Viðskipti innlent

Telja að dómarinn hafi ekki tekið afstöðu til sakarefnisins með skrifum sínum

Sunna Kristín Hilmarsdóttir skrifar
Verjendur sakborninga í Aurum-málinu þegar ómerkingarkrafa ríkissaksóknara var tekin fyrir í Hæstarétti fyrr á árinu.
Verjendur sakborninga í Aurum-málinu þegar ómerkingarkrafa ríkissaksóknara var tekin fyrir í Hæstarétti fyrr á árinu. vísir/ernir
Óttar Pálsson, verjandi Lárusar Welding, fór fram á það fyrir dómi í dag að ekki yrði fallist á kröfu sérstaks saksóknara þess efnis að Guðjón St. Marteinsson, dómsformaður, víki sæti í Aurum-málinu vegna vanhæfis. Telur saksóknari að efast megi um óhlutdrægni dómsformannsins meðal annars vegna orða hans um að saksóknari hafi vegið gróflega að starfsheiðri sínum.

Í málflutningsræðu sinni lagði Óttar áherslu á það að í ummælum Guðjóns væri ekki lýst almennri afstöðu hans til sérstaks saksóknara eða embættis hans. Dómsformaður væri aðeins að lýsa skoðun sinni í afmörkuðu tilviki og þau bæri að virða í því „afar sérstæða samhengi“ þegar þau voru látin falla.

Gerði orð Sverris ekki að sínum orðum

Sagði Óttar að ummæli dómsformanns hefðu verið til þess að skýra orð Sverris Ólafssonar, sérfróðs meðdómanda, sem hann lét falla í viðtali við RÚV eftir að dómur féll. Ekkert í orðum Guðjóns benti hins vegar til þess að hann hefði gert orð Sverris að sínum en Sverrir sagðist meðal annars ekki trúa því að sérstakur saksóknari hafi ekki vitað að hann og Ólafur Ólafsson, sakborningur í Al Thani-málinu væru bræður.

Þá sagði Sverrir að viðbrögð saksóknara bæru vott um „örvæntingarfullar og jafnvel óheiðarlegar aðgerðir og hann grípur til þeirra á erfiðum tímum þegar trúverðuleiki embættis hans stofnunar er eiginlega í molum.“

Óttar sagði að auk þessa væri ekki heldur fólgin nein afstaða til sakarefnisins í orðum dómsformannsins. Þá bentu ummælin ekki heldur til þess að Guðjón hefði fyrirfram gefna afstöðu til sakarefnisins.

„Dómarinn verður bara að þola það“

Þá þyrfti meira til þegar ummæli beindust að sakflytjenda svo dómari yrði vanhæfur en þegar orðum væri beint að sakborningi, brotaþola eða öðrum aðilum máls. Að auki gerðu deilur milli dómara og sakflytjenda dómara almennt ekki vanhæfa; sagði Óttar að jafnvel þó að kærur gengu manna á milli þá væri það ekki einu sinni almennt talið valda vanhæfi.

Óttar sagði jafnframt að ekki mætti gleyma því að í huga dómarans var það saksóknari sem vó að starfsheiðri hans með orðum sínum í fjölmiðlum:

„Dómarinn verður bara að þola það án þess að láta það hafa áhrif á dómstörfin, hann má ekki láta það trufla sig.“

Vanhæfur að mati sérstaks saksóknara en hæfur að mati ríkissaksóknara?

Þá fór Óttar yfir það að þegar reyndi á kröfu verjenda um það að Guðjón og Sverrir myndu bera vitni fyrir í sérstöku vitnamáli um það sem um var deilt á sínum tíma hafi það komið fram í málatilbúnaði ríkissaksóknara að þá fyrst yrði dómsformaður vanhæfur til að dæma í málinu ef hann myndi bera vitni um atvik þess. Því væri afstaða sérstaks saksóknara „í hrópandi mótsögn“ við afstöðu ríkissaksóknara við meðferð málsins.

Óttar sagði svo að það kunni að vera óheppilegt að dómsformaðurinn hafi sagt það upphátt eða á prenti að ómaklega hafi verið að honum vegið. Hins vegar hefði hann ekki gengið svo langt með orðum sínum að hann geti ekki lengur litið óhlutdrægt á málavexti.

Það yrði svo raunverulegt álitamál, ef krafa saksóknara næði fram að ganga, hvort að dómsformaðurinn myndi þar með dæma sig úr leik í öllum þeim fjölda mála sem sérstakur saksóknari hefur til meðferðar.


Tengdar fréttir






Fleiri fréttir

Sjá meira


×