Fortíðarþrá með söng í hjarta

Glansandi Hollywood-söngleikir hafa aldrei almennilega dáið út en oft og reglulega átt það til að leggjast í dvala. Seinast komust þeir í tísku rétt eftir aldamótin þegar myndir eins og Moulin Rouge og (hin miður ofmetna) Chicago létu til sín taka og heilluðu Óskarsnefndir. Með tilkomu og velgengni myndarinnar La La Land er nokkuð ljóst að búið sé að opna flóðgáttirnar aftur fyrir fleiri söngva- og dansmyndir á næstunni.

La La Land er önnur mynd leikstjórans Damians Chazelle í fullri lengd. Frumraun hans frá árinu 2014, Whiplash, var ein af allra bestu myndum þess árs og hérna sannast að Chazelle er ekki bara afar hæfileikaríkur þegar kemur að samsetningu og leikarasamspili, sögum um metnað, drauma og fórnir, heldur undarlega fjölbreyttur líka. Með La La Land matreiðir hann ákaflega ljúfsára, lokkandi og skemmtilega mynd sem á rætur sínar að rekja til Hollywood-söngleikja gullaldartímans og frönsku perlunnar Les Para­pluies de Cherbourg (sem þessi mynd fær ýmislegt „lánað“ frá). Útkoman er bæði nokkuð einstök og dæmigerð, en einlægnin stendur upp úr og aðeins áhorfendur með verstu söngleikjafóbíu munu stand­ast þessa heillandi umgjörð að ógleymdri orku parsins á tjaldinu.

Emma Stone og Ryan Gosling hafa núna þrisvar sinnum sýnt það hversu vel það fer þeim að vinna saman, einu sinni í krúttkómedíunni Crazy Stupid Love og seinna í misheppnuðu glæpamyndinni Gangster Squad. Kemistría þeirra hefur kraftinn til þess að bæta fyrir ýmsa handritsgalla, virðist vera, en sjálfsagt að frátalinni Bird­man hefur Emma aldrei nokkurn tímann staðið sig betur en hér. Að jafnaði hefur hún átt auðvelt með að vera heillandi og viðkunnanleg en hér tekst henni einnig að nýta stórfín raddbönd sín. Hún lífgar upp á klisjukennda persónu og gerir hana bæði elskulega og sterka.

Gosling er ekki mikið síðri, fyrir utan það að söngrödd hans er ekki alveg að smella. Sem betur fer er hún sparlega notuð, annars væri kjánahrollurinn nær því svæði sem Pierce Brosnan tileinkaði sér í Mamma Mia!. Það er svæði sem enginn vill vera á.

Hins vegar fer ekki á milli mála að flottustu „danshæfileikar“ myndarinnar eru í höndum upptökumannsins Linus Sandgren. Myndavélin svífur með glæsibrag í gegnum aðlaðandi og vel æfð númer, auk þess að leyfa heilum senum að spilast oft út í óslitnum tökum. Litanotkunin er líka meiriháttar, sem og búningar og allt sem viðkemur því að fanga rétta andann og gefa nútíma sögusviðinu mjög gamaldags svip, enda fortíðarþrá eitt af lykilþemum sögunnar.

Myndin rýkur af stað með eldhressu og aðdáunarverðu opnunaratriði, sem gefur reyndar bjartari og ýktari tón heldur en við fáum síðan út restina af myndinni og fyrir vikið kannski ekki alveg í réttum takti við efnið. Síðan virðist eins og það gleymist í óvenju langan tíma að myndin sé í rauninni söngleikur, rétt í kringum miðbikið. Fátt er í söguþræðinum sem kemur á óvart en lykilatriðið er að við tengjumst parinu og höldum upp á baráttu þeirra við að eltast við drauma sína.

Af þessum stærstu Óskarstilnefndu myndum í ár er ekkert sem getur slegið út gæði hinnar ómótstæðilegu Moonlight, en La La Land réttlætir tilvist sína og tilnefningahlass með talsverðum sjarma, botnlausri umhyggju fyrir efninu og græðir sitt hvað á því að leika sér að litlum klisjum og forðast melódramatík. Lögin mættu mörg vera örlítið eftirminnilegri en hjartað slær fast í þessu kvikindi og tilfinningin eftir stórglæsilegt lokaatriði varir lengi að áhorfi loknu. Gott bíó.

Niðurstaða: Ljúfsár og yndislegur óður til söngleikja af gamla skólanum. Það geislar af parinu á tjaldinu þótt Gosling sé kannski ekki frábær söngvari, en myndin hittir samt beint í mark, sérstaklega á lokametrunum.