Af hverju hata Ísraelar Palestínumenn svona mikið? Marwan Bishara skrifar 25. ágúst 2022 11:00 Palestínumenn hafa fulla ástæðu til að hata Ísrael; Ísrael er aðskilnaðarríki landnema-nýlenda, reist á rústum heimalands Palestínumanna. En hvers vegna hata Ísraelar Palestínumenn svona mikið? Ísraelar hafa með sadistískum og kerfisbundnum hætti ástundað hryðjuverk gegn Palestínumönnum, sett þá í ferðabann, fangelsað þá og tekið stjórn á lífi þeirra og lífsviðurværi og neitað þeim um grundvallarréttindi og frelsi. Augljósa svarið er kannski ekki rétta svarið. Já, Ísrael hefur andstyggð á ofbeldi og hryðjuverkum Palestínumanna sem hefur breytt lífi margra Ísraela, en það er smálegt í samanburði við ofbeldishrynur og ríkishryðjuverk sem Ísraelar beita Palestínumenn í sífelldu hefndarstríði eins og þeir gerðu um síðustu helgi. Í mínum huga er hatur Ísraela á Palestínumönnum mótað og knúið áfram af þremur grundvallarviðhorfum: ótta, öfund og reiði. Ótti er stór þáttur - hann getur verið órökréttur en einnig mikilvægur þáttur. Það ætti ekki að koma á óvart að Ísraelar hafi haldið áfram að óttast Palestínumenn löngu eftir að þeir hertóku öll lönd þeirra og urðu að voldugu svæðis- og kjarnorkuveldi. Vegna þess að óttinn við Palestínumenn er ekki bara líkamlegur eða efnislegur, hann er tilvistarlegur. Í grein, með viðeigandi titli: Hvers vegna eru allir Ísraelar huglausir, velti ísraelskur dálkahöfundur fyrir sér árið 2014 hvers konar samfélag framleiðir huglausa hermenn sem skjóta óvopnuð palestínsk ungmenni úr mikilli fjarlægð. Fjórum árum síðar, árið 2018, var það svo sannarlega súrrealískt að horfa á ísraelska hermenn fela sig á bak við víggirðingar þegar þeir skutu hundruð óvopnaðra mótmælenda dögum saman. Ísrael flúði í rauninni frá Gaza af ótta árið 2005 og hnepti tvær milljónir Gazabúa, aðallega flóttamenn, í ómannúðlega herkví. Ísraelar óttast allt sem vitnar um staðfestu Palestínumanna, einingu þeirra, palestínskt lýðræði, palestínsk ljóð og öll palestínsk þjóðartákn, þar á meðal tungumálið, sem þeir settu í annan flokk, og palestínska fánann, sem þeir eru að reyna að banna. Ísraelar óttast sérstaklega palestínskar mæður sem fæða ný börn, sem þeir kalla „lýðfræðilega ógn“. Sagnfræðingur, sem endurómar þessa þjóðlegu ísraelsku þráhyggju vegna fæðingartíðni Palestínumanna, varaði við því fyrir 12 árum að lýðfræði væri ógn við afkomu gyðingaríkis líkt og til dæmis kjarnorkubúið Íran, því að hans mati gætu Palestínumenn orðið meirihluti um 2040-2050. Ótti er einnig mikilvægur fyrir herbúðaþjóðfélag eins og Ísrael er, sem má skilgreina sem „her með áföstu landi“. Í bók sinni dró bandarískur blaðamaður saman áratuga langa reynslu sína af búsetu í Ísrael, hann skrifaði: „Ríkisstjórnin Ísraels vekur upp ótta, aðallega ímyndaðan eða að minnsta kosti stórlega ýktan, útmálar Ísrael sem einangrað, einmana, lítið land sem er ógnað, alltaf í vörn, alltaf á höttunum eftir næsta merki um hatur einhvers staðar, ávalt tilbúin til að bregðast við af alltof mikilli hörku.“ Í stuttu máli, ótti veldur hatri vegna þess að, með orðum ísraelskra blaðamannsins Zvi Bar'el „getur ríki sem óttast allt ekki verið frjálst; ríki sem er mótað af herskáum messíanisma og ljótum rasisma, gegn frumbyggjum landsins, getur heldur ekki verið raunverulega sjálfstætt.