Hug­leiðingar elli­líf­eyris­þega um landsmálin, um­hverfis og orkumálin.

Víst er hún skondin tík þessi pólitík, ég er oft hugsi yfir þingmönnum okkar sem eru líðræði landsins vægt sagt dýrir í rekstri, eru jafnvel stundum til óþurftar. Heildargreiðslur til nokkura hávaðasamra óbreyttra þingmanna eru fyrstu 8 mánuði yfirstandandi árs kr 16.131.504, á mann, að meðaltali, sem gera þá 2.016.438 kr á mánuði (heimildin er vefur Alþingis). Sé miðað við dagvinnustunda fjölda opinberra starfsmanna er tímakaupið nálægt 11.655 kr. Ekki svo slæmt fyrir þægilega innivinnu og oft lítið vinnuframlag. Reynsluleysi þeirra og skammsýni er himinhrópandi, borðleggjandi dæmi er öll gullhúðunin sem hefur verið í umræðunni og verið landsmönnum mjög kostnaðarsöm, einnig allskyns regluverk sem mörgum finnst óþarfi, og finnst flækja málin, regluverk sem þingheimur skilur ekki eða illa og ræður ekki við, þetta allt er farið að minna á þjóðsöguna um orminn sem lá á gullinu og að lokum gleypti eigandann.

Því miður eru alltof mörg dæmi um að lög séu illa og hroðvirknislega unnin, þar sem þetta vesalings þingfólk í dýrasta leikhúsi landsins, sér ekki út fyrir borðstokkinn á þjóðarskútuni, það er reynsluleysi þessa fólks, ómældur hroki, ofmat á eigin ágæti, ásamt skammsýni sem er um að kenna, þó það sé upp til hópa er vel menntað, flest þeirra hafa lítið eða ekkert nema námið á bak við sig, ( það jafnast fátt á við lífsreynsluna ). Ekki vantar að flestir geti flaggað háskólagráðum eins og Georg Bjarnfreðarson gerði í vinsælli sjónvarpsseríu. Upphlaupin og orðræðan eru ekki svo ólík. Svo þurfa þessi vesalings leikskólabörn sem sitja í sandkassanum við Austurvöll að hafa aðstoðarfólk til að sinna snattinu og skítverkunum, þetta aðstoðarfólk ætti að vera á launum hjá þingmönnunum sjálfum en ekki á kostnað almennings, ég er nokkuð viss um að þá væru aðstoðarfólkið mun færra. Þingmenn þurfa einfaldlega bara að að vinna vinnuna sína. það mætti líka stundum kalla Alþingi "leikhús fáráðnleikans" svo vitnað sé beint í formann Viðreisnar, eða trúðasamkomuna í sandkassanum við Austurvöll. Þannig kemur Alþingi almenningi fyrir sjónir í fréttaflutningi fjölmiðla. Einnig finnst mér umhugsunarvert hvað lítill vinnufriður er á þessum vinnustað frá stjórnarandstöðuni á hverjum tíma, það er verið að spyrja um hina furðulegustu hluti svo ekki sé meira sagt. Þarna er dýrmætum tíma sólundað ( hver klukkustund kostar þjóðina rúm 700 þúsund ) oftast í innihalds-lítið/laust þvaður sem oftari en ekki er lítið annað en persónulegt skítkast. Svo finnst mér háskólagráðan hafi farið illa í hausinn á sumum þingmönnum og þeir mættu sumir temja sér meiri yfirvegun í orðavali, (orðbragðið er ekki ósvipuð og hjá Bjarnfreðarsyni í sjónvarpsþáttunum vinsælu), er þetta e.t.v. kennt í Háskólanum? En eru þessir orðhvötu þingmenn og konur ekki æði oft að kasta steinum úr glerhúsi?. Við skulum sleppa því núna að grugga upp í fortíð þeirra.

Væri Alþingi eins og venjulegt fyrirtæki væri örugglega búið að segja allflestum að taka pokann sinn og reyna ekki að falast eftir vinnu þarna aftur.

Það er verulega ljótt að hugsa, hvað þá segja og skrifa, værum við ekki jafnvel betur komin undir erlendri stjórn? ( Færeyjar eru gott dæmi ) eða þá að ráða framkvæmdastjóra sem kann að reka fyrirtæki og fámenna stjórn ( t.d. einn frá hverjum landsfjórðungi) til að stýra landinu. Flækjustigið er orðið svo mikið að ekkert er hægt að gera fyrir allskonar uppákomum og ósamkomulagi, ekki virðist ríkisstjórn og Alþingi ráða við verkefnið. Ísland í heild er ekki stærra en fyrirtæki úti í hinum stórra heimi.

Það er með ríkissjóð eins og heimili landsins að hann þarf að reka af hagsýni og ábyrgð. Þess vegna er það sífellt undrunarefni hvað þingheimur og þá sérstaklega stjórnarandstæðingar á hverjum tíma, það á við um alla flokka og flokksbrot, sem hafa komið löppum innfyrir þröskuld í langdýrasta leikhúss landsins, kalla á fjárveitingar í hitt og annað, sumt eru reyndar þörf málefni en meirihlutinn hreinlega óþarfa vitleisisgangur og gæluverkefni, og eru einugis tilraunir til að slá pólitískar keilur. Einu gildir hver er við stjórnvölinn því þegar komið er í stjórnarandstöðu virðist allt sem sömu aðilar áður hafa sagt um ráðdeild í rekstri vera gleymt.

Verst er að ekki er hægt að treysta því að þingheimur muni deginum lengur hverju var lofað í kosningabaráttunni því það þurrkast út í þinghúsloftinu þegar inn er komið.

En hvað gera heimilin í landinu þegar ekki er til fé til að gera hlutina? Þá er hagrætt svo endarnir nái saman, ef hægt er unnið meira, því ekki geta þeir sem ábyrgð bera á heimilinu gert eins og ríkissjóður að seilast í vasa skattborgarana til að borga brúsann. Þetta mættu þingverjar hafa í huga og taka alvarlega. Á meðan eldri borgurum og öryrkjum landsins er hegnt með skerðingum á lífeyri, sem við eigum fullan rétt á enda allir löngu búnir að ávinna sér þennan rétt til lífeyristekna með æfistarfi sínu, í upphafi voru lífeyrissjóðirnir og lög þar um kynnt sem hrein viðbót við almannatryggingarnar en ekki hluti þeirra.

Hverjir voru það svo, sem lögðu grundvöllin að þjóðfélagi okkar dag? Það eru einmitt þeir sem nú er refsað með allskonar skerðingum eftir að hafa byggt upp þjóðfélagið eins og við þekkjum það. Þegar umræddar skerðingar eru ræddar í sandkassanum er alltaf talað um kostnað ríkissjóðs, það er aldrei minnst á að af þessum útgjöldum fær ríkissjóður uppundir 7 af hverjum 10 krónum til baka í allskonar sköttum. Kostnaðarauki ríkissjóðs af niðuurfellingu skerðinganan er minni en sóað er í útlendingamál og gæludýraflutninga. Ríkissjóður hefur engin efni á að sólunda tugum milljarða í svoleiðis verkefni sem stofnað var til af fljótfærni og gerfi manngæsku, í upphafi var sterklega varað við afleiðingunum. Þetta er enn eitt skólabókardæmi um skammsýni þingheims, nú hefur þetta mál átt stóran hlut í að sprengja ríkisstjórnina. Nær væri að svelta heilbrigðiskerfið, menntakerfið, samgöngukerfið, landhelgis og löggæstu aðeins minna svo eitthvað sé nefnt. Lái mér hver sem vill að hafa þessa skoðun, því næg eru verkefnin. Og nota svo allt sem kemur inn í gegnum umferðina til að bæta samgöngur í stað þess að nota aðeins um þriðjung. Þar fara um tveir þriðju hlutar í hítina. Getur það ekki kallast skattheimta á röngum forsendum? eiga ekki skattekjur að nýtast þar sem til þeirra er stofnað?.

Mér finnst velflestir ef ekki allir búnir að gleyma Icesafe fárinu þegar stjórn Samfylkingar og Vinstri grænna ætluðu að láta þjóðina borga allt heila klúðrið, en forsetinn, gamall flokksbróðir og samherji fjármálaráðherra stoppaði þessa endaleysu, þá var þungur svipur á fjára sjálfum, þjóðin greiddi síðan athvæði um afarkostina og kolfelldi í tvígang, síðar vannst málið fyrir dómstólum. Þjóðin var fljót að gleyma því hver var viðskiptaráðherra þegar hrunið varð, hann var og er Samfylkingarmaður, og var jafn duglegur að dansa kringum gullkálfinn eins og samráðherrar hans. En hann slapp við Landsdóm einhverra hluta vegna (sennilega fyrir plott Steingríms og Jóhönnu). Hver man ekki slagorðið um skjaldborg heimilanna sú skjaldborg var eingöngu um bankana svo þeir gæti truflanalaust rukkað inn skuldabréf sem þeir fengu gefins að heita má. Þess vegna tek ég öllu með miklum fyrirvara sem