„Við viljum fá lista yfir glæpi okkar“

Örfá orð til þeirra sem vilja vita hina hliðina. Þeir sem ekki hafa áhuga eru vinsamlegast beðnir um að hætta að lesa hérna. Athugið að ég mun ekki telja vini mína af ,,lækunum” sem fylgja, raunar þarf ég engin læk og þá ekki athygli landsmanna, langar bara að koma þessu frá mér svo að þeir sem eru hræddir við að sýna að þeir hafi lesið, geta bara lesið og melt. Fyrir sig. Ég hef þetta stutt því ég er að drepast í hendinni eftir þræðinguna.

Fyrst nokkrar orðskýringar á hugtökum sem ofarlega hafa verið í umræðunni:

Feðraveldi er félagslegt kerfi þar sem karlmenn fara með helstu völd, njóta ákveðinna félagslegra sérréttinda, og stjórna eignum. (https://is.wikipedia.org/wiki/Feðraveldi) (Ég veit að heimildin stenst ekki þegar birta á ritrýndar greinar í virtum tímaritum en þessi pistil fer aldrei þangað svo ég læt þetta bara flakka.)

Eins og þegar ákveðinn hópur karla nær völdum og úthlutar sjálfum sér og sínum yfirgnæfandi hluta þess fjármagns sem er til úthlutunar. Samanber styrkveitingar fyrrum sveitarstjórnarfulltrúa Strandabyggðar til sjálfra sín. Bæði styrki úr sveitarsjóði Strandabyggðar sem og úr uppbyggingarverkefni Sterkra Stranda. Fyrirtæki og stofnanir í eigu, að hluta, eða tengdar Jóni Jónssyni, fyrrverandi sveitarstjórnarmeðlimi, fengu til dæmis 61.423.961 kr í styrki úr sameiginlega sveitarsjóðnum okkar árin fyrir síðustu kostningar. Auðvitað er súrt að sjá á eftir því. Venjulegur Jón Jónsson úti í bæ, á venjulegum launum, yrði í rúm 11 ár að vinna fyrir slíku. 20 ár ef raunveruleg afgangsupphæð væri tekin eftir skatt og launatengd gjöld.

Að mála upp mynd af Þorgeiri sem einhverjum harðstjóra sem í krafti karlrembu og tuddaskaps, fær sínu framgengt er súrrealískt. Ég get ekki setið undir því lengur. Maður sem sinnir börnum og búi af natni og alúð, gengur í öll heimilisstörf og hefur haldið öllum boltum fjölskyldulífs á lofti áreynslaust þegar mín hefur ekki notið við vegna vinnuálags eða veikinda er ekki kandidat í feðraveldisharðstjóra. Maður sem ber allt undir pólitíska félaga sína áður en hann lætur það frá sér fara og vinnur af lýðræðislegum heilindum fyrir heildina. En slíkt þjónar hagsmunum hatursherferðarinnar.

Einelti er samfélagslegt hegðunarmynstur sem einkennist af grófri niðurlægingu og stríðni, andlegri og líkamlegri, sem beinist að ákveðnum einstaklingi af hálfu annars einstaklings eða hóps. Fyrirbrigðið er þekkt vandamál í skólum og á vinnustöðum. Sums staðar er einelti bannað með lögum, til dæmis í Skotlandi. (https://is.wikipedia.org/wiki/Einelti)

Eins og þegar einn maður, sem lýðræðislega er kosinn með sínum flokki, af yfirgnæfandi meirihluta íbúa Strandabyggðar, til að snúa þessari sjálftöku og spillingu við, er ítrekað rifinn niður á opinberum vettvangi og klagaður til stjórnsýsluyfirvalda. Sem svo allt er sent aftur heim til föðurhúsanna því fyrir klögumálunum er aldrei málefnalegur fótur. Bara hefnigirni, illgirni og meinsemd.

Þöggun er þegar eitthvað er ekki rætt, þaggað niður. (almenn vitneskja)

Eins og þegar sú fjárhagslega sjálftaka einstaklinga fyrri sveitarstjórnar, til sín og sinna, bæði úr fyrstu úthlutun úr Sterkum Ströndum, sem og áframhaldandi styrkveitingar úr fjársveltu sveitarfélagi var ekki rædd heldur þögguð niður og þáverandi sveitarstjóri rekinn því hann setti spurningarmerki við forgangsröðun á almannafé.

