Þegar ég fór með 49 öðrum gaurum í bíó

Spólum aftur í tímann, um svo til tvo mánuði. Sunnudagurinn 21. maí 2023 var eins og hver annar sunnudagur í mínu lífi. Ég man reyndar ekki nákvæmlega hvað ég gerði yfir daginn af því að það eru tveir mánuðir síðan. Það er sennilega merki um að sunnudagurinn hafi verið einkar ómerkilegur.

Það er að segja, þar til klukkan 20:43. Mér hafði verið bætt í Messenger-hóp sem bar heitið „50 gaurar í bíó.“

Forvitnilegt, svo ekki sé meira sagt. Það var Arnór Björnsson, leikari og félagi minn, sem hafði stofnað hópinn. Við Arnór erum vinir að fornu fari, og teygir vinátta okkar sig aftur til ársins 2015, þegar okkur var troðið í sama bekk í Verzlunarskólanum.

„Verði ljós,“ voru fyrstu skilaboðin inn í þennan fjölmenna hóp, hvar ég þekkti suma meðlimi vel, aðra minna, og enn aðra ekki neitt.

Á eftir fylgdi skjáskot af tísti sem sagði orðrétt: „Stelpur hata að sjá svona 11 gaura fara saman í bíó.“

Sennilega nokkuð til í því, enda oftar en ekki nokkuð undarleg og jafnvel yfirþyrmandi orka sem myndast þegar gaurar sem telja á annan tug koma saman í einu rými.

Næst á eftir sagði Arnór einfaldlega: „En hvað með 50?“

Þá skildi ég raunverulega hvernig í pottinn var búið. Til stóð að fara í goðsagnakenndustu bíóferð allra tíma. Hálft hundrað ungra manna í einum og sama bíósalnum, saman komnir til þess að njóta undraheims kvikmyndanna, upplifa saman tilfinningaskalann sem bíó hefur upp á að bjóða og síðast en ekki síst, mynda órjúfanleg gaurabönd sem myndu endast okkur ævina.

50 skulu þeir vera

Kvikmyndin sem varð fyrir valinu var Barbie, kvikmynd úr smiðju leikstjórans Gretu Gerwig. Eins og nafnið gefur til kynna fjallar myndin um Barbie, sem nýtur lífsins í Barbie-landi en þarf að takast á við óvæntar áskoranir og ferðast um fjarlæg lönd. Ég hugsa að ég hafi ekki mikið fleiri orð um myndina sjálfa, enda væri það til þess fallið að spilla spennunni fyrir þeim ykkar sem hafa ekki enn séð myndina.

Fljótlega eftir að hópspjallið var stofnað var allt komið á fullt. Heiðursmaðurinn Ágúst Elí Ásgeirsson fékk þá bráðsnjöllu hugmynd að láta sérmerkja boli fyrir okkur, einskonar einkennisbúning fyrir 50 gaura í bíó. Hvítur bolur með einfaldri og beinskeyttri áletrun varð fyrir valinu: „50 gaurar í bíó“ auk dagsetningarinnar, 19. júlí 2023.

Arnór hafði samband við Smárabíó sem var tilbúið að taka á móti okkur 50, sendi út rukkanir og skráði skilmerkilega hjá sér hverjir kæmust og hverjir ekki. Í hans huga var afar mikilvægt að gaurarnir yrðu 50. Ekki 49, ekki 51, heldur 50.

Barbenheimer-tvíhleypan

Eftir að dagsetning, staðsetning og mynd lágu fyrir tók við biðin endalausa. Það var ekkert grín að fara í gegnum hverja vinnuvikuna á fætur annarri á meðan mann klæjaði í fingurna að komast í bíó með gauraskaranum sem maður vissi að biði manns um miðjan júlí. Það mætti í raun segja að það eina sem hélt mér gangandi hafi verið vissan um að með hverri sekúndunni færðist ég skör nær himnaríki. Fimmtíu gaurar í fullkomnu alsæluástandi, í bíó.

Líkt og ég kom inn á hér að ofan var Arnóri afar hugleikið að gaurarnir fylltu hálft hundrað, og hvorki grammi meira né minna. Þess vegna urðu nokkrar mannabreytingar á hópnum eftir því sem leið á sumarið. Einhverjir tilkynntu forföll og aðrir komu inn í staðinn. Maður í manns stað og ekkert gat komið í veg fyrir að 50 gaurar næðu takmarki sínu.

Undir lok júní kom upp sú hugmynd að taka Barbenheimer-tvíhleypuna, það er að segja, horfa bæði á Barbie og kvikmyndina Oppenheimer sama kvöldið. Um er að ræða einskonar menningaræði sem hefur runnið á kvikmyndaaðdáendur víða um heim, en meira um það má lesa hér að neðan:

Stóri dagurinn

Nú ætla ég að taka mér það skáldaleyfi að hraðspóla fram í tímann. Nánar til tekið til stóra dagsins, 19. júlí 2023, Dagurinn var runninn upp. Um morguninn tóku á móti manni árnaðaróskir með daginn í hópspjallinu, og ljóst að mikill hugur var í mönnum.

Vinnudagurinn leið sérstaklega hægt, enda reikaði hugurinn í sífellu að því sem var í vændum. Síðdegis barst þó sú harmafregn að einn gauranna, Starkaður, væri í bílavandræðum. Bíllinn hans hafði orðið rafmagnslaus í Grímsnesi, og þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir gekk ekki að koma bílnum í gang. En 49 gaurar dóu ekki ráðalausir og inn kom annar gaur. Þar skall hurð nærri hælum.

