Fyrst trommarinn gat það

Við eigum eftir um það bil tveggja klukkustunda flug til Fort Lauderdale í Bandaríkjunum og Bruce Dickinson, söngvari Iron Maiden og einn af flugmönnum vélarinnar, þarf ekkert að hugsa sig um þegar ég spyr hvort það sé ekki freistandi að slaka á og láta aðra sjá um flugið í tónleikaferðinni sem er fram undan.

„Ég myndi sjálfsagt verða vitlaus úr leiðindum ef ég væri bara farþegi í fluginu,“ segir hann og glottir en bætir svo við af meiri alvöru: „Það er liðið eitt ár frá því læknarnir gáfu mér grænt ljós eftir níu vikna lyfjameðferð og 33 skipti í geislum vegna krabbameins í hálsi og tungu. Ég hef aldrei haft meiri ástríðu fyrir því sem ég fæst við en einmitt núna; fyrir fluginu, tónlistinni og viðskiptunum. Þetta var næstum því allt tekið frá mér.“

Vél frá Atlanta

Við Bruce sitjum einir á efri hæð í 747 breiðþotu íslenska flugfélagsins Air Atlanta, eða í kryppunni, sem gerir þessa flugvélargerð eina þá auðþekktustu í heiminum. Félagar hans í Iron Maiden eru komnir til Bandaríkjanna þannig að það er enginn á efri hæðinni þennan fyrsta legg. Þarna er yfirleitt viðskiptafarrými með að minnsta kosti 26 lúxussætum. Í tilefni ferðarinnar hefur þeim verið fækkað í átta tvíbreið sæti þar sem meðlimir hljómsveitarinnar munu láta fara vel um sig á hljómleikaferðinni. Það er að segja allir nema Bruce. Hann hefur hugsað sér að vera sem mest í flugstjórnarklefanum, eins og hann hefur verið frá því við tókum á loft frá Cardiff-flugvelli tæplega sjö klukkustundum áður.

En hvernig bar það til að hljómsveitin ákvað að leigja þessa tröllvöxnu flugvél, sem venjulega tekur um 440 farþega en mun ekki fljúga með mikið fleiri en 50 til 60 hvern legg í þessari ferð?

„Ég á flugþjónustufyrirtæki í Cardiff­ með félaga mínum. Atlanta er stærsti einstaki viðskiptavinurinn okkar og sendir á hverju ári flugmenn í þjálfun hjá okkur. Fyrir um tveimur árum voru nokkrir Atlantamenn í heimsókn og þá datt mér í hug að spyrja hvort þeir ættu ekki svona vél fyrir mig. Þetta var náttúrulega klikkuð spurning en þegar þeir svo hringdu og sögðu já, fór boltinn að rúlla og hér erum við.“

Gegnheill flugnörd

Tengsl Bruce við íslenska fluggeirann má rekja til þess þegar hann var flugmaður hjá breska flugfélaginu Astreus sem flaug um árabil með farþega Iceland Express. Bruce var flugmaður Astreus frá stofnun 2002 og þar til félagið óskaði eftir gjaldþrotaskiptum haustið 2011.

Fall Astreus reyndist Bruce hins vegar engin ógæfa því það varð til þess að hann stofnaði 2012 eigið flugþjónustufyrirtæki, Cardiff Aviation, í félagi við Breta sem höfðu upprunalega stofnað Astreus.

Ég hafði einmitt hitt Bruce í fyrsta skipti daginn áður í húsakynnum Cardiff Aviation. Hann var klæddur í einkennisbúning félagsins og gult endurskinsvesti, eða svo til eins og allir aðrir starfsmenn á svæðinu. Ég trúði því varla að þetta væri maðurinn fyrr en við vorum formlega kynntir. Þarna var sem sagt kominn söngvarinn í hljómsveit sem hefur selt yfir 90 milljón plötur og troðfyllir enn íþróttahallir, og jafnvel leikvanga en virtist engu að síður vera á heimavelli á látlausri kaffistofu innan um flugvirkja og annað starfsfólk Cardiff Aviation.

Viku seinna átti ég eftir að sjá hann fara fullkomlega með hlutverk rokkstjörnunnar á fyrstu tónleikum heimsreisunnar, en þá hafði ég líka komist að því að flugið er ekki aðeins áhugamál og annað starf Bruce Dickinson heldur ástríða sem hefur átt hug hans í um tuttugu ár. Og ég var líka búinn að komast að því að alþýðleiki kappans var síður en svo eitthvert leikrit. Það sýndi sig vel þegar hann mætti einsamall kvöldið fyrir brottför frá Wales og tékkaði sig inn á fábrotið Holiday Inn Express flugvallarhótelið ásamt öðrum úr áhöfn vélarinnar frá Atlanta, en formlega er hann starfsmaður íslenska flugfélagsins á meðan ferðin stendur yfir.