“ Ísraelar eru líka reiðir, alltaf reiðir út í Palestínumenn fyrir að neita að gefast upp eða gefa eftir, fyrir að fara ekki burt; langt í burtu. Ísrael sem hefur unnið öll sín stríð síðan 1948 og orðið svæðisbundið stórveldi, og neyddi stjórnir arabaríkja til að beygja sig í niðurlægingu. Og samt halda Palestínumenn áfram að neita Ísraelsmönn um sigurinn, þeir munu ekki gefa sig; þeir munu ekki gefast upp, heldur halda þeir áfram að standast hvað sem dynur á þeim. Ísrael hefur stuðning heimsveldanna, með Bandaríkin í vasanum og Evrópu sem bakvörð og arabaríkin hafa látið af andstöðu sinni. En hinir einangruðu – og jafnvel gleymdu – Palestínumenn neita enn að afsala sér grundvallarréttindum sínum, hvað þá að viðurkenna ósigur. Það hlýtur að vekja reiði Ísraela að vera með svo mikið saklaust blóð á höndum sér, án sigurs. Ísrael drepur, pyntar, arðrænir og rænir Palestínumenn öllu sem þeim er kært, en þeir munu ekki gefast upp. Ísrael hefur fangelsað meira en milljón Palestínumenn í gegnum árin en þeir neita að gefast upp. Þeir halda áfram að þrá og berjast fyrir frelsi og sjálfstæði, þeir krefjast þess að nýlenduríkið Ísrael hverfi á braut. Ísraelar öfunda einnig Palestínumenn af innri styrk þeirra og stolti. Ísrael öfundar þá af viljastyrk þeirra og vilja til að fórna sér, sem minnir væntanlega Ísraela nútímans á síonisku frumherjana. Ísraelskir hermenn í dag sem hafa breyst í brynjuklædd vélmenni í skjóli við brynvarin farartæki sín mæta berskjölduðum og hugrökkum Palestínumönnum og skjóta á þá af hefndarhug heigulsins. Ísraelar öfunda Palestínumenn vegna sögulegra og menningarlegra tengsla þeirra við Palestínu; af tengingu þeirra við landið, tengingu sem síonistar hafa neyðst til að búa til - til þess að tæla gyðinga til að gerast landtökumenn. Ísraelar hata Palestínumenn fyrir að vera svo nátengdir sögunni, landinu og náttúru þess sem síonistar þykjast eiga. Ísraelar hafa sífellt gripið til guðfræði og goðafræði til að réttlæta tilvist sína, þegar Palestínumenn þurfa enga slíka réttlætingu; þeir tilheyra Palestínu svo auðsjánlega og svo eðlilega. Ísraelar hafa reynt að eyða eða grafa niður öll ummerki um tilveru Palestínumanna, jafnvel breytt nöfnum á götum, hverfum og bæjum. Með orðum ísraelsks sagnfræðings, „til að finna nákvæmar hliðstæður vegna afhelgunnar eða endurvígslu trúarlegra tilbeiðslustaða á vegum nýrra yfirdrottnarra, verður maður að fara aftur til Spánar eða Býsansveldisins um miðja 15. öld.“ (Meron Benvenisti) Ísraelar hata Palestínumenn fyrir að vera lifandi sönnun þess að grundvöllur síonismans um - þjóð án lands sem sest að í landi án fólks - er í besta falli goðsagnakennd en ofbeldisfull nýlendustefna í raun og veru. Ísraelar hata þá fyrir að hindra framkvæmd síonistadraumsins um yfirráð yfir allri Palestínu. Og þeir hata sérstaklega þá sem búa á Gaza, fyrir að breyta draumnum í martröð. Samt væri rangt að upphefja eitthvað af þessu. Ást er alltaf betri en hatur. Hatur er eyðileggjandi og nærir meira hatur. Hatur er eyðileggjandi fyrir hatursfulla og þá sem þeir hata. Ísraelar gætu samt breytt öllu þessu hatri í umburðarlyndi, öfund í þakklæti og reiði í samkennd, ef það bara hefði hugrekki til að friðþægja fyrir ofbeldisfulla fortíð sína, biðjast afsökunar á glæpum sínum, bæta Palestínumönnum þjáningar þeirra og byrja að koma fram við þá af virðingu og heiðri sem þeir eiga skilið sem jafningjar, jafnvel forréttinda-jafningjar í heimalandi sínu. Hatur Ísraela mun ekki hrekja Palestínumenn burt en það gæti mögulega hrakið gyðingana burt. Höfundur er Palestínumaður sem starfar hjá fréttastöðinni Al Jazeera. Hann nam stjórnmálafræði í Frakklandi og Bandaríkjunum. Hjálmtýr Heiðdal þýddi greinina með leyfi höfundar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Palestína Ísrael Mest lesið Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Skoðun Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram skrifar Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś skrifar Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann skrifar Skoðun Kirkjugarðsballið: Eiga Íslendingar að mæta þar? Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Sjá meira