Gaslýsing er þýðing á nýyrði í ensku frá fyrsta áratug 21. aldarinnar, „gaslighting“, en það merkir andlegt ofbeldi gegn einstaklingi sem er fólgið í því að veruleiki einstaklingsins er ítrekað dreginn í efa með það að markmiði að grafa undan sjálfstrausti fórnarlambsins.

(https://is.wikipedia.org/wiki/Gaslýsing)

Eins og þegar vinnubrögð núverandi sveitarstjóra Strandabyggðar eru ítrekað dregin í efa á opinberum vettvangi, hann rægður og sagður viðhafa ólöglega og óeðlilega stjórnsýslu, sem svo, þegar betur er að gáð, stenst ALLTAF alla skoðun og fær stuðning opinberrar stjórnsýslu á landsvísu.

Samskiptavandi (er þegar málsaðilar eiga erfitt með samskipti og) getur því haft áhrif á allt líf okkar, hjóna- og parasamband okkar, samband okkar við börnin okkar og fjölskyldu. Einnig á vini og vinnufélaga. Samskiptavandi leiðir til vanlíðunar. (https://salfraedingarnir.is/einstaklingar/)

Eins og þegar forsvarsmenn fyrri sveitarstjórnar Strandabyggðar neita að koma og ræða málin þó þeim hafi verið boðið til þess strax eftir síðustu kostningar og allur vilji núverandi oddvita standi til að ná einingu og sátt í sveitarfélaginu er hundsaður. Þegar t.d. Jón Jónsson neitar að svara bréfum frá Þorgeiri eða hafa nein samskipti við hann á nokkurn hátt. Það tel ég merki um mikinn samskiptavanda. Hver þarf þá helst á hjálp og ráðgjöf að halda?

Afneitun (e. denial) er að halda ytri atburðum frá meðvitund. Ef einstaklingurinn á erfitt með að meðhöndla einhverja aðstöðu getur hann notað afneitun til þess einfaldlega að neita tilvist hennar. Einstaklingurinn getur bæði neitað atburði eða þeim tilfinningum sem tengjast honum.[2]Dæmi um afneitun er ef maður sem skuldar pening í banka lætur sem hann þurfi ekki að hafa áhyggjur af skuldinni og heldur í stað þess áfram að eyða peningum. (https://is.wikipedia.org/wiki/Varnarhættir)

Eins og þegar sá sem setið hefur að mestu ótruflaður að kjötkötlunum skilur ekki að landslagið er breytt og þá ekki hvers vegna. Þá er staðreyndinni afneitað. Þeirri staðreynd að fólk í Strandabyggð vildi breytingar og var orðið þreytt á að sjá þá sjálftökustjórnsýslu viðhafða sem verið hafði í skjóli meðvirkni. Já það var eftir.

Meðvirkni er hugtak sem mest hefur verið notað kringum vímuefnamisnotkun. Meðvirkur einstaklingur er einstaklingur sem er "háður" öðrum einstaklingi eða einstaklingum. Þeim meðvirka finnst hann eða hún vera fastur/föst í sambandi, sem einkennist af misnotkun og stjórnsemi. Þetta eru oft einstaklingar sem hafa lélegt sjálfstraust og þurfa stöðugt á stuðningi og viðurkenningu annarra að halda, til að geta liðið vel.

Það sem gerir að verkum að þessir einstaklingar koma sér ekki út úr eyðileggjandi samböndum, er að þeim finnst þeir hafi engin tök á því að breyta aðstæðum sínum, og þeir eiga oft í erfiðleikum með að upplifa náin tengsl og ást. Meðvirkur einstaklingur er stöðugt að þóknast öðrum þótt hann vilji það í raun og veru ekki. Hann treystir á aðra til að segja til um hverjar þarfir hans séu því að meðvirkir einstaklingar þekkja sjaldnast eigin þarfir en eru "hugsanalesarar" þegar kemur að þörfum annarra. Allur kraftur fer í að passa upp á "hamingju annarra" frekar en sína eigin.

(https://www.visindavefur.is/svar.php?id=2043#)

Eins og þegar þeir sem háðir eru vinnuveitanda, t.d. þeim sem bjó til starfið sem maður gegnir, þora ekki öðru en að spila með. Þegar vinir þora ekki að stíga til jarðar, jafnvel þó varlega sé, og segja hlutina eins og þeir eru af ótta við að falla í ónáð. Mæra og jánka og spila með þrátt fyrir að ruglið verði útópískt og að þessir sömu einstaklingar viti oft á tíðum betur, hafa bara ekki kraftinn í að standa með sjálfum sér. Ástæður þeirra fyrir vanmættinum geta verið margar og mismunandi en ástandið alltaf jafn sorglegt.

