Skoðun

Lyf við ó­á­nægju með lífið

Matthildur Björnsdóttir skrifar

Það er sorglegt að lesa greinina um langtíma afleiðingar þunglyndislyfja. Það kallar því á raunverulegar spurningar um hvað valdi þeim erfiðu tilfinningum sem kalla á notkun á þeim lyfjum. Dr Gabor Maté hefur unnið mikið með þá einstaklinga í Kanada og deilir því í bókum sínum, að það er allt frá að upplifa sig ekki elskuð eða virt, og hafa upplifað margt ómanneskjulegt.

Þegar foreldrar og aðrir sem sinna börnum, tæta allt niður um þau frá blautu barnsbeini með orðum og öðrum vanþroskuðum og óhugsuðum gerðum. Hegðun sem hefur oft verið af því að þau foreldrar sem börn lifðu sjálf við það. Þá eru þau að grafa undan tækifæri barnsins og unglingsins til að finna sjálf sig.

Svo er það líka mikilvæg spurning, hvers sé raunsætt að vænta á háa hamingju kröfu skalanum sem nokkrir höfundar hafa sett út undanfarna áratugi, sem hefur sett upp ansi óraunsæjar hugmyndir um hvernig mannverum eigi alltaf að líða. Hamingju skala sem er erfitt að telja að sé algerlega raunsær og veitir enga dýpt í að það er skali frá djúpri gleði til samkenndar, samúðar og sorgar sem mannlífið er í raun um. Við sjáum það núna þegar þúsundir einstaklinga eru drepnir vegna djöfullegra hugmynda nokkurra karla.

Blessunin hún Louise L Hay frá Ameríku, sem kom frá framtíðinni og dó níræð fyrir fáum árum síðan, kenndi okkur og kennir lesendum sínum mikilvægi þess að þekkja og elska sjálfan sig. Hugsun sem er ekki eins og uppskrift presta í þá daga. Þeir voru í að snúa því orði „self love“ sjálfs-elsku í eigingirni.

Það er ekki eigin-girni, heldur byrjun á að hafa hollara viðhorf til lífsins með því að byrja á sjálfum sér og þekkja bæði kosti sína og galla til að skoða og skilja aðra frá því sjónarmiði ef og þegar tjáskipti geta gerst á milli einstaklinganna.

Það var því stórkostlegt að fá bókina Hugarfrelsi eftir þrjár konur, Ingrid Kuhlman, Hrafnhildi Sigurðardóttur og Unni Örnu Jónsdóttur hafa sett út. Með svo miklum frábærum leiðum í sjálfsþekkingu sem er í miklum dúr við allt það ljúfa um uppbyggingu sjálfs sem ég fékk við að koma hingað. Ég hefði elskað að alast upp við, og að hafa þau fræði við að fæða börn í heiminn sjálf.

Sú bók er skilaboð nýrra tíma og viðhorfa. Ef lesandi hefur ekki heyrt um þá bók? Sé ég hana sem tímamótabók fyrir bæði foreldra og unga fólkið sem kann að lesa. Meðtaka þess efnis ætti vonandi eftir enda þessa sorglegu þörf að þurfa að taka lyf til að breyta tilfinningum og hugsun.

Viðhorfin frá fyrri tímum um tilfinningar voru ekki holl

Thomas Hubl talar um það í bókum sínum, að ef barn hefur ekki fengið það sem er á nútíma máli kallað bakland, næga innri sjálfsvirðis uppbyggingu frá að vita að þau séu elskuð metin og virt. Að þá geta þau ekki varið sig gegn mismeðferð og misnotkun svo að taugakerfis mengunin (mín nýju orð um það) eykst.

Svo að við að lesa um erfið langtíma áhrif frá því að þessir einstaklingar hafa tekið þunglyndis lyfin, segir að þau lækni ekki erfiðu hugsanirnar og tilfinningarnar þarna inni. Lyfin þekji eitthvað af þessum kerfum um tíma, en eyði ekki menguninni sem gerðist í taugakerfum þeirra. Eitrun frá hatri annarra sem gæti hafa verið að byggjast upp í mörg ár.

Þessi vandamál með fíkn eru því miður veruleiki víða um heim. Fyrir því eru ábyggilega meiri en ein ástæða, þó að sú stærsta sé hugsanlega staðreyndin að þau hafa ekki fengið gjöf fyrir eigin tilfinningalegu virði frá upphafi lífs síns. Ég skildi þann hlut um vírað tilfinningalegt virði, ekki fyrr en eftir að koma til mun fjölmennara samfélags. Og skilja frá svo mörgu sem ég sá og heyrði í fréttum að það er ekki nóg að vita í höfðinu að við mannverur höfum öll virði. Þá tekur sú vinna við að víra virðið inn en er mun seinlegra verk eftir að hafa lifað við virðisleysið í mörg ár. En hafa ekki náð að skilja þann hluta til að vinna með.

Ég man því miður eftir að tilfinningasemi var almennt illa séð á landinu á mínum tímum, og mér sagt að það væri smán að láta sjá sig á almannafæri með tár á hvarmi. Mér líka bannað að gráta. Svo að þá er spurningin hvort að sú arfleifð sé það sem þessi blessuðu ungmenni séu að lifa við og reyna að tóra.

Á hinn veginn var það hin mikla krafa sett út af öðrum sem var að við ættum öll að vera „Hamingjusöm upp fyrir haus, bara fyrir að vera til“ og engin hugsun í þeirri kröfu að verið væri að höggva allt um hið innra í mannverunni í spað af foreldrum og öðrum. Hvernig á slíkt dæmi að geta staðist?

Það er á hreinu að þessi málsháttur var oft bara skraut, en ekki viska sem var lifuð. „Aðgát skal höfð í nærveru sálar, þel getur snúist við atyrði eitt“. Og ástæðan fyrir að það var ekki almennt lifað, var að málið er ekki með nærri nóg af orðum um slíkt. Og þjóðin lifði við mikið harðæri um aldir, en ekki endilega mikla blíðu. Þá sitja afleiðingar grimmdar í taugakerfum þeirra sem var ekki skilið á þeim tímum að væri veruleiki. Það þarf mikla vinnu til að snúa því við, skapa ný orð og hugsun um hinar mikilvægu tilfinningar sem eru mál sálarinnar.

Orðin „Individuation“ Einstaklings upplifun okkar, og „Self Realisation“ Sjálfsmeðvitund okkar voru ekki í málinu, né skilin sem mikilvæg hjá þjóðinni.

Alice A Bailey Guðspekingur skrifaði að tilfinningar væru mál sálarinnar. Það hefur því greinilega eitthvað mikið farið á skjön að hvorki fulltrúar kristni í prestum né aðrir sem réðu, lærðu um það eða skildu. Enda er Guðspekin annar heimur en Guðfræðin. En kannski vildu þeir bara hundsa slíkt og töldu að rökhyggjan ætti að blífa. Þeir sæju rökhyggjuna eina gera mannverur meðfærilegri án þess að sinna einstaklingum og læra annað um það við að heyra sárin.

Ég lifði við það viðhorf þangað til að ég kom hingað til Ástralíu að mér var sagt að það væri betra að tjá sig en halda því inni.

Nú eru þau fræði komin fram og sú þekking til í ótal bókum og þar á meðal bókum Thomas Hubl „Healing Collective Trauma“ og „Attuned“. Dr Gabor Maté vinnur mikið með einstaklinga sem hafa drekkt heilabúum sínum í víni yfir slæmum viðhorfum foreldra og annarra til sín. Ástleysi og neikvætt viðhorf sem þau upplifðu koma að sér frá þeim sem goðsögnin segir að eigi að elska þau. Ástand sem þau gátu engan veginn lifað við án þess að deyfa það ástand þarna inni. Heilun felst mikið í að tala um það sem inni fyrir býr með réttum einstaklingum.

Vín var eina efnið sem deyfði heilabúið fyrir daga þunglyndislyfja. En af einhverjum ástæðum sem hugsanlega var langtíma þöggun í óvenjulegum kringumstæðum og það að sjá áhrif víns á ættingja sem eldra barn, sagði mér að það væri ekki neitt alvöru gagn í því.

Það eru margar aðrar leiðir til fyrir heilun á huglægri og tilfinningalegri vanlíðan, og er það að tala við einstakling sem heyrir og skilur gagnlegt. Læknavísindin hafa sannað með MRI á Buddha munkum að hún breytir og jafnar virkni heilabúsins. Ég upplifði líka að heilun, orkuheilun, andleg orkuvinna nær inn í hólf sem talið nær kannski ekki til. Sem er af því að undirvitundin hefur sitt safn og bregst við slíkri nálgun. Góðar olíur eins og Young Living hafa. Kona á Íslandi hefur umboð fyrir þeim sem eru líka gagnlegar fyrir svo margt.

Ég veit ekki hve margir eru við það á Íslandi núna, enda verið hér í næstum 37 ár. Jóna Rúna Kvaran var meiriháttar fyrir mig um árið með fyrsta stigið í að snúa dæminu við án deyfilyfs. Hún nam og skynjaði reynslu mína frá orkuhjúpum mínum eins og heilarar hafa oft eiginleika til að gera.

Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur til langs tíma í Ástralíu.




Skoðun

Sjá meira


×