„Á einhvern undarlegan hátt þá virðast núlifandi íbúar Skandinavíu og Bretlandseyja vera skyldari landnámsfólkinu okkar heldur en við erum sjálf,“ segir Agnar Helgason, líffræðilegur mannfræðingur hjá Íslenskri erfðagreiningu.
Skýringarnar eru taldar endurteknar hörmungar á Íslandi í gegnum aldirnar, eins og eldgos, hungursneyðar og drepsóttir.
„Við erum með svartadauða. Við erum með stórubólu í byrjun átjándu aldar sem drepur 25 prósent af þjóðinni. Við erum með móðuharðindin, sem drepa kannski 20 prósent af þjóðinni.
Og hvað gerist þá? Það glatast svo mikið af erfðaefni. Það eru svo margir sem eignast ekki börn og þá skilast þeirra erfðaefni ekki til næstu kynslóðar.
Þannig að það sem hefur gerst á þessum 1100 árum er að það er mjög mikið af erfðaefni, sem landnámsfólkið kom með sér, sem hefur ekki skilað sér alla leið til nútíðar. En í Bretlandi og Skandinavíu hefur erfðaefnið varðveist miklu betur,“ segir Agnar.
„Svínin voru í útigangi og það kólnaði. Þau þoldu ekki loftslagið þannig að þau eru bara glötuð.
Móðuharðindin voru eitt versta áfallið.
„Stofnarnir í rauninni hrynja, bæði nautgripir, sauðfé og hross, - og geitur örugglega líka,“ segir Emma.
„Þetta hefur hugsanlega mótað eitthvað. Það er alltaf sagt að þeir sterkustu lifa af, ef áföll verða.“
