Fjölbreytt kóreógrafía en lítil spenna

Dans

Kvika

Höfundur: Katrín Gunnarsdóttir

Ljósahönnuður: Aðalsteinn Stefánsson

Dramatúrg: Símon Birgisson Hljóðmynd: Baldvin Þór Magnússon Sviðsmynd og búningar: Eva Signý Berger

Dansarar: Hilmir Jensson, Kristinn Guðmundsson, Snædís Lilja Ingadóttir, Una Björg Bjarnadóttir og Védís Kjartansdóttir



Í Kassa Þjóðleikhússins er nú verið að sýna dansverkið Kviku eftir Katrínu Gunnarsdóttur. Í verkinu standa líkamar á sviði og kanna samband sitt hver við annan og við áhorfendur.

Í verkinu má augljóslega sjá hvernig kóreógrafía getur verið mismunandi og fjölbreytt. Höfundur verksins nær snilldarlega að sýna hvernig hún getur bæði verið innihald, umgjörð, hljóðmynd og sviðsmynd. Hvernig staða nokkurra líkama á sviði getur framkallað allar þessar birtingarmyndir.

Í forgrunni verksins er kóreó­grafían sem er gaman að sjá í íslensku leikhúsi. Hvergi er reynt að varpa skugga á það sem verkinu er ætlað. Það er ekki ofhlaðið brellum eða ljósum heldur er berskjaldað fyrir áhorfendum sem fá fulla sýn á það sem gerist á sviðinu.

Hvað getur líkaminn gert, og af hverju gerir hann vissa hluti? Þegar jafnvel hversdagslegar hreyfingar eru settar á svið er gaman að upplifa hvernig afstaða okkar breytist.

Flytjendur skila verkinu misvel frá sér en Védís Kjartansdóttir og Hilmir Jensson bera af með lipurð og sviðsframkomu. Þau hreinlega grípa augað og sleppa því ekki í eina sekúndu.

Allir flytjendur eru þjálfaðir dansarar nema Kristinn Guðmundsson sem stakk verulega í stúf. Hafi hugmyndin verið að setja alls kyns líkama á svið, þá gengur dæmið tæplega upp ef allir nema einn hafa einstaka stjórn á líkamsburðum.

Taktur verksins er góður og fellur hvorki orkan né tempó niður. Hrynjandin sem er hluti af kóreógrafíunni er góð og verkið hæfilega langt. Verkið gerist að miklu í þögn sem gerir flytjendum kleift að búa til sína eigin hljóðmynd með náttúrulegum hljóðum líkamans og samspil þeirra á milli.

Þegar líða tekur á verkið kemur hins vegar til sögunnar hljóðmynd sem er í höndum Baldvins Þórs Magnússonar og er afar sterk og áhrifamikil og dregur áhorfanda enn frekar inn í efnið.

Það sem ég set hvað mest út á verkið er einhvers konar spennuleysi. Það er aldrei neitt lagt í sölurnar, ekkert lagt undir. Spenna myndast hvorki á milli flytjenda innbyrðis né út á við.

Í kynningarefni er því lýst hvernig verkið snúist um samband áhorfenda við flytjendur en sem áhorfandi þá upplifði ég mig einungis vera tekna inn í myndina í upphafi en svo spilaði ég ekki stærri rullu en það. Afskiptalaus áhorfandi.

Sviðsmyndin er einföld og glæsileg en virðist ekki þjóna neinum sérstökum tilgangi nema bara að ljá sviðinu aðeins hátíðlegri brag. Búningarnir sem áttu að líta út fyrir að vera hversdagsleg æfingaföt virtust ofhugsaðir og tilgerðarlegir. Það mátti lesa í búninga að verkið hefði aldrei náð lengra en að vera einhvers konar dansæfing sem var ekki ætluð sem sýning. Þar voru sviðsmynd og búningar í beinni mótsögn hvort við annað.



Niðurstaða: Skemmtilegt að sjá verk þar sem lögð er slík áhersla á kóreógrafíu en það náði aldrei að verða eins spennandi og ég hefði vonast til.