Gekk fram á mörg lík á leið sinni upp Everest

„Þetta eru með afskektustu stöðum jarðarinnar og ég hef verið svo heppinn að hafa tækifæri til að fara þangað,“ segir Leifur Örn Svavarsson sem er nýkominn til Íslands eftir ferð á Norðurpólinn. Með ferðinni hefur Leifur nú farið á hina svokölluðu þrjá póla. Norður- og Suðurpólinn og á topp Everest.

„Ég fór á Norðurpólinn fyrir hálfum mánuði sem fararstjóri og gekk þar inn seinustu gráðuna, eða frá 89 gráðu til 90, sem eru 111 kílómetrar.“

Jólin 2012 fór Leifur svo á Suðurpólinn, þá einnig sem fararstjóri. „Þá gekk ég líka seinustu gráðuna og tók svo tvo aðra leiðangra á Suðurskautslandinu að klifra tvo óklifna tinda, fyrir nýsjálenska ferðaskrifstofu.“

Leifur fór á tind Everest í fyrra. „Ég fór norðan megin upp fjallið en sú leið er tæknilega erfiðari,“ segir Leifur.

„Efri grunnbúðir eru í 6400 metra hæð. Venjulegur maður gæti lifað í þeirri hæð í þrjá mánuði og því aðstæðurnar mjög erfiðar.“

Leifur segir samt sem áður að mun færri fjallgöngumenn séu norðan megin við fjallið. „Maður losnar til að mynda við að fara um þennan skriðjökul þar sem slysið hræðilega átti sér stað á dögunum.“

Leifur segir að hann hafi ekki komist á tind Everest nema með aðstoð styrktaraðila. 

„Ég var með gott bakland og fékk aðstoð frá Vodafone og 66 gráður norður.“

Hann segir að á leið sinni upp fjallið hafi hann gengið fram á mörg lík sem hafi verið í misjöfnu ásigkomulagi.

„Þegar ég kom yfir 8000 metra markið sá ég látinn sjerpa, mann sem ég kannaðist við. Honum hafði liðið illa fyrr um morguninn en hafði aftur á móti ekkert annað val en að fara upp.“

Leifur segir að sjerparnir séu almennt mjög duglegir og gríðarlega ósérhlífnir.

„Þetta eru virkilega almennilegir menn. Þeir geta lifað og unnið í marga daga við þessar aðstæður. Sjerpar eru mun hæfari til þess að vera á fjallinu en aðrir og njóta þeir mikillar virðingar í Nepal. Sérstaklega þeir sjerpar sem starfa efst í fjallinu, en þeir fá nokkuð vel borgað á þeirra mælikvarða.“

Leifur segir að sjerparnir hafi margir hverjir farið yfir tuttugu sinnum upp á tind Everest. Leifur ætlar að klára tindanna sjö á næsta ári.

„Ég ætla mér að klífa Kilimanjaro í janúar á næsta ári og býð ég öllum sem hafa áhuga á að koma með mér upp fjallið. Ég skal bera upp kampavínið,“ segir Leifur léttur.

Leifur er mikill útivistamaður og er einn stofnenda Íslenskra fjallaleiðgöngumanna eða Icelandic Mountain Guides, og þegar Vísir náði tali af honum í dag var hann einmitt í fjallgöngu á Tröllaskaga.

„Þetta er tuttugasta starfsár okkar og það er ágætlega lýsandi fyrir mig að þú sért að taka viðtal við mig þegar ég er að staulast upp brekku á Tröllaskaga,“ segir Leifur.

Því hefur verið haldið fram að Leifur sé númer 38 í röð þeirra sem farið hafa á báða pólana auk Everest.

„Ég þori nú ekki alveg að standa við það. Ég hef ekki tekið þá tölfræði saman sjálfur, en það eru allavega ekki margir sem hafa gert það. Ég held þó að Haraldur Örn sé með þeim fyrstu sem fóru á tindana sjö og á báða pólana.“

„Fjallaleiðsögumenn ætla að bjóða upp á báða pólana í sínum ferðum á næsta ári. Í rauninni ef maður hugsar út í það, þá er mjög gott að æfa þá gönguskíðatækni sem notuð er á leið á pólana á Íslandi. Þá Sprengisandi eða Vatnajökli. Hér þarf líka að glíma við misjafnt veður. Með þeim rökum ætlum við að bjóða upp á þessar ferðir.“

Leifur segir það mikið verkefni að fara á Norðurpólinn.

„Fyrst fór ég til Svalbarða og þaðan með rússneskri flugvél sem er flogið inn á íshelluna þar sem henni er lent á sléttum ís, sem er ekki nema um eins og hálfs metra þykkur. Þó er byrjað á því að henda traktor út í fallhlíf sem ryður flugbraut og svo er flugvélinni lent á hjólum,“ segir Leifur.

„Í rauninni er þetta með fallegri ferðalögum sem ég hef farið. Fyrst hugsaði ég að þetta væri algerlega ófært, því það var svo mikið af hryggjum á íshellunni, hún var á stöðugri hreyfingu og mikið af opnum sjó.“

„Sólin var lágt á lofti þegar ég var á ferðinni og allir skuggar mjög langir og þessi kalda sólarupprásar- og sólsetursbirta mjög flott. Þetta var mjög tilfinningarík ganga. Þegar maður gengur á Suðurpólinn er útsýnið það sama dag eftir dag. En á Norðurpólnum er þetta mjög úfið og brotið landslag. Maður veit aldrei hvað er fyrir framan næsta hrygg,“ segir Leifur.