Leikhúsárið 2012: Íslenskur veruleiki á upp á pallborðið

Nú er leikhúsárið liðið og fennir senn í misdjúp spor sem tekin voru á árinu 2012. Gróskan er mikil í leikhúsunum og þrátt fyrir tilkomu Hörpunnar með öllu sínu aðdráttarafli streyma áhorfendur að og það sem boðið er upp á er sífellt til umfjöllunar bæði í baði og á hlaði. Margs er að minnast bæði af því sem boðið var upp á fyrir yngstu kynslóðina og þá fullorðnu. Skrímslið og litla systir mín eftir Helgu Arnalds í leikstjórn Charlotte Bøving sló svo sannarlega í gegn í Norræna húsinu og Lygabaróninn Múnkhausen hélt börnum föngnum í Hafnarfirðinum. Í janúar var frumsýnt verk í Borgarleikhúsinu sem svo sannarlega heillaði áhorfendur, Eldhaf þar sem sagt er frá afdrifum baráttukonu í borgarstríðinu í Líbanon 1988. Að öðrum ólöstuðum er það leikur Unnar Aspar Stefánsdóttur sem þar stendur upp úr. Örlög annarrar konu urðu einnig að yrkisefni í Borgarleikhúsinu, nefnilega sýningin Tengdó þar sem Dagur Freyr Einarsson og Ilmur Stefánsdóttir ásamt valinkunnum hópi segja undurfallega og hugljúfa sögu um Magneu sem kölluð var kolamoli, þar sem hún var öðruvísi en allir aðrir þar sem hún ólst upp suður með sjó. Pinter fékk líka sitt pláss í pínulitlum veggfóðruðum kassa í Kassa Þjóðleikhússins – fantagóð sýning með gömlum og góðum leikurum. Kvenfélagið Garpur bauð svo upp á Biðina eftir Godot og snillingurinn Bernd Ogrodnik sýndi hugljúft og heilsteypt brúðuverk um Gamla manninn og hafið. Spriklandi trúðar skemmtu fólki í frystihúsinu á Rifi á Snæfellsnesi, Hallgerður langbrók bauð til veislu á Njálusetrinu í sumarblíðunni og á leiklistarhátíðinni Lókal leitaði Álfrún Örnólfsdóttir að sjálfri sér í verkinu Kameljóni en líklega stendur nú samt upp úr þeirri hátíð heimboðið í íbúðina á Háaleitisbrautinni þar sem Friðgeir Einarsson lýsti með skemmtilegri nálgun hvernig fólk kynnist og kynnist alls ekki í blokkarsamfélaginu. Í Borgarleikhúsinu var enn ein vinsæl bók færð í leikbúning, Svar við bréfi Helgu, sem byggir á mjög vinsælli samnefndri bók eftir Bergsvein Birgisson. Ólafur Egill Egilsson gerði leikgerðina og sýndi það enn og aftur hvað honum farnast vel að koma bókmenntaverkum yfir í leikrænt form. Í Þjóðleikhúsinu var veðjað á vana hesta með sýningunni Með fulla vasa af grjóti og féll hún áhorfendum mjög vel í geð og var á margan hátt eins og sniðin fyrir þann raunveruleika sem við lifum við í dag. Að hittast og hátta saman á hverju ári í sama hótelherberginu þótti víst ansi fyndið og framsækið fyrir þrjátíu árum en sýningin Að sama tíma á ári er skondið á köflum en óskiljanlegt val á verkefni fyrir stærsta sviðið. Áhorfendur vilja íslensk leikrit um íslenskan raunveruleika. Það sýna viðtökurnar við Gullregni, fyrsta sviðsverki Ragnars Bragasonar, sem frumsýnt var í Borgarleikhúsinu í haust og segir frá öfgum í samskiptum fjölskyldu í Breiðholtinu. Eins þyrpast menn til að sjá Jónsmessunótt Hávars Sigurjónssonar sem Harpa Arnardóttir leikstýrir í Þjóðleikhúsinu. Hvað varðar frjálsu leikhópana hafa ekki verið margar sýningar á árinu. Valdimar Flygering stýrði samstilltum hópi í karlaverkinu Póker þar sem spilafíkn, græðgi og örvænting einkenndi alla hegðun. Ekki svo sem merkilegt leikverk en mjög skemmtilegur leikur, einkum hjá Magnúsi Guðmundssyni. Í Norðurpólnum var vel unnið verk um einmanaleika sem kallað var Fastur og var það annar trúðanna af Snæfellsnesi, Benedikt Karl Gröndal, sem á undraverðan máta túlkaði persónu sem festist við alla hluti. Borgarleikhúsið skaut skjólshúsi yfir sýningu Vesturports Bastarðar: um snarruglaða fjölskyldu þar sem mikið var klifrað og buslað en inntakið heldur rýrt. Hér er aðeins stiklað á stóru um leikárið sem er að líða. Leiklistarnemar og leiklistarfólk minntist Augusts Strindberg en á þessu ári eru hundrað ár liðin frá því hann lést og verk hans á sviðum leikhúsa um víða veröld. Niðurstaðan er víst örugglega, veljum íslenskt, við viljum íslenskt!