Framtíð hugvísindanemans Díana Sjöfn Jóhannsdóttir skrifar 5. desember 2016 12:44 Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Halldór 26.04.2025 Halldór Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal Skoðun Að hata einhvern sem þú þarft á að halda? Katrín Pétursdóttir Skoðun Íslenskar pyndingar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Að hata einhvern sem þú þarft á að halda? Katrín Pétursdóttir skrifar Skoðun Íslenskar pyndingar Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun SFS, Exit og norska leiðin þeirra Jón Kaldal skrifar Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram skrifar Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś skrifar Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann skrifar Skoðun Kirkjugarðsballið: Eiga Íslendingar að mæta þar? Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Sjá meira
Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda.
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar