
Albanar taka til hendinni
Langur aðdragandi
Samningaviðræður einstakra landa á listanum við ESB munu skera úr um hvort þau eru í stakk búin að semja sig að lögum og reglum sambandsins og hversu langan aðlögunartíma þau þurfa til að ná því marki. Albanía sótti um aðild 2009 og komst á listann 2014. Norður-Makedónía hefur verið á listanum frá 2005. Serbía sótti um aðild 2009, komst á listann 2012 og hóf aðildarviðræður 2014. Svartfjallaland sótti um aðild 2008, komst á listann 2010 og hóf viðræður 2012. Tyrkland sótti um aðild 1987, komst á listann 1999 og hóf viðræður 2005, en þær hafa gengið hægt vegna ýmislegra efasemda um ráðahaginn af beggja hálfu.
Albönum, Norður-Makedónum, Serbum og Svartfellingum er mikil alvara með eftirsókn sinni eftir aðild að ESB. Við þeim blasir hversu miklu betur Eistlandi, Lettlandi og Litháen hefur vegnað að flestu leyti en hinum tólf fv. Sovétlýðveldunum sem höfnuðu Evrópu sem fyrirmynd einmitt til að geta farið sínu fram heima fyrir án tillits til lýðræðis og mannréttinda sem eru ær og kýr ESB. Suðaustur-Evrópuþjóðirnar sækjast eftir aðild að ESB ekki bara af efnahagsástæðum heldur einnig gagngert til að treysta lýðræði og mannréttindi í sessi.
Lýðræði, lög og réttarbætur
Tökum dæmi. Til að styrkja umsókn sína um aðild að ESB réðust Albanar með erlendri hjálp í rannsókn á dómskerfi landsins með því m.a. að fela sjálfstæðri nefnd undir eftirliti bandarískra og evrópskra dómara að meta hæfi þeirra u.þ.b. 800 dómara og saksóknara sem starfa í Albaníu. Nefndin leggur mat á starfshæfni þeirra, heiðarleika og hvort þeir hafi brotið lög (e. criminal background). Nær helmingur þeirra dómara og saksóknara sem lentu undir smásjá hefur látið af störfum m.a. vegna þess að þeir gátu ekki gert grein fyrir eignum sínum eða sýnt fram á hæfni til að gegna störfum sínum. Markmið nefndarinnar er að tryggja að dómskerfið geti starfað sjálfstætt og heiðarlega óháð þrýstingi af hálfu stjórnmálamanna og annarra sem eiga hagsmuna að gæta. Vandinn var og er ærinn. Skýrsla Sameinuðu þjóðanna 2017 greindi frá spillingu í dómskerfi Albaníu og megnu vantrausti fólksins í landinu í garð dómskerfisins (70% vantraust í Albaníu á móti 53% á Íslandi). Einn kosturinn við væntanlega aðild Albaníu að ESB er að hreingerning í dómskerfi landsins er að heita má meðal inngönguskilyrðanna.
Lýðræðiseinkunnin sem Freedom House gefur Albaníu nú er 6,8 borið saman við 8,7 til 9,4 í Eystrasaltslöndunum þrem og 2,0 í Rússlandi. Einkunnin sem World Justice Project, stofnun á vegum Bandaríska lögfræðingafélagsins, gefur Albaníu fyrir lög og rétt er 6,2 á móti 8,1 í Eistlandi og 4,7 í Rússlandi. Albanía notar væntanlega aðild að ESB markvisst til að snúa niður afturhalds- og glæpaöflin heima fyrir.
Ég var í Albaníu 1993, tveim árum eftir fall kommúnistastjórnar Envers Hoxha sem skildi við landið í rjúkandi rúst. Húsakostur landsmanna var í reyndinni handónýtur. Rennandi vatn var sjaldséð, rafmagn var stopult og loftkæling var óþekkt þótt sumarhitinn þarna sé 35-40 gráður. Sex fjölskyldur af hverjum sjö áttu hvorki ísskáp né þvottavél. Sinfóníuhljómsveitin var fölsk því hljóðfæraleikararnir höfðu fæstir efni á gleraugum og gátu því ekki lesið nóturnar. Annað var eftir þessu. Ekkert land álfunnar var verr á vegi statt en Albanía.
En Albönum tókst að snúa taflinu við. Þeir settu markið á ESB gagngert til að þurfa að fullnægja þeim kröfum sem sambandið gerir til aðildarlanda eða réttar sagt þeim tilmælum sem ESB beinir til þeirra. Það verður að segjast eins og er að ESB hefur ekki orðið vel ágengt við að uppræta spillingu í Búlgaríu, Ítalíu og Rúmeníu sem 75% til 86% heimamanna lýsa sem morandi í spillingu skv. rannsókn Gallups (Búlgaría 75%, Ítalía 86% og Rúmenía 80% á móti 67% á Íslandi). Ekki hefur ESB heldur tekizt að hemja ofríki yfirvalda í Póllandi og Ungverjalandi undangengin ár. Og ekki fórst ESB heldur vel við Grikkland í kreppunni þar.
Albanar setja þó ekkert af þessu fyrir sig og það gera Norður-Makedónar, Serbar og Svartfellingar ekki heldur. Meiri hluti fólksins í þessum löndum kýs helzt að semja sig að siðum annarra Evrópuþjóða.
Skoðun