Palestínumenn hafa fulla ástæðu til að hata Ísrael; Ísrael er aðskilnaðarríki landnema-nýlenda, reist á rústum heimalands Palestínumanna. En hvers vegna hata Ísraelar Palestínumenn svona mikið? Ísraelar hafa með sadistískum og kerfisbundnum hætti ástundað hryðjuverk gegn Palestínumönnum, sett þá í ferðabann, fangelsað þá og tekið stjórn á lífi þeirra og lífsviðurværi og neitað þeim um grundvallarréttindi og frelsi. Augljósa svarið er kannski ekki rétta svarið. Já, Ísrael hefur andstyggð á ofbeldi og hryðjuverkum Palestínumanna sem hefur breytt lífi margra Ísraela, en það er smálegt í samanburði við ofbeldishrynur og ríkishryðjuverk sem Ísraelar beita Palestínumenn í sífelldu hefndarstríði eins og þeir gerðu um síðustu helgi. Í mínum huga er hatur Ísraela á Palestínumönnum mótað og knúið áfram af þremur grundvallarviðhorfum: ótta, öfund og reiði. Ótti er stór þáttur - hann getur verið órökréttur en einnig mikilvægur þáttur. Það ætti ekki að koma á óvart að Ísraelar hafi haldið áfram að óttast Palestínumenn löngu eftir að þeir hertóku öll lönd þeirra og urðu að voldugu svæðis- og kjarnorkuveldi. Vegna þess að óttinn við Palestínumenn er ekki bara líkamlegur eða efnislegur, hann er tilvistarlegur. Í grein, með viðeigandi titli: Hvers vegna eru allir Ísraelar huglausir, velti ísraelskur dálkahöfundur fyrir sér árið 2014 hvers konar samfélag framleiðir huglausa hermenn sem skjóta óvopnuð palestínsk ungmenni úr mikilli fjarlægð. Fjórum árum síðar, árið 2018, var það svo sannarlega súrrealískt að horfa á ísraelska hermenn fela sig á bak við víggirðingar þegar þeir skutu hundruð óvopnaðra mótmælenda dögum saman. Ísrael flúði í rauninni frá Gaza af ótta árið 2005 og hnepti tvær milljónir Gazabúa, aðallega flóttamenn, í ómannúðlega herkví. Ísraelar óttast allt sem vitnar um staðfestu Palestínumanna, einingu þeirra, palestínskt lýðræði, palestínsk ljóð og öll palestínsk þjóðartákn, þar á meðal tungumálið, sem þeir settu í annan flokk, og palestínska fánann, sem þeir eru að reyna að banna. Ísraelar óttast sérstaklega palestínskar mæður sem fæða ný börn, sem þeir kalla „lýðfræðilega ógn“. Sagnfræðingur, sem endurómar þessa þjóðlegu ísraelsku þráhyggju vegna fæðingartíðni Palestínumanna, varaði við því fyrir 12 árum að lýðfræði væri ógn við afkomu gyðingaríkis líkt og til dæmis kjarnorkubúið Íran, því að hans mati gætu Palestínumenn orðið meirihluti um 2040-2050. Ótti er einnig mikilvægur fyrir herbúðaþjóðfélag eins og Ísrael er, sem má skilgreina sem „her með áföstu landi“. Í bók sinni dró bandarískur blaðamaður saman áratuga langa reynslu sína af búsetu í Ísrael, hann skrifaði: „Ríkisstjórnin Ísraels vekur upp ótta, aðallega ímyndaðan eða að minnsta kosti stórlega ýktan, útmálar Ísrael sem einangrað, einmana, lítið land sem er ógnað, alltaf í vörn, alltaf á höttunum eftir næsta merki um hatur einhvers staðar, ávalt tilbúin til að bregðast við af alltof mikilli hörku.“ Í stuttu máli, ótti veldur hatri vegna þess að, með orðum ísraelskra blaðamannsins Zvi Bar'el „getur ríki sem óttast allt ekki verið frjálst; ríki sem er mótað af herskáum messíanisma og ljótum rasisma, gegn frumbyggjum landsins, getur heldur ekki verið raunverulega sjálfstætt.