Fyrst trommarinn gat það

Bruce er stjórnarformaður Cardiff Aviation. Starfsmenn eru um 100 og reksturinn hefur farið hratt vaxandi. Félagið rekur nokkra flugherma, þannig að heimatökin voru hæg þegar Bruce þurfti að setjast á skólabekk og læra á 747 breiðþotuna.

„Ég á milli sex og sjö þúsund flugtíma á þessar algengustu farþegaflugvélar, Boeing 757 og 737, en ég þurfti að fara í tveggja mánaða nám til að fá réttindi á þessa, enda er hún um það bil tvöfalt stærri en hinar og með fjóra hreyfla en ekki bara tvo,“ segir Bruce og gerir stutta þögn. Mögulega til að hlusta á hreyflana fjóra fyrir utan gluggana en sjálfsagt frekar til að njóta augnabliksins. Það fer ekki á milli mála að flugvélin er honum efst í huga.

„Boeing 747 breiðþotan er goðsögn í heimi flugsins, Það eru stórkostleg forréttindi fyrir mig að fá að fljúga henni. Svona flugvél verður aldrei smíðuð framar. Það er raunverulegt samband milli manns og vélar í 747 sem er ekki til staðar í þessum nýju stóru flugvélum,“ segir hann.

En hvernig stóð á því að rokkstjarna sem vissi ekki aura sinna tal ákvað að verða flugmaður á hátindi ferils síns? Bruce útskýrir að flug og flugmenn hafi verið nærri honum frá barnæsku.

„Frændi minn og guðfaðir störfuðu báðir fyrir breska flugherinn. Ég var mikið á flugvöllum með þeim og límdi saman ófá flugvélamódelin. Ég var hins vegar frekar dapur námsmaður og hélt að ég hefði ekki sjálfur það sem til þyrfti til að verða flugmaður.“

Ástæðu þess að sú hugmynd breyttist segir Bruce tengjast rokkinu. „Já, þegar einn trommari sem ég þekki tók flugmannspróf, áttaði ég mig á því að ég hlyti að geta það líka. Það vita allir hvernig trommarar eru,“ segir hann og glottir.

Bruce var 29 ára þegar hann tók fyrstu flugtímana. Hann var staddur í Los Angeles að vinna að sólóplötu í fríi frá Iron Maiden. „Ég var í stúdíóinu á morgnana, fór í flugtíma eftir hádegi og settist svo yfir flugbækurnar á kvöldin. Þetta var frábær tími.“

Í kjölfar sólóprófsins fór hann í atvinnuflugmannsnám í Flórída og eftir það varð ekki aftur snúið. „Þegar ég var kominn með réttindi til að fljúga í Evrópu og Bandaríkjunum var ég kominn svo djúpt í flugið að ég ætlaði um tíma að hætta í tónlistinni og snúa mér alfarið að flugmannsstarfinu. En svo gat ég það ekki. Tónlistin skipti mig of miklu máli.“

Nýorðinn bjórframleiðandi

Það er stífur hliðarvindur þegar við nálgumst Fort Lauderdale en lendingin lukkast fullkomlega hjá Bruce. Þar með er hann búinn að bæta enn einni línu á afrekalistann sinn.

Þessi merkilegi náungi hefur stundum verið kallaður einn af síðustu endurreisnarmönnum rokksins vegna þess hversu óvenju fjölhæfur hann er. Fyrir utan flugið og tónlistina þykir hann afbragðs skylmingamaður, hefur sent frá sér skáldsögur, er að byggja upp vaxandi flugþjónustufyrirtæki og nýjasta verkefnið, segir hann mér, er að leiða fyrir hönd Iron Maiden þróun og markaðssetningu á bjórnum Trooper, sem er meðal annars nýkominn á markað á Íslandi.

Merkilegast finnst mér hins vegar að sjá hversu vel hann virðist liggja í sjálfum sér. Þetta er náungi sem fer um án fylgdarliðsins, sem fræga fólkið er svo oft með í eftirdragi, og virtist una sér best á spjalli við flugmennina þá daga sem við erum á ferðinni.

Undir lok spjalls okkar á leið vestur yfir hafið nefnir Bruce aftur að baráttan við krabbameinið hafi breytt mörgu og að honum finnist mikilvægt að nýta sem best þann tíma sem honum er gefinn.

„Ég verð 58 ára seinna á árinu og flugmenn hjá flugfélögum þurfa að setjast í helgan stein 65 ára. Og þó læknarnir segi mig fullkomlega læknaðan af krabbanum þá veit maður aldrei,“ segir hann. 

Það vottar ekki fyrir ótta þegar Bruce segir þetta. Þvert á móti lýsa augun af tilhlökkun, enda er framundan ferð um heiminn við stjórnvölinn á 747 breiðþotu og ég efast ekki eitt augnablik um að hann vill hvergi annars staðar frekar vera.