Að takast á við höfnun í vinnunni

Að upplifa höfnunartilfinningu er hins vegar mjög mannlegt. Skýringarnar geta jafnvel átt sér langa sögu. Eitthvað sem tengist okkur í æsku, tengist áfalli sem við urðum fyrir á lífsleiðinni eða atviki sem hafði veruleg áhrif á okkur þar sem okkur var hafnað, eða við upplifðum mjög mikla höfnunartilfinningu.

Og brennt barn forðast eldinn. Þannig að jafnvel smæstu atvik geta orðið til þess að við upplifum þessa tilfinningu.

Það erfiða við höfnunartilfinninguna er að hún er mjög sár, getur valdið mjög mikla vanlíðan og hefur áhrif á allt sem við gerum.

Sem dæmi um aðstæður þar sem fólk getur upplifað höfnun á vinnustaðnum er ef þeim finnst eins og það standi aðeins fyrir utan fyrir vinskapinn sem virðist ríkja á milli annarra vinnufélaga, ef einhver segir eitthvað um verkefni sem við höfum gert og við upplifum það sem mjög neikvæða umsögn og svo framvegis.

Höfnunartilfinningin getur líka gert vart við sig ef til dæmis yfirmaður biður samstarfsfélaga okkar um að leysa úr einhverju verkefni. Hugsunin: Af hverju valdi hann hana/hann en ekki mig? gæti skotið upp kolllinum sem höfnun.

Þá er ekkert óalgengt að fólk upplifi höfnun ef það sækist eftir stöðuhækkun, en annar er frekar valinn í starfið.

Hér eru nokkur ráð sem gætu hjálpað.

Gott er að byrja á því að skoða hvernig við erum að hugsa til okkar sjálfra. Erum við til dæmis í því niðurrifi að hugsa: Ég er ekki nógu góð/ur, þeim finnst ég ömurleg/ur, þau hafa ekki trú á mér ….. Ef þetta er eitthvað sem við samsvörum okkur við, er mjög líklegt að verkefnið okkar ætti fyrst og fremst að felast í sjálfsvinnu og að efla sjálfsmatið okkar.

Næst er síðan gott að fara svolítið í rökræður við höfnunartilfinninguna. Á hún rétt á sér? Getur verið að ég sé að mistúlka og yfirmaðurinn hafi einfaldlega haldið að ég hafi svo mikið að gera að réttara væri að biðja annan um verkefnið? Eða að jú, vinnufélögunum finnst ég bara fín/n og kannski halda þau að mér finnist þau leiðinleg? Með því að skora höfnunartilfinninguna aðeins á hólm með því að spyrja gagnrýnna spurninga og velta fyrir sér hvað sé rétt og hvað sé rangt, kemur oft í ljós að við erum sjálf að oftúlka hegðun annarra: Sem snýst oftast EKKERT um okkur!

Þriðja atriðið er að ræða við traustan vin um þessar tilfinningar. Því oft leiðir vinasamtals til þess að við náum frekar að horfa á málin í öðru ljósi. Þá er það líka staðreynd að það að segja hlutina upphátt hefur bæði heilunarmátt og við förum oft að sjá hlutina skýrar vegna þess að við sögðum frá þeim upphátt.

Ef höfnunin sem þú ert að upplifa, stafar af hegðun eins starfsmanns á vinnustaðnum, er líka ágætt að velta fyrir sér hvernig viðkomandi er við aðra aðila. Er hann/hún að sýna fleira fólki sömu hegðun eða aðeins þér? Því ef þetta er neikvæð hegðun sem beinst að mörgum, ætti það frekar að vera sá aðili sem ætti að líta í eiginn barm.

Fari svo að vanlíðanin er viðvarandi og þú ert sannfærð/ur um að hegðun viðkomandi er markvisst að beinast að þér, er rétt að leita til yfirmanns eða mannauðssviðs. Í dag eru alls kyns úrræði til fyrir vinnustaði sem hægt er að styðjast við. Til dæmis ef um einelti á vinnustað er að ræða.