Sérhagsmunir Viðskiptablaðsins
Högni Elfar Gylfason skrifar

Fáni okkar allra...
Eva Þorsteinsdóttir skrifar

Átökin um áminningarskylduna – stutt upprifjun
Óli Jón Jónsson skrifar

Hvernig kennum við gagnrýna hugsun? – Umræða sem þarf að halda áfram
Guðmundur Björnsson skrifar

Föstum saman, Ramadan og langafasta
Sigurvin Lárus Jónsson skrifar

Auðhumla í Hamraborg
Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar

Magnús Karl er einstakur kennari og verður afburða rektor
Kristín Heimisdóttir skrifar

Mannlegi rektorinn Silja Bára
Arnar Pálsson skrifar

Þegar Halla Gunnarsdóttir lét Kevin Spacey heyra það
Drífa Snædal skrifar

Íslenskar löggæslustofnanir sem lögmæt skotmörk
Bjarni Már Magnússon skrifar

Ó-frjósemi eða val
Matthildur Björnsdóttir skrifar

Er íslenska geðheilbrigðiskerfið of strangt þegar kemur að nauðungarvistun?
Arna Ósk Óskarsdóttir skrifar

Heimilisofbeldi – aðgerðir í þágu þolenda
Alma D. Möller ,Drífa Jónasdóttir skrifar

Þegar nemendur skilja ekki grundvallarhugtök: Hvað segir það um kennsluna?
Guðmundur Björnsson skrifar

Við kjósum Kolbrúnu!
Rannveig Klara Guðmundsdóttir,Gunnar Ásgrímsson skrifar

Geðheilbrigði snertir okkur öll
Sandra B. Franks skrifar

Hin nýja heimsmynd Trumps, Putins og Jinpings
Guðmundur Einarsson skrifar

Virðismatskerfi í þágu launajafnréttis
Helga Björg Olgu- Ragnarsdóttir skrifar

Konur láta lífið og karlar fá knús
Guðný S. Bjarnadóttir skrifar

VR Chairman Elections Have Begun – Your Vote Matters!
Þorsteinn Skúli Sveinsson skrifar

Kosningar í VR
Ólafur Reimar Gunnarsson skrifar

Kynjajafnrétti er mannanna verk
Stella Samúelsdóttir skrifar

Álfar og huldufólk styðja umhverfisvernd
Bryndís Fjóla Pétursdóttir skrifar

Baráttan heldur áfram!
Svandís Svavarsdóttir skrifar

Jafnréttisparadís?
Guðrún Karls Helgudóttir skrifar

Fíllinn í fjölmiðlastofu Þórðar Snæs
Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar

Björn Þorsteinsson smellpassar í starf rektors
Haraldur Ólafsson skrifar

Opið ákall til þjóðarinnar – frá ótta til bjartsýni á gervigreindaröld
Sigvaldi Einarsson skrifar

Þetta er ekki tæknimál - þetta er lífsspursmál
Ingvar Hjálmarsson,Sigríður Mogensen skrifar