Nú ættu hugtökin að vera öllum ljós svo þetta vildi ég sagt hafa.

Samfélagsmeinið margumrædda heitir lýðræði.

Lýðræði til að velja þá til stjórnar sem vilja vinna að almannahagsmunum en ekki sérhagsmunum.

Lýðræðislegar breytingar taka alltaf tíma, fórnir og mikla orku. Þegar foreldrar mínir fluttu til Afríku og hvítar nýlendustjórnir voru að víkja fyrir svörtum stjórnum heimamanna heyrðist í umræðunni að nú tæki við mikið umbrotatímabil á meðan nýir siðir væru að finna fótfestu. Kúguð og undirokuð þjóð í mannsaldra næði ekki flugi í lýðræðislegum háttum og framkvæmd á einni nóttu. Talað var um áratugi ef ekki árhundruð þar til jafnvægi næðist aftur á. Og þá vonandi með réttum formerkjum. Ekki með kúgun og ógnarstjórn. Við skulum vona að lýðræðislegar umbætur í Strandabyggð taki skemmri tíma.

Völd og peningar hafa alltaf valdið blóðsúthellingum í mannkynssögunni.

a) hægt er að komast til valda til að fá umráðarétt yfir fjármagni til sérhagsmuna

b) hægt er að komast til valda til að fá umráðarétt yfir fjármagni til almannahagsmuna.

Ég geri mikinn greinarmun á völdum þar sem almannafé er útdeilt til sérhagsmuna, í gæluverkefni og rekstur einstaklingsbattería (sama hvað þau heita á pappírunum) eða þegar almannafé er varið í almannahagsmuni. En auðvitað metur hver fyrir sig í þessu eins og öðru.

Þeir einstaklingar sem eru reiðastir í Strandabyggð um þessar mundir og heyrist hæst í, eru þeir einstaklingar sem sáu á eftir styrkjunum ,,sínum” eða það héldu þau. Að þau ættu þessa peninga skilið og væru komin í áskrift. Tölum bara um þetta eins og þetta er.

Núverandi meirihluti sveitarstjórnar og sér í lagi oddvitinn Þorgeir Pálsson, hefur engra persónulegra hagsmuna að gæta með setu sinni í sveitarstjórn. Hann á ekki eða hefur neina aðkomu í gegnum mig eða aðra fjölskyldumeðlimi að einum eða neinum félögum eða fyrirtækjum sem gætu mögulega sótt fjármagn eða verkefni til sveitarfélagsins. Þeir sem áður sátu gerðu það hins vegar allir í einhverju formi fyrir sig eða sína.

Hér skora ég á áhugasama að fletta upp fyrstu úthlutun Sterkra Stranda.

Núverandi sveitarstjórn vill sinna uppbyggingu fyrir almenning, endurnýja eignir sveitarfélagsins svo lögbundinn starfsemi geti þrifist, grunnskóla, leikskóla og íþróttamiðstöð, malbika göturnar. Allt það sem setið hefur á hakanum hingað til því forgangsröðunin var í þágu fárra útvaldra. Stuðla að atvinnuuppbyggingu með margskonar hætti og allri annari almennri uppbyggingu. Slíkt er flóknara og þyngra í vöfum þegar helmingur vinnudags sveitarstjóra fer í allra handa óþarfa tengdan hefnigirni, orsakaðri af þeirri niðurlægingu fárra við að tapa völdum við síðustu sveitarstjórnarkostningar og þar með stöðunni til að útdeila sér fjármunum.

Og hvert er svo illvirkið? Illvirkið heitir lýðræði.

Lýðræði er vítt hugtak yfir þær stjórnmálastefnur sem byggja á þátttöku almennings í ákvörðunum er hann varðar. Grunnútgangspunkturinn er því að valdið í tilteknu samfélagi manna eigi sér frumuppsprettu hjá fólkinu. (https://is.wikipedia.org/wiki/Lýðræði)

Eins og þegar íbúar Strandabyggðar kjósa sér nýja sveitarstjórn og treysta henni til að sinna málefnum sveitarfélagsins betur en áður var gert.

Er ekki kominn tími til að fara að bera virðingu fyrir þeim yfirgnæfandi meirihluta íbúa sem kusu sér nýja sveitarstjórn og nýjan oddvita fyrir einu og hálfu ári og gefa því lýðræðiskjörna fólki vinnufrið til að sinna því sem brennur í samfélaginu?

Að skiptast á skoðunum er hollt, ef þú gagnrýnir þarftu að vera tilbúinn með úrbætur. Lífið er aldrei einfalt og ekkert nýtt að hart hafi verið tekist á, fyrr og nú. Á Hólmavík veit ég nokkur dæmi þess að fólk hafi verið hrakið úr stöðum sínum og frá völdum með grimmd. Fólk sem var hrakið burt af staðnum því það þóknaðist ekki. Við Þorgeir erum hins vegar ekki að fara neitt. Ég trúi á samfélagið mitt heima. Fólkið. Lognið, brosið í búðinni, hláturinn í sundinu, hlýjuna í skólanum og leikskólanum, lyktina í haustinu og kyrrðina. Fyrirgefninguna, umburðarlyndið og jákvæðnina. Samheldnina og samstöðuna. Vetrarsólina og hamingjuna þegar ég labba í vinnuna á morgnanna. Framtíðina og friðinn. Okkar lífsgæði eru á heimsmælikvarða og hver einasti fréttatími minnir okkur á það. Átökin í Evrópu og fyrir botni Miðjarðarhafs eru hryllingur. Það er ómetanlegt að vera í vari fyrir öllum þessum hættum og áreiti á lands- og heimsvísu í þessu litla þorpi við Norður Atlandshaf. Reynum nú að njóta þess og hættum að búa til heimatilbúin vandræði.

Ekkert er svarthvítt og alltaf má líta í eigin barm og endurskoða. Ég endurskoðaði þá afstöðu mína, eftir að Þorgeir fékk hjartaáfall og var hætt kominn og ég þurfti líka hjartaþræðingu vegna álags, að ég ætlaði ekkert að leggja til málanna. Við höfum öll tekið okkar toll í öllu þessu ferli og alltaf hefur mér fundist viturlegast að halda mig utan við umræðuna en þessu þurfti ég að koma frá mér.

Hættu þessu pönki Jón Jónsson, nema þú viljir fara í sögubækurnar sem maðurinn sem endurvakti galdraofsóknirnar á Ströndum með liðsinni misvitra. Grunnþekkinguna hefur þú sannarlega þó tæknin hafi þróast. Enn verra í sögulegu samhengi var að vega úr launsátri. Það gerðu bleyður.

Og nei, ég veit að það er enginn vilji núverandi oddvita að ganga af allri menningu dauðri í Strandabyggð. Það eru bara einfaldlega ekki til peningar þessi misserin til að styrkja fyrirtækin þín og stofnanir jafn óhóflega og áður var talið eðlilegt. En vonandi birtir til og fjármagn finnst í framtíðinni til að hlúa að menningunni okkar. Allri. Myndlist, skúlptúrum, bókmenntum, tónlist og leikslit svo eitthvað sé nefnt.

Ps – Ég hef engar áhyggjur af áreiti eftir þessi morgunskrif mín á miðvikudegi. Ég er vel undirbúin, hef í tvígang misst fóstur vegna pólitískra ofsókna á heimilið okkar og barnsföður, börn sem ég þráði en munu aldrei verða til héðan af. Bílum hefur verið keyrt upp að húsinu okkar og þeir þandir til að skapa ótta og óróa, fólk hefur keyrt fyrir mig og heft för mína akandi. Börnin mín hafa fengið ruddamennsku, hundsun og hatursskilaboð án þess að hafa nokkuð til unnið og núna síðast hefði Þorgeir gefið upp öndina ef hann hefði ekki verið staddur í Reykjavík. Raunveruleg dæmi, ekki tilbúningur. En ég er til í þennan fórnarkostnað því ég trúi á samfélagið. Jákvæðnina, framtíðina og friðinn. Enginn lofaði að þetta yrði auðvelt en alltaf þegar leiðin er brött þá þarf bara að leggja meira á sig. Nú eða setjast í vegkantinn. En þá kemst maður ekkert.

Fyrst og síðast veit ég hvað það er að búa á litlum stað þar sem á að vera hægt að hafa skoðanir án þess að dæla í þær dramantík. Ég treysti fólkinu okkar fullkomlega til að nýta skynsemina eftir sem áður, til að tala um málin eins og þau raunverulega eru án allra nornaveiða. Þær tilheyra öðru og myrkara timabili sem við ætlum ekki að endurvekja. Eða hvað?