Samt er hún sólgin í enn einn daginn

Bækur

Tvöfalt gler

Halldóra Thoroddsen

79 síður

Sæmundur 2016, frumútgefin í tímaritröðinni 1005 árið 2015

Kápa: Aðalsteinn Svanur Sigfússon

Prentuð í Odda



Það skiptir ekki máli hvað saga er löng. Ef hún er góð þá má hún vera eins löng eða stutt og hún þarf enda ekki hægt að festa hluti eins og orðsnilld og lesnautn í mælieiningar á borð við flatarmál, þyngd eða fjölda atkvæða. Auðvitað er mörgum höfundum tamast að skrifa langan texta og er það vel en stundum er líka kærkomið að fá í hendur stutta skáldsögu sem segir allt sem segja þarf og er eins stór eða smá og efnið og höfundurinn vilja.



Það finnast kostir í því, bæði fyrir lesendur og höfunda að þeir síðarnefndu komi sínu til skila í fáum orðum sem valin eru af kostgæfni. Í þannig sögu getur lesandinn gefið sér tíma til að leggja bókina frá sér oftar, smjatta á og velta fyrir sér án þess að það komi niður á framvindufylgni eða ytri tímarömmum. Halldóra Thoroddsen er einn þeirra rithöfunda sem tengjast lesendum einstaklega fallega með fáum orðum, eftir­minnileg er bók hennar 90 sýni úr minni mínu sem kom út 2002 og inniheldur örsögur og minningabrot sem eru dregin í myndir sem standa lesendum ljóslifandi fyrir hugskotsjónum.



Tvöfalt gler, sem hlaut Fjöruverðlaunin á dögunum í flokki fagurbókmennta, er sannarlega skáldsaga þó hún nái ekki hundrað síðum í litlu broti. Umfjöllunarefnið er fágætt, saga sem sjaldan er sögð. Við fréttum ekki mikið um daglegt líf þeirra sem komnir eru yfir sjötugt nema ef þeir gera eitthvað sem kemur á óvart miðað við aldur, eins og að gefa út popplag eða ná árangri í íþróttum eða þeir nái að verða aldargamlir og þá spyrjum við hvernig þeir fóru eiginlega að því. Á árunum milli sjötugs og hundrað ára afmæla gerist auðvitað ýmislegt og aldnir eru ekki einsleitur hópur heldur hafa orðið alls konar, ekki síst á síðustu árum þar sem sú kynslóð sem nú er að komast á þennan aldur hafði meira að segja um líf sitt en þær sem á undan fóru.

Söguhetjan í bókinni er á tímamótum, kona á áttræðisaldri sem hefur nýlega misst manninn sinn og finnur að því lífi sem hún þekkir er að ljúka, vinir hennar deyja einn af öðrum, líkaminn gefur sig hægt og bítandi. Samt er hún sólgin í enn einn daginn, eins og segir í bókinni því lífið er ekki búið, hún hugsar enn og hefur skoðanir og áhuga, fylgist með heimsmálum, verður ástfangin af jafnaldra og upplifir fordóma umhverfisins gagnvart ást sem er ekki ætluð til framleiðni heldur aðeins ánægju.

Halldóru Thoroddsen tekst snilldar­fallega að draga upp skýra mynd af aðalpersónunni og lífi hennar, bæði fortíð, nútíð og mögulega framtíð sem er sú eina framtíð sem nokkur getur gengið að vísri. Öðru hvoru fleygast textinn með núvitund, lýsingum á því sem fyrir augu ber, daglegum athöfnum, svo við fáum enn betri tilfinningu fyrir tímanum og muninum á ytra og innra lífi persónunnar. Þetta er bók sem fer vel í vitund, hendi og tösku, veltir upp spurningum og gefur nýtt og dýrmætt sjónarhorn og ég vona að hún eigi eftir að rata í sem flestar.

Niðurstaða: Falleg, áhugaverð og skemmtileg skáldsaga sem gefur dýrmætt sjónarhorn.