“ Ísraelar eru líka reiðir, alltaf reiðir út í Palestínumenn fyrir að neita að gefast upp eða gefa eftir, fyrir að fara ekki burt; langt í burtu. Ísrael sem hefur unnið öll sín stríð síðan 1948 og orðið svæðisbundið stórveldi, og neyddi stjórnir arabaríkja til að beygja sig í niðurlægingu. Og samt halda Palestínumenn áfram að neita Ísraelsmönn um sigurinn, þeir munu ekki gefa sig; þeir munu ekki gefast upp, heldur halda þeir áfram að standast hvað sem dynur á þeim. Ísrael hefur stuðning heimsveldanna, með Bandaríkin í vasanum og Evrópu sem bakvörð og arabaríkin hafa látið af andstöðu sinni. En hinir einangruðu – og jafnvel gleymdu – Palestínumenn neita enn að afsala sér grundvallarréttindum sínum, hvað þá að viðurkenna ósigur. Það hlýtur að vekja reiði Ísraela að vera með svo mikið saklaust blóð á höndum sér, án sigurs. Ísrael drepur, pyntar, arðrænir og rænir Palestínumenn öllu sem þeim er kært, en þeir munu ekki gefast upp. Ísrael hefur fangelsað meira en milljón Palestínumenn í gegnum árin en þeir neita að gefast upp. Þeir halda áfram að þrá og berjast fyrir frelsi og sjálfstæði, þeir krefjast þess að nýlenduríkið Ísrael hverfi á braut. Ísraelar öfunda einnig Palestínumenn af innri styrk þeirra og stolti. Ísrael öfundar þá af viljastyrk þeirra og vilja til að fórna sér, sem minnir væntanlega Ísraela nútímans á síonisku frumherjana. Ísraelskir hermenn í dag sem hafa breyst í brynjuklædd vélmenni í skjóli við brynvarin farartæki sín mæta berskjölduðum og hugrökkum Palestínumönnum og skjóta á þá af hefndarhug heigulsins. Ísraelar öfunda Palestínumenn vegna sögulegra og menningarlegra tengsla þeirra við Palestínu; af tengingu þeirra við landið, tengingu sem síonistar hafa neyðst til að búa til - til þess að tæla gyðinga til að gerast landtökumenn. Ísraelar hata Palestínumenn fyrir að vera svo nátengdir sögunni, landinu og náttúru þess sem síonistar þykjast eiga. Ísraelar hafa sífellt gripið til guðfræði og goðafræði til að réttlæta tilvist sína, þegar Palestínumenn þurfa enga slíka réttlætingu; þeir tilheyra Palestínu svo auðsjánlega og svo eðlilega. Ísraelar hafa reynt að eyða eða grafa niður öll ummerki um tilveru Palestínumanna, jafnvel breytt nöfnum á götum, hverfum og bæjum. Með orðum ísraelsks sagnfræðings, „til að finna nákvæmar hliðstæður vegna afhelgunnar eða endurvígslu trúarlegra tilbeiðslustaða á vegum nýrra yfirdrottnarra, verður maður að fara aftur til Spánar eða Býsansveldisins um miðja 15. öld.“ (Meron Benvenisti) Ísraelar hata Palestínumenn fyrir að vera lifandi sönnun þess að grundvöllur síonismans um - þjóð án lands sem sest að í landi án fólks - er í besta falli goðsagnakennd en ofbeldisfull nýlendustefna í raun og veru. Ísraelar hata þá fyrir að hindra framkvæmd síonistadraumsins um yfirráð yfir allri Palestínu. Og þeir hata sérstaklega þá sem búa á Gaza, fyrir að breyta draumnum í martröð. Samt væri rangt að upphefja eitthvað af þessu. Ást er alltaf betri en hatur. Hatur er eyðileggjandi og nærir meira hatur. Hatur er eyðileggjandi fyrir hatursfulla og þá sem þeir hata. Ísraelar gætu samt breytt öllu þessu hatri í umburðarlyndi, öfund í þakklæti og reiði í samkennd, ef það bara hefði hugrekki til að friðþægja fyrir ofbeldisfulla fortíð sína, biðjast afsökunar á glæpum sínum, bæta Palestínumönnum þjáningar þeirra og byrja að koma fram við þá af virðingu og heiðri sem þeir eiga skilið sem jafningjar, jafnvel forréttinda-jafningjar í heimalandi sínu. Hatur Ísraela mun ekki hrekja Palestínumenn burt en það gæti mögulega hrakið gyðingana burt. Höfundur er Palestínumaður sem starfar hjá fréttastöðinni Al Jazeera. Hann nam stjórnmálafræði í Frakklandi og Bandaríkjunum. Hjálmtýr Heiðdal þýddi greinina með leyfi höfundar.
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar