Menning

Óperusöngvarinn sem hóf ferilinn sem trommari í metalhljómsveit

Friðrika Benónýsdóttir skrifar
Jóhann Kristinsson barítónsöngvari - Eflum ungar raddir
Jóhann Kristinsson barítónsöngvari - Eflum ungar raddir
Þetta verður í rauninni bland í poka, óperuaríur, ljóð og íslensk sönglög,“ segir Jóhann Kristinsson barítónsöngvari sem kemur fram á lokatónleikum tónleikaraðarinnar Eflum ungar raddir í Kaldalóni annað kvöld.

Jóhann er við nám í Berlín, þar sem hann sækir einkatíma hjá barítónsöngvaranum Christian Oldenburg en skrapp heim til að halda þessa tónleika og fylgjast með föður sínum, Kristni Sigmundssyni, í hlutverki Filippusar konungs í óperunni Don Carlo. „Já, ég kom heim á þriðjudaginn og fór beina leið niðrí Hörpu þar sem við Steinunn æfðum okkur saman og svo fylgdist ég með æfingum á Don Carlo, þannig að ég hef eiginlega búið í Hörpu þessa vikuna,“ segir Jóhann og hlær. Hann er reyndar ekki óvanur því að sækja æfingar hjá Óperunni því hann hefur verið í kjarnakór hennar síðan 2012 og söng hlutverk Morales í uppsetningu hennar á Carmen í fyrra. Auk þess söng hann hlutverk séra Torfa í tónleikauppfærslunni á óperunni Ragnheiði í Skálholti í fyrrasumar.

Jóhann hefur búið í Berlín í nokkra mánuði og líkar vel en viðurkennir að heimþráin sæki stundum að honum. „Þetta er eiginlega í fyrsta skipti sem ég leyfi mér að búa í útlöndum,“ segir hann. „Það gengur ágætlega þótt ég sé stundum þjakaður af heimþrá, en það er bara eðlilegt, held ég. Svo kemur maður heim í nokkra daga og þá fer maður að sakna Berlínar.“

Þótt Jóhann hafi ekki búið erlendis fyrr er hann ekki óvanur því að dvelja lengri eða skemmri tíma utanlands, oft í sambandi við verkefni föður hans í óperuhúsum út um allan heim. „Mamma hefur reynt að fara á allar frumsýningar hans og ég fór oft með. Það má sennilega rekja áhuga minn á óperusöng til þeirrar reynslu að mæta á frumsýningar í Metropolitan og Bastillunni í París og slíkum óperuhúsum. Áhuginn kviknaði svo fyrir alvöru þegar ég var fimmtán ára og heimsótti pabba í San Francisco þar sem hann söng Mefistóteles í La damnation de Faust eftir Hector Berlioz. Ég held ég hafi verið hjá honum í mánuð, mætti á fyrstu sýninguna og fannst þetta svo sem allt í lagi og ákvað að fara aftur. Þá fannst mér þetta ennþá betra og svo fór ég aftur og aftur, held ég hafi séð sex sýningar, og nú er þetta uppáhaldsóperan mín.“

Jóhann fór þó ekki strax í söngnám, segist hafa laumusungið í fimm ár áður en hann ákvað það, en tónlistarástin fékk aðra útrás. „Eftir menntaskólann ákvað ég að drífa mig bara í söngskólann. Ég byrjaði reyndar sem trommuleikari í metalbandi fimmtán ára og fór fljótlega að semja lög og taka þau upp. Plöturnar eru nú orðnar þrjár, en það er allt annars konar tónlist en óperutónlistin. Ætli hún flokkist ekki sem einhvers konar popptónlist, ég kann ekki alveg að flokka hana. Ég er enn að semja og mun aldrei hætta því, það er mín aðalástríða.“

Spurður hvort raddir þeirra feðga séu svipaðar segist Jóhann ekki geta neitað því. „Já, við erum frekar líkir, ég er aðeins bjartari náttúrulegra en ég veit ekki hvernig pabbi hljómaði á mínum aldri. Það eru til upptökur með honum síðan hann var um þrítugt og þar erum við svolítið líkir.“

Er þá ekki draumurinn að taka við af honum þegar hann hættir? „Taka við veldi Filippusar konungs?“ segir Jóhann og hlær. „Það er nú ansi háleitt markmið, ég verð bara feginn ef ég fæ eitthvað að gera.“






Fleiri fréttir

Sjá meira


×