Innlent

Gunnar Eyjólfsson jarðsunginn í dag

Hulda Hólmkelsdóttir skrifar
Gunnar Eyjólfsson leikari var jarðsunginn frá Landakotskirkju í dag.
Gunnar Eyjólfsson leikari var jarðsunginn frá Landakotskirkju í dag. Vísir/Ernir
Gunnar Eyjólfsson leikari var jarðsunginn frá Landakotskirkju í dag. Gunnar ólst upp í Keflavík en flutti til Reykjavíkur þegar hann hóf nám við Verzlunarskóla Íslands. Þar á eftir fór hann í leiklistarnám við Royal Academy of Dramatic Arts í Englandi. Gunnar var leikari hjá Leikfélagi Reykjavíkur og Þjóðleikhúsinu.

Gunnar hlaut fjölda viðurkenninga fyrir störf sín, meðal annars Shakespeare-verðlaunin, Tennent-verðlaunin, Silfurlampann, Edduverðlaunin og heiðursverðlaun Grímunnar. Þá var hann handhafi hinnar íslensku fálkaorðu og gullmerkis Krabbameinsfélagsins, en hann var einn af stofnendum þess.

Bára sem fellur að strönd

Gunnars er minnst í Morgunblaðinu í dag. Meðal þeirra sem minnast hans er Ari Matthíasson þjóðleikhússtjóri.

„Leikstíll Gunnars var svo persónulegur að þá maður heyrði röddina fór aldrei milli mála hver talaði. Og það var hinn persónulegi stíll sem gerði hann svo einstakan,“ skrifar Ari.

„Andið djúpt – hugsið ykkur báru sem fellur að strönd – andið frá og báran fellur frá – það fellur að og frá – á milli er andartak eilífðarinnar – Hann Gunnar. Margir myndu eflaust segja, að það hafi aldrei verið kyrrð í kringum hann. Það var þó hann sem kenndi mér fyrir 25 árum að finna kyrrðina og fylla líkamann orku með því að anda rétt. Og alveg þangað til í vor á þessu ári tók hann þátt í qi gong - æfingunum með honum. Nú er hann hættur að anda, en ekki í hugum okkar,“ skrifar Þórhallur Sigurðsson leikstjóri og samstarfsmaður Gunnars til margra ára.

Þá skrifar Guðni Ágústsson, fyrrum ráðherra, einnig um vin sinn.

„Gunnar var ógleymanlegur leikari og túlkaði hinar ólíku persónur af tilfinningu og einlægni, aldrei yfirdrifinn, röddin svo hrífandi og framgangan örugg. Eins og hann skilaði boðskap sínum vel á leiksviðinu þá var hann alltaf á leiksviði lífsins að minna okkur á gleðina og hláturinn, hvað lífið væri dásamlegt eða þá hvernig ætti að takast á við erfiðleika og harm lífsins. Hann var sannkristinn maður og í boðskap sínum aldrei með yfirlæti eða merkilegheit hins þjóðfræga manns heldur var hann til staðar fyrir vini sína og kunni að tala af auðmýkt og reynslu.“

Ferill sem spannaði hátt í sjötíu ár

Kristín Eysteinsdóttir Borgarleikhússtjóri minnist einnig Gunnars, en hann starfaði um árabil fyrir leikfélag Reykjavíkur.

„Ferill Gunnars í íslensku leikhúsi spannaði hátt í sjötíu ár og staða hans sem eins fremsta leikara þjóðarinnar er óumdeilanleg. Ég gleymi aldrei þeirri stund þegar Gunnar fékk heiðursverðlaun Grímunnar fyrir nokkrum árum, en við það tilefni lék hann einræðu upp úr Pétri Gaut og flutningur hans var svo magnaður að hann hreif allan salinn með sér. Sjaldan hef ég upplifað aðra eins túlkun fyrr né síðar. Fyrir hönd Leikfélags Reykjavíkur vil ég þakka Gunnari allt það sem hann var fyrir félagið og íslenskt leikhús á löngum og glæstum ferli,“ skrifar Kristín

Þá minnist Stefán Baldursson, fyrrum þjóðleikhússtjóri og óperustjóri, einnig fallins félaga.

„Gunnar var glæsilegur maður, sem hreif fólk með sér og hafði sterka nærveru og sviðsútgeislun sem að sjálfsögðu nýttist honum til fulls á leiksviðinu. En hann var líka hlýr, tilfinningaríkur og örlátur. Hann hlaut ótal verðlaun og viðurkenningar á ferli sínum, en það sem mest er um vert er að hann naut viðurkenningar og væntumþykju áhorfenda alla tíð. Hann hafði mikinn sviðssjarma, skýra og áhrifamikla framsögn og það gustaði af honum á sviði; tilþrifamikill og næmur skapgerðarleikari,“ skrifar Stefán.

„„Það eina sem er öruggt í lífinu er að við grípum andann á lofti þegar við fæðumst og geispum golunni þegar við kveðjum þennan heim. Inn á milli er ævin öl, allt of stutt hjá sumum og of löng hjá öðrum. Einhvers staðar stendur: Þeir sem guðirnir elska deyja ungir. Það máltæki er afskaplega óheppilegt því mikið hlýtur Guði þá að vera illa við allt gamla fólkið!“ Þetta sagði vinur minn, Gunnar Eyjólfsson, í óbirtu viðtali sem ég tók við hann fyrir rúmum þremur árum. Gunnar er einn af merkilegri mönnum sem ég hef kynnst á lífsleiðinni, maður andans, listamaður af Guðs náð og augnablikin sem við áttum saman eru ógleymanleg. Boðskapur hans og viska greyptust í sálina og augnaráðið sagði meira en þúsund orð. Sameiginleg þögn batt okkur sterkum böndum,“ skrifar Þorgrímur Þráinsson rithöfundur.

Maður stórbrotinnar og fjölbreytilegrar listsköpunar

Þá minnist Ómar Ragnarsson Gunnars og segir hann mann stórbrotinnar listsköpunar.

„1960 voru vegir landsins mjóir og seinfærir malarvegir og slóðar. Þá kynntist maður vel samferðafólki sínu við það að hossast með því í bíl heilt smar um landið þvert og endilangt til að skemmta fólki á meira en 30 héraðsmótum. Þetta gerðum við Gunnar Eyjólfsson og hann varð fyrsti og eini maðurinn í lífi mínu sem ávarpaði mig „Ommi minn.“ Það varð tákn um einlæga vináttu sem entist meðan báðir lifðu. Gunnar var maður stórbrotinnar og fjölbreytilegrar listsköpunar, djúphygli, hjartahlýju og lífskúnstar.“

Björn Bjarnason, fyrrum ráðherra, minnist Gunnars einnig með hlýhug.

„Gunnar sagði stundum „Ég dái mest hljóðfæraleikara og trésmiði. Jú, sjáið til. Hvers virði væri 9. sinfónía Beethovens ef hún væri ekki annað en nótur á stórum handritaörkum meistarans? Við þurfum að heyra hana flutta til að kynnast henni, hrífast af hverjum tóni, hverri stroku fiðluleikarans, hverjum hljómi blásarans og hverju bjölluslagi. Hvers virði er uppdráttur arkitektsins ef enginn er til að smíða húsið?“ Gunnar blés lífi í margan textann með flutningi sínum. Mér eru þó minnisstæðari stundirnar með honum í móttökustofu Karmel-nunna eða setustofunni í Skálholtsskóla þar sem hann fór á slíkt flug með orðkynngi sinni og frásagnarlist að við hin sátum agndofa.“




Fleiri fréttir

Sjá meira


×