist við í kjölfar hennar og ég trúi því að með göngunni séum við ekki aðeins að breyta lífi fólks heldur einnig heiminum. Með því að labba þess litlu leið í gegnum bæinn erum við að ryðja úr vegi hugmyndum, viðhorfum og orðræðu sem hefur eyðilagt líf og orsakað ólýsanlegan sársauka. Það sem er þó mikilvægast er að ganga þessa göngu ekki bara einu sinni á ári. Við verðum alltaf að taka afstöðu í okkar daglega lífi, ýta á eftir breytingum þegar við tölum við vini og fjölskyldu, tjáum okkur á netinu og jafnvel þegar við göngum til kosninga. Við sem mætum í Druslugönguna erum ekki bara fólk í göngu, við erum hreyfing. Þverskurður samfélagsins sem sameinast í baráttunni gegn ofbeldinu og þögguninni. Við erum að búa til samfélag þar sem að enginn veigrar sér við að kæra vegna þess að það hefur ekki trú á dómsstólum eða fær að heyra frá lögreglunni að það hreinlega taki því ekki. Samfélag þar sem allir þekkja mörk sín og annarra, allir vita hvernig á að bregðast við ofbeldi og allir taka afstöðu með þolendum. Samfélag þar sem að allir eiga rétt á að lifa sínu lífi án þess að líkama þeirra og sálarlífi sé ógnað. Án þess að ofbeldi sé tekið sem gefnum hlut sökum hegðunar, klæðaburðar, fötlunar eða nokkurs annars. Við höfum lagt grunninn að þessum breytingum og það er mikilvægara en nokkru sinni að halda baráttunni áfram. Svo einn daginn, þegar boðað verður til Druslugöngu, verði eldarnir hættir að kvikna.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49 Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33 Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11 Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00 Strákarnir Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. 8. október 2015 14:09 Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Skoðun Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir skrifar Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson skrifar Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Vill íslenska þjóðin halda í einmenninguna? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Inngilding eða „aðskilnaður“? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Skoðun Vonin má aldrei deyja Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru til lausnir við mönnunarvanda heilsugæslunnar? Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Er eitthvað mál að handtaka börn? Elsa Bára Traustadóttir skrifar Skoðun Er ferðaþjónusta útlendingavandamál? Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslenska kerfið framleiðir afbrotamenn Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Ekki fokka þessu upp! Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Kosningaloforð og hvað svo? Björn Snæbjörnsson skrifar Skoðun Fólk, fjárfestingar og framfarir Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Húsnæðis- og skipulagsmál Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson skrifar Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Skattlögð þegar við þénum, eigum og eyðum Aron H. Steinsson skrifar Skoðun Kjaftæði Elliði Vignisson skrifar Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist skrifar Skoðun Lítið gert úr áhyggjum íbúa Ölfuss og annarra landsmanna Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Kyrrstöðuna verður að rjúfa! Lausn fyrir verðandi innviðaráðherra Sigþór Sigurðsson skrifar Sjá meira
Ef upp kemur eldur í umhverfi okkar; heima hjá okkur, í vinnunni, í skólanum eða í nærliggjandi húsi, þá vitum við hvað við eigum að gera. Við fáum fræðslu frá foreldrum okkar og í skólanum, við erum með verklagsreglur og æfingar í skólum og á vinnustöðum, við erum látin vita hvert við eigum að fara, hvert við eigum að hringja og hvernig við getum komið fólki til bjargar. Líkurnar eru samt þær að þessi eldur muni aldrei kvikna og við munum ekki þurfa að grípa til þessara aðgerða. Aftur á móti þekkjum við líklegast öll einhvern sem hefur orðið fyrir kynferðisofbeldi, ef við höfum þá ekki upplifað það sjálf. Í þessum aðstæðum vita þó fæstir hvernig eigi að koma fólki til bjargar, hvert eða hvernig þeir eiga að snúa sér. Það eru engar ráðleggingar uppi á vegg í skólastofum, líklegast ekki ráðleggingar frá foreldrum, engar verklagsreglur eða viðbragðsæfingar um hvernig skuli bregðast við. Haldbærar leiðbeiningar um hvernig eigi í raun að slökkva eldinn.Því miður er þetta raunveruleiki sem við búum við og höfum sjálf skapað okkur. Sem samfélag höfum við tekið þolendum með einskæru þekkingar- og úrræðaleysi. Í staðinn fyrir að viðurkenna ofbeldið og veita þolendum nauðsynlegan stuðning höfum við þess í stað neitað því að ofbeldið eigi sér stað, afsakað það, og það sem er allra verst, látið ábyrgðina falla á þolendur. Við viljum nefnilega oft frekar afsaka ofbeldið heldur en að horfast í augu við það. Með þessu höfum við leyft þessu samfélagsmeini að grassera. Þolendur kynferðisofbeldis hafa ekki aðeins lýst skelfilegum viðbrögðum samfélgsins heldur trekk í trekk gagnrýnt óafsakanleg vinnubrögð lögreglunnar í málaflokknum og að auki hefur kerfið í heild sinni sýnt þolendum lítinn stuðning. Sameinuðu þjóðirnar hafa gert alvarlegar athugasemdir við það hversu lítið hlutfall tilkynntra kynferðisafbrota séu kærð til lögreglu og tekin fyrir dómstóla. Viðmót samfélagsins og kerfisins eru þannig til þess fallin að auka á þungann á herðum þolenda, sem jafnvel kikna undan honum. Það er á okkar ábyrgð að breyta þessu.Með Druslugöngunni, sem gengin var í fimmta sinn í sumar, höfum við búið til vettvang til að stuðla að þessum breytingum, bæði þeim sem snúa að samfélaginu og kerfinu. Vettvang til að taka afstöðu með þolendum og sýna stuðning í verki. Með hverri göngu skila fleiri skömminni, reyna að sætta sig við fortíðina og horfa til framtíðar. Samfélagið opnar augun fyrir ofbeldinu, mögulegir gerendur fara vonandi að þekkja mörk sín, lögreglan og löggjafinn hafa brugðist við í kjölfar hennar og ég trúi því að með göngunni séum við ekki aðeins að breyta lífi fólks heldur einnig heiminum. Með því að labba þess litlu leið í gegnum bæinn erum við að ryðja úr vegi hugmyndum, viðhorfum og orðræðu sem hefur eyðilagt líf og orsakað ólýsanlegan sársauka. Það sem er þó mikilvægast er að ganga þessa göngu ekki bara einu sinni á ári. Við verðum alltaf að taka afstöðu í okkar daglega lífi, ýta á eftir breytingum þegar við tölum við vini og fjölskyldu, tjáum okkur á netinu og jafnvel þegar við göngum til kosninga. Við sem mætum í Druslugönguna erum ekki bara fólk í göngu, við erum hreyfing. Þverskurður samfélagsins sem sameinast í baráttunni gegn ofbeldinu og þögguninni. Við erum að búa til samfélag þar sem að enginn veigrar sér við að kæra vegna þess að það hefur ekki trú á dómsstólum eða fær að heyra frá lögreglunni að það hreinlega taki því ekki. Samfélag þar sem allir þekkja mörk sín og annarra, allir vita hvernig á að bregðast við ofbeldi og allir taka afstöðu með þolendum. Samfélag þar sem að allir eiga rétt á að lifa sínu lífi án þess að líkama þeirra og sálarlífi sé ógnað. Án þess að ofbeldi sé tekið sem gefnum hlut sökum hegðunar, klæðaburðar, fötlunar eða nokkurs annars. Við höfum lagt grunninn að þessum breytingum og það er mikilvægara en nokkru sinni að halda baráttunni áfram. Svo einn daginn, þegar boðað verður til Druslugöngu, verði eldarnir hættir að kvikna.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér
Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49
Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33
Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11
Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00
Strákarnir Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. 8. október 2015 14:09
Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar
Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar
Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar
Skoðun Lítið gert úr áhyggjum íbúa Ölfuss og annarra landsmanna Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar