Skoðun

Um hælisleitendur, börn og framtíðina

Hjalti Hrafn Hafþórsson skrifar
Í vikunni hitti ég eins árs gamla stúlku sem heitir Anna. Með úfið krullað hár vappandi um á bleyju og hvítri samfellu heima hjá sér. Klukkan var 10 um kvöld og sú litla var ekkert á því að fara að sofa heldur faldi hún sig bak við pabba sinn og horfði á mig, ókunna manninn sem var kominn í heimsókn. Í augunum og allri líkamstjáningu var þessi blanda af forvitni og feimni, varkárni og leikgleði, sem einkennir öll börn allstaðar.

Þegar ég umgengst börn leiði ég oft hugan ósjálfrátt að framtíðinni. Börn eru óskrifað blað, ótakmarkaðir möguleikar. Börn eru framtíðin, einstaklingar í ferlinu að þroskast, vaxa, skilja, verða eitthvað meira en þau eru í dag. Börn eru líka hluti af samfélaginu, þau eru framtíðin, næsta kynslóð, gildi og hugsjónir morgundagsins. 

En henni Önnu er ekki búin björt framtíð, hún fær ekki að ganga í íslenskan skóla eða taka þátt í íslensku samfélagi á nokkurn annan hátt. Ástæðan er sú að faðir hennar hann Stephen, þessi góði hægláti maður sem hægt er að fela sig hjá þegar ókunnugir koma í heimsón, hann er fæddur í Nígeríu. Móðir hennar, Salome, þjáist af alvarlegri sykursýki og er fæddi í Miðbaugs-Gíneu. Sjálf er Anna fædd á Íslandi og hefur aldrei átt annarstaðar heima.

Það á að senda Stephen, Salome, Önnu og stóra 3 ára bróðir hennar Brian frá Íslandi. Yfirvöld virðast ekki alveg vita hvert. Nígeríu eða Gíneu? Svo lengi sem þau halda sig í Afríku virðist það ekki skipta máli. Sárar spurningar hellast yfir mig. Hvar verður Anna á næsta ári? Hvar verður hún eftir 10 ár? Hvar fær stúlkan sem tilheyrir engu landi heldur aðeins mannkyninu að búa sér til líf og framtíð? Mun móðir hennar lifa af? Hvar mun hún fá þessar fjórar insúlín sprautur á dag sem hún þarf? Fær fjölskyldan að vera saman? Eða verður þeim sundrað af landamærum sem dregin voru með reglustiku af nýlenduherrunum fyrir ári og öld?

Það hrjá mig einnig hugsanir um það hvað við samfélagið Ísland erum að gefa upp á bátinn með ómanneskjulegri stefnu okkar í útlendingamálum. Við erum samfélag sem tærist upp af því mannhatri sem Útlendingastofnun hefur fengið að viðhalda allt of lengi án þess að stjórnmálamenn þori að grípa inn í og setja þeim svo mikið sem hóflegustu siðferðilegu mörk. Nú þegar nokkrir hvítir miðaldra karlmenn bítast á um það hver fær að vera forseti leiði ég hugann að því hvað Íslendingar eru fjölbreyttir og hvernig samfélag við getum orðið ef við byggjum á margbreytileika okkar. Verðum við ennþá lokað samfélag, þar sem allir aðrir en hvítir karlmenn eru jaðarhópur eftir 35 ár? Eða verður kannski kjörkuð ung kona með úfið krullað hár og barnslega forvitni enn glampandi í augunum í forsetaframboði þá?




Skoðun

Sjá meira


×