Vaktinni minni lauk milli sex og sjö og þá var kominn tími til að grípa sér léttan bita og drífa sig síðan rakleiðis í Smáralind. Ég fór reyndar og sótti Mána félaga minn fyrst. Ef ég hefði ekki gert það þá hefðu gaurarnir í bíóinu ekki verið nema 49, og þá hugsun vil ég helst ekki hugsa til enda.

Þegar í Smárabíó var komið var fyrsta verk að finna Arnór. Hann stóð uppi, fyrir utan innganginn og deildi samviskusamlega út einkennisbúning okkar 50 manna bræðralags. Allir fengu bol, og enginn var skilinn út undan. Að svo búnu sótti ég miðana mína, bæði á Barbie og Oppenheimer. Þetta var að bresta á.

Eftir að hafa gengið inn um hliðið tók við einhverskonar draumkennd þjóðhátíðarstemning. Þarna var fjöldinn allur af gaurum sem ég þekkti.

Hefst nú upptalningin:

Daníel, Geir, Benni, Huginn, Bjarni, Ágúst, Ari, Broddi, Ásgeir, Bjarki, Fannar, Einar, Egill, Ingi, Kristófer, Óli, Jói, Mímir, Teitur, Vilberg, Viktor, Árni, Mikki, Tómas, Birkir, Styr og svo miklu, miklu fleiri til. Ónafngreindir gaurar eru hér með beðnir afsökunar. 

Þetta var í raun eins og að vera mættur á einhverskonar klæðskerasniðið árgangamót, í þeim skilningi að þetta voru alls ekki allt jafnaldrar mínir eða menn sem voru yfirhöfuð með mér í skóla. Bara hrærigrautur af góðum vinum, kunningjum og reyndar nokkrir alls ókunnugir inn á milli. Allir áttu þeir það þó sameiginlegt að vera gaurar, og samtals voru þeir 50, að mér meðtöldum það er að segja.

Sjálfsgagnrýni gauranna

Inni í bíósal númer tvö í Smárabíó höfðu verið teknar frá þrjár sætaraðir, G, H og J. Nokkuð góðar raðir, enda um það bil fyrir miðju. Stemningin var í algleymingi, enda var bið sem á tímum virtist endalaus nú loks á enda. Fyrir upphaf myndar var mikið klappað og hrópað, en þegar myndin var byrjuð var þó ekki fyrir neinum gauragangi að fara, enda mikilvægt að sýna öðrum bíógestum þá virðingu að hafa hljóð svo fólk gæti notið myndarinnar í friði og ró.

Ég veit að ég sagðist ekki ætla að ræða efni og inntak myndarinnar, en til að geta með góðu móti sagt frá stemningunni í salnum verð ég rétt að snerta á þessum atriðum. Það var á tímum sem skilaboð myndarinnar virðast hafa verið sniðin að hópum gaura sem þrífast í gauramenningu. Það voru atriði í myndinni sem hreinlega neyddu mann til að líta í spegilinn og stara djúpt í eigin gauraaugu, en ætli það sé ekki öllum gaurum hollt. Í það minnsta annað slagið.

Það má þó ekki skilja það sem svo að myndin hafi ekki verið góð. Síður en svo. Hún var afar skemmtileg, falleg á að horfa og stórkostlega fyndin. Þrátt fyrir að erfitt sé að fá samdóma álit 50 gaura þá leyfi ég mér að segja að þetta hafi verið sameiginleg upplifun flestra. Ef einhver hinna 49 er ósammála þá getur viðkomandi sent inn skoðanagrein hér.

Ekki sekúnda sem fór í súginn

Að Barbie lokinni stóðu 50 gaurar upp og klöppuðu. Hvort sem það var vegna þess að myndin var jafn góð og lýst var hér að ofan, þeir höfðu opinberast og öðlast nýjan skilning á stöðu kynjanna, eða vegna þess að þeir höfðu varið saman ómetanlegri gæðastund, skal ósagt látið. Það liggur þó morgunljóst fyrir að gleðin var við völd og menn hæstánægðir með kvöldið.

Kvöld sem var þó ekki búið enn, í það minnsta ekki hjá öllum. Á meðan einhverjir gauranna létu gott heita ákváðu aðrir að fara alla leið og klára Barbenheimer. Um 20 mínútna hlé á milli mynda var akkúrat nóg til að stökkva á salernið, rölta í sjoppuna og gera upp myndina með félögunum. Þó voru einhverjir sem ákváðu að taka hina svokölluðu „setu“ og standa ekki upp á milli mynda. Ég gerðist ekki svo frægur, en dáist engu að síður að hugrekki þeirra sem það kusu.

Ég hugsa að ég stilli mig um að fara í ítarlegar lýsingar á upplifun minni af Oppenheimer, að öllu leyti nema því að mér þótti myndin afar góð. Dálítið löng og dálítið þung, en brjálæðislega flott. Ég var reyndar orðinn dálítið þreyttur þegar myndin kláraðist, en þá var klukkan farin að ganga tvö að nóttu. Ég hafði þá varið um sex klukkustundum í bíó.

Það var þreyttur en afar ánægður blaðamannagaur sem gekk út í svalt næturloftið í Kópavogi, og sá ekki eftir einni sekúndu sem hann varði í bíó þetta kvöld. Þakklæti fyrir 49 aðra gaura var efst í huga, gleði yfir því að geta hitt þá og gert sér glaðan dag, og hamingja yfir því að enn er til fólk sem nennir að gera bíómyndir um eitthvað annað en ofurhetjur.