Gerum Áslaugu Örnu að formanni Sjálfstæðisflokksins! Einar Baldvin Árnason skrifar 9. október 2024 15:02 Eitt eftirminnilegasta atriði síðari tíma kvikmyndasögu er atriðið í mynd Mary Harron, American Psycho, þar sem söguhetjan, Patrick Bateman, situr sveittur á barmi taugaáfalls yfir nafnspjöldum samverkamanna sinna. Nafnspjöldin eru öll eins, með smávægilegum blæbrigðum, og mennirnir sjálfir lika - stífgelaðir og eins klæddir. Atriðið er sviðsett eins og um líf og dauða sé að ræða, með dramatískum nærmyndum, slow-motion og stílfærðu hljóði - allt til þess að sýna okkur angist aðalhetjunnar yfir því að eitt af nafnspjöldunum sé mögulega betra en hans eigið. Í stuttu máli fjallar myndin um þá kaldhæðnislegu staðreynd að einstaklingssinnuð markaðshyggja geri alla alveg eins. Samnefnd bók Bret Easton Ellis, sem myndin er byggð á, gengur töluvert lengra: heilu kaflarnir eru bara upptalning á fötum og hlutum, og mönnum er sjaldnast lýst öðruvísi en með því hverju þeir klæðast. Þeir renna svo fullkomlega saman að Bateman getur ekki einu sinni játað röð hryllilegra morða sem hann framdi, einfaldlega vegna þess það veit enginn hver hann er. Það man enginn eftir honum, eða keimlíkum samverkamanni hans sem hann hakkaði í spað. Það eru engir einstaklingar og það er ekki einu sinni mögulegt að einkenna sig með því að gerast raðmorðingi. Það er öllum alveg sama. Annað sem einkennir bæði bókina og myndina er að það er aldrei augljóst hvað neinn vinnur við, eða hvaða hæfileika þeir hafa. Öll nafnspjöldin bera titilinn aðstoðarforstjóri og Bateman er aðeins 27 ára, hæfileikalaus með öllu, en í þægilegri yfirmannsstöðu því pabbi hans er svo vel tengdur. Þó svo að American Psycho hafi komið út árið 1991 og myndin árið 2000, og fjalli um Wall Street og Bandaríkin, þá er auðvelt að heimfæra hana annað, enda er allt gott háð sígrænt. Það má jafnvel segja að hlutir hafi þróast á þann hátt að American Psycho eigi bara betur við nú en áður. Hún smellur að minnsta kosti eins og flís við rass við Sjálfstæðisflokkinn í dag. Flokkurinn hefur þróast frá því að vera fjöldahreyfing þar sem margar fjölbreyttar skoðanir og manntegundir gátu blómstrað, í lögfræðingaflokk þar sem allir eru nánast alveg eins, hvort sem það er útlitslega eða málefnalega. Flokkurinn sem leggur mesta áherslu á frelsi einstaklingsins á Íslandi í orði, virðist vilja nýta þetta sama frelsi sem minnst í daglegu lífi. Líkt og á Wall Street í American Psycho er óljóst hvort fólk kemst áfram af eigin verðleikum og hver ekki. Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir er ein þeirra sem var valin til að gegna miklum ábyrgðarstörfum, fyrst fyrir flokkinn, og síðan land og þjóð, þrátt fyrir að hafa enga sérstaka reynslu eða hæfileika til þess. Það vita allir að það er bara vegna þess að pabbi hennar hringdi í rétta fólkið, þó Áslaug og flestir fjölmiðlar reyni auðvitað að telja okkur trú um að hún sé bara svona ótrúlega frambærileg og dugleg: hún sé miklu meiri og merkilegri en öll hin Sjálfstæðis-klónin, svo miklu betri í að larpa sem Thatcher-lite og tala um einstaklingsfrelsi en allir hinir. Nú er þó svo komið að flokkurinn er í miklum vandræðum, og svo sem ekki vegna spillingar og frændhygli, heldur einfaldlega vegna þess að flokkurinn fer fyrir ríkisstjórn sem er algjörlega ófær um að sinna grunnþörfum samfélagsins. En ólíkt Patrick Bateman sem fékk útrás fyrir bældar hvatir með því að saga vændiskonur í sundur, og öskraði síðan játningar sínar í tíkallasíma, kýs Áslaug að reyna að halda grímunni. Hún skrifar því tárvota grein í Morgunblaðið undir nafninu “Við þurfum breytingar - ekki nýja kennitölu” Við skulum láta það liggja á milli hluta að fyrir Áslaugu Örnu sé það að kjósa- eða stofna annan flokk eins og viðskiptasvindl (henni eru þau hugleikin af einhverjum dularfullum ástæðum) því greinin er nefnilega alveg ótrúleg á annan hátt - hún er nánast eins og skólabókardæmi um narsissíska hegðun. Áslaug hefur greinina á því að reyna að vekja samúð lesanda - fyrst með því að minnast á óskilgreint áfall, en síðan með því að nefna að það hafi verið hrækt á hana, horft á hana hatursfullum augum og slúðrað um hana. Nú hefur Áslaug Arna vonandi mýkt lesandann nægilega til þess að hann sé móttækilegri fyrir mikilvægum skilaboðum. Og hver eru þau? Í stuttu máli eru þau sú að Sjálfstæðisflokkurinn hafi villst af leið en ætli núna að bæta sig verulega og hætta að svíkja kjósendur sína. “Ég lofa að hætta að drekka og lemja þig ef þú gefur mér eitt tækifæri enn!” En eins og allir aðrir narsissistar á Áslaug erfitt með að halda grímunni til lengdar - hún kemst raunar ekki einu sinni í gegnum eina stutta áróðursgrein án þess að fella hana alveg og afhjúpa sitt rétta andlit. Áslaug lýkur greininni nefnilega á orðunum: “Ég brenn fyrir sameiginlegu verkefni okkar; að gera Sjálfstæðisflokkinn að þeim burðarási í íslenskum stjórnmálum sem hann á og verður að vera.” Verður og á að vera. Á að vera. Einmitt. Svona talar bara manneskja semur hefur aldrei þurft að vinna heiðarlega fyrir neinu, og þó að Áslaug Arna sé auðvitað ekkert sérstaklega ung lengur þá hugsar hún og hegðar sé ennþá eins og barn í frekjukasti. Sjálfstæðisflokkurinn á að stjórna þó hann sé vanhæfur til þess, alveg eins og Áslaug Arna á að vera ráðherra þó hún hafi enga burði til þess. Þetta er svo fullkominn samruni flokks og manneskju að það er í raun bara ein rökrétt leið framávið. Spörum pabba hennar Áslaugar þá þjáningu að þurfa liggja í símanum, og flokknum þá kvöl og pínu að þurfa að þykjast hafa eitthvað innihald. Gerum hið ósagða að hinu augljósa og leyfum Áslaugu Örnu einfaldlega að vera formaður Sjálfstæðisflokksins! Höfundur er listamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Lygar og helvítis lygar Alexandra Briem Skoðun Óður til opinberra starfsmanna Halla Hrund Logadóttir Skoðun Að kasta steinum úr glerhúsi Páll Steingrímsson Skoðun Frumkvöðlastarf Bata Akademíunnar - íslenska leiðin Ólafur Ágúst Hraundal Skoðun “Þú ert alltof of ung til að fá liðagigt” - Alþjóðlegur dagur liðagigtar Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Trump og forsetatilskipanir Helga Dögg Sverrisdóttir Skoðun Vegna meintra „föðurlandssvika og siðferðisleysis“ Gunnars Magnússonar Geir Sveinsson Skoðun Er samþykki barna túlkunaratriði? Ólöf Tara Harðardóttir Skoðun Loðnustofninn hruninn Björn Ólafsson Skoðun Áróðursstríð Ingu Eydís Hörn Hermannsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Lygar og helvítis lygar Alexandra Briem skrifar Skoðun Óður til opinberra starfsmanna Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Frumkvöðlastarf Bata Akademíunnar - íslenska leiðin Ólafur Ágúst Hraundal skrifar Skoðun “Þú ert alltof of ung til að fá liðagigt” - Alþjóðlegur dagur liðagigtar Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Að kasta steinum úr glerhúsi Páll Steingrímsson skrifar Skoðun Býður grunnskólakerfið upp á öfuga hvatastýringu fyrir kennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Vegna meintra „föðurlandssvika og siðferðisleysis“ Gunnars Magnússonar Geir Sveinsson skrifar Skoðun Er Ísland tilbúið fyrir gervigreindarbyltinguna? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Loðnustofninn hruninn Björn Ólafsson skrifar Skoðun Munum við upplifa enn eitt „mikla stökkið framávið“? Jason Steinþórsson skrifar Skoðun Starfa stjórnmálamenn ekki í þágu almennings?: Um „blaðamannablaður“ og „óvandaða falsfréttamiðla“ Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun HA ég Hr. ráðherra? Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Trump og forsetatilskipanir Helga Dögg Sverrisdóttir skrifar Skoðun Spörum með breyttri verðstefnu í lyfjamálum Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Ómæld áhrif kjaradeilu kennara Anton Orri Dagsson skrifar Skoðun Hlutverk í fjölskyldum Matthildur Bjarnadóttir skrifar Skoðun Erfitt að treysta þegar upplifunin er að samfélagið forgangsraði ekki börnum Ragnheiður Stephensen skrifar Skoðun Janúarblús vinstristjórnarinnar Jens Garðar Helgason skrifar Skoðun Skipbrot meðaltalsstöðugleikaleiðarinnar Aðalgeir Ásvaldsson skrifar Skoðun Áróðursstríð Ingu Eydís Hörn Hermannsdóttir skrifar Skoðun Fyrir hvern vinnur þú? Sigurður Freyr Sigurðarson skrifar Skoðun Kostaboð Eydís Hörn Hermannsdóttir skrifar Skoðun Um kjaradeilu sveitarfélaga og kennara Inga Sigrún Atladóttir skrifar Skoðun Næring íþróttafólks: Þegar orkuna og kolvetnin skortir Birna Varðardóttir skrifar Skoðun Hvað næst RÚV? Hilmar Gunnlaugsson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðir í sæng með kvótakóngum Björn Ólafsson skrifar Skoðun Glannalegt tal um gjaldþrot Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Bókvitið verður í askana látið! Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Læknis- og sjúkraþjálfunarfræði fyrir alla Eiríkur Kúld Viktorsson skrifar Skoðun Hvernig er hægt að semja við samninganefnd sem hefur engan skilning á starfi stéttarinnar sem hún er að semja við? Ragnheiður Stephensen skrifar Sjá meira
Eitt eftirminnilegasta atriði síðari tíma kvikmyndasögu er atriðið í mynd Mary Harron, American Psycho, þar sem söguhetjan, Patrick Bateman, situr sveittur á barmi taugaáfalls yfir nafnspjöldum samverkamanna sinna. Nafnspjöldin eru öll eins, með smávægilegum blæbrigðum, og mennirnir sjálfir lika - stífgelaðir og eins klæddir. Atriðið er sviðsett eins og um líf og dauða sé að ræða, með dramatískum nærmyndum, slow-motion og stílfærðu hljóði - allt til þess að sýna okkur angist aðalhetjunnar yfir því að eitt af nafnspjöldunum sé mögulega betra en hans eigið. Í stuttu máli fjallar myndin um þá kaldhæðnislegu staðreynd að einstaklingssinnuð markaðshyggja geri alla alveg eins. Samnefnd bók Bret Easton Ellis, sem myndin er byggð á, gengur töluvert lengra: heilu kaflarnir eru bara upptalning á fötum og hlutum, og mönnum er sjaldnast lýst öðruvísi en með því hverju þeir klæðast. Þeir renna svo fullkomlega saman að Bateman getur ekki einu sinni játað röð hryllilegra morða sem hann framdi, einfaldlega vegna þess það veit enginn hver hann er. Það man enginn eftir honum, eða keimlíkum samverkamanni hans sem hann hakkaði í spað. Það eru engir einstaklingar og það er ekki einu sinni mögulegt að einkenna sig með því að gerast raðmorðingi. Það er öllum alveg sama. Annað sem einkennir bæði bókina og myndina er að það er aldrei augljóst hvað neinn vinnur við, eða hvaða hæfileika þeir hafa. Öll nafnspjöldin bera titilinn aðstoðarforstjóri og Bateman er aðeins 27 ára, hæfileikalaus með öllu, en í þægilegri yfirmannsstöðu því pabbi hans er svo vel tengdur. Þó svo að American Psycho hafi komið út árið 1991 og myndin árið 2000, og fjalli um Wall Street og Bandaríkin, þá er auðvelt að heimfæra hana annað, enda er allt gott háð sígrænt. Það má jafnvel segja að hlutir hafi þróast á þann hátt að American Psycho eigi bara betur við nú en áður. Hún smellur að minnsta kosti eins og flís við rass við Sjálfstæðisflokkinn í dag. Flokkurinn hefur þróast frá því að vera fjöldahreyfing þar sem margar fjölbreyttar skoðanir og manntegundir gátu blómstrað, í lögfræðingaflokk þar sem allir eru nánast alveg eins, hvort sem það er útlitslega eða málefnalega. Flokkurinn sem leggur mesta áherslu á frelsi einstaklingsins á Íslandi í orði, virðist vilja nýta þetta sama frelsi sem minnst í daglegu lífi. Líkt og á Wall Street í American Psycho er óljóst hvort fólk kemst áfram af eigin verðleikum og hver ekki. Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir er ein þeirra sem var valin til að gegna miklum ábyrgðarstörfum, fyrst fyrir flokkinn, og síðan land og þjóð, þrátt fyrir að hafa enga sérstaka reynslu eða hæfileika til þess. Það vita allir að það er bara vegna þess að pabbi hennar hringdi í rétta fólkið, þó Áslaug og flestir fjölmiðlar reyni auðvitað að telja okkur trú um að hún sé bara svona ótrúlega frambærileg og dugleg: hún sé miklu meiri og merkilegri en öll hin Sjálfstæðis-klónin, svo miklu betri í að larpa sem Thatcher-lite og tala um einstaklingsfrelsi en allir hinir. Nú er þó svo komið að flokkurinn er í miklum vandræðum, og svo sem ekki vegna spillingar og frændhygli, heldur einfaldlega vegna þess að flokkurinn fer fyrir ríkisstjórn sem er algjörlega ófær um að sinna grunnþörfum samfélagsins. En ólíkt Patrick Bateman sem fékk útrás fyrir bældar hvatir með því að saga vændiskonur í sundur, og öskraði síðan játningar sínar í tíkallasíma, kýs Áslaug að reyna að halda grímunni. Hún skrifar því tárvota grein í Morgunblaðið undir nafninu “Við þurfum breytingar - ekki nýja kennitölu” Við skulum láta það liggja á milli hluta að fyrir Áslaugu Örnu sé það að kjósa- eða stofna annan flokk eins og viðskiptasvindl (henni eru þau hugleikin af einhverjum dularfullum ástæðum) því greinin er nefnilega alveg ótrúleg á annan hátt - hún er nánast eins og skólabókardæmi um narsissíska hegðun. Áslaug hefur greinina á því að reyna að vekja samúð lesanda - fyrst með því að minnast á óskilgreint áfall, en síðan með því að nefna að það hafi verið hrækt á hana, horft á hana hatursfullum augum og slúðrað um hana. Nú hefur Áslaug Arna vonandi mýkt lesandann nægilega til þess að hann sé móttækilegri fyrir mikilvægum skilaboðum. Og hver eru þau? Í stuttu máli eru þau sú að Sjálfstæðisflokkurinn hafi villst af leið en ætli núna að bæta sig verulega og hætta að svíkja kjósendur sína. “Ég lofa að hætta að drekka og lemja þig ef þú gefur mér eitt tækifæri enn!” En eins og allir aðrir narsissistar á Áslaug erfitt með að halda grímunni til lengdar - hún kemst raunar ekki einu sinni í gegnum eina stutta áróðursgrein án þess að fella hana alveg og afhjúpa sitt rétta andlit. Áslaug lýkur greininni nefnilega á orðunum: “Ég brenn fyrir sameiginlegu verkefni okkar; að gera Sjálfstæðisflokkinn að þeim burðarási í íslenskum stjórnmálum sem hann á og verður að vera.” Verður og á að vera. Á að vera. Einmitt. Svona talar bara manneskja semur hefur aldrei þurft að vinna heiðarlega fyrir neinu, og þó að Áslaug Arna sé auðvitað ekkert sérstaklega ung lengur þá hugsar hún og hegðar sé ennþá eins og barn í frekjukasti. Sjálfstæðisflokkurinn á að stjórna þó hann sé vanhæfur til þess, alveg eins og Áslaug Arna á að vera ráðherra þó hún hafi enga burði til þess. Þetta er svo fullkominn samruni flokks og manneskju að það er í raun bara ein rökrétt leið framávið. Spörum pabba hennar Áslaugar þá þjáningu að þurfa liggja í símanum, og flokknum þá kvöl og pínu að þurfa að þykjast hafa eitthvað innihald. Gerum hið ósagða að hinu augljósa og leyfum Áslaugu Örnu einfaldlega að vera formaður Sjálfstæðisflokksins! Höfundur er listamaður.
“Þú ert alltof of ung til að fá liðagigt” - Alþjóðlegur dagur liðagigtar Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Skoðun “Þú ert alltof of ung til að fá liðagigt” - Alþjóðlegur dagur liðagigtar Hrönn Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Vegna meintra „föðurlandssvika og siðferðisleysis“ Gunnars Magnússonar Geir Sveinsson skrifar
Skoðun Starfa stjórnmálamenn ekki í þágu almennings?: Um „blaðamannablaður“ og „óvandaða falsfréttamiðla“ Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar
Skoðun Erfitt að treysta þegar upplifunin er að samfélagið forgangsraði ekki börnum Ragnheiður Stephensen skrifar
Skoðun Hvernig er hægt að semja við samninganefnd sem hefur engan skilning á starfi stéttarinnar sem hún er að semja við? Ragnheiður Stephensen skrifar
“Þú ert alltof of ung til að fá liðagigt” - Alþjóðlegur dagur liðagigtar Hrönn Stefánsdóttir Skoðun