Naumhyggja og nánd

Leikhús

Enginn hittir einhvern

Black Box – Norræna húsið

Höfundur: Peter Asmussen

Þýðandi: Jón Atli Jónasson

Leikstjóri: Simon Boberg

Leikarar: María Ellingsen og Björn Ingi Hilmarsson

Hreyfingar: Raisa Foster

Tónlist: Andreas Ljones

Leikmynd: Snorri Freyr Hilmarsson

Lýsing: Björn Bergsteinn Guðmundsson



Kjallari Norræna hússins hefur verið endurskipulagður til að hýsa lítið leikhúsrými. Fyrsta sýningin, Enginn hittir einhvern eftir danska leikskáldið Peter Asmussen, var frumsýnd þar síðastliðinn föstudag. Nýtt leiksvið eru frábærar fréttir sem sýnir hversu mikil gróska er í íslenskum sviðslistum þessa dagana, einnig ber að fagna samnorrænni samvinnu. Sýningin markar líka endurkomu Maríu Ellingsen og Björns Inga Hilmarssonar á fjalirnar eftir nokkurt hlé. Þess væri þó óskandi að þessi fyrsta sýning Black Box hefði farið betur.

Leikverkið er eins konar tilbrigði við ástand þar sem mannveran og mannleg hegðun er undir smásjá. Peter Asmussen er hugvitssamur textasmiður en virðist skauta framhjá dramatík, hvort sem það er viljandi eður ei. Jón Atli Jónasson þýðir leikritið laglega. Handritið er byggt upp á mismunandi þrenningum um ákveðið lykilorð s.s. stefnumót, bið, einvera, svik og endalok. Óljóst er hvort parið sé ávallt hið sama, slíkt er reyndar gefið í skyn, eða mismunandi einstaklingar.

María Ellingsen og Björn Ingi Hilmarsson eru fínustu leikarar og gaman er að sjá þau aftur á leiksviði. Því miður geta þau hvorki dregið nægilegan styrk úr textanum né leikstjórninni. Sviðsverur þeirra berjast við hið mannlega ástand þar sem súrrealismi hversdagsleikans er ávallt nærri. Svo viðkvæm samvinna þarf að vera átakameiri þar sem tilfinningaofsinn er haminn frekar en slökktur algjörlega.

Þessar áherslur verður að skrifa á leikstjórann, Simon Boberg. Leikararnir virðast fara með textann frekar en gera hann að sínum í leik. Þessi stöðuga aftenging gerir sýninguna kraftlausa og langdregna, þrátt fyrir að hún sé í styttri kantinum.

Sviðshreyfingarnar skapar Raisa Foster en þrátt fyrir aflíðandi áherslur verða þær litlausar því oftar sem tilbrigðin eru endurtekin. Enginn er skráður fyrir búningunum en þeir eru samansettir úr gallabuxum og hvítum skyrtum, að mestu. Allt til að beina áhorfendum frá sviðsetningunni og að textanum. Það liggur við að áhorfendur fengju meira út úr því að lesa leikritið frekar en að sjá sýninguna, sem er algjör synd.

Einna skást er lýsingin sem Björn Bergsteinn Guðmundsson hannar en hann vinnur sérstaklega vel með skugga og myrkur. Tónlist Andreas Ljones er einnig áferðarfögur en líkt og í sýninguna, þá vantar fleiri tilbrigði í stefin til að hún verði eftirminnileg. Leikmynd Snorra Freys Hilmarssonar er fagurfræðilega skýr og spennir upp sýninguna að einhverju leyti. Forvitnilegt verður að sjá hvernig næsta sýning í Black Box vinnur úr þessu spennandi rými.

Sýningin verður of fyrirsjáanleg og handritinu er enginn greiði gerður með spennulítilli leikstjórn. Andrúmslofið mallar í dramatík framan af, verður fljótlega of þunglamalegt og spennubreytingarnar eru alltof fáar. Naumhyggja í leikhúsi getur verið gríðarlega falleg en verður að skila hlutverki sínu. Í stað þess að ýta undir sviðsræna dramatík þá skerpir Simon frekar á texta handritsins, slíkt verður hreinlega of leiðigjarnt til lengdar.

Niðurstaða: Veikar dramatískar áherslur verða sýningunni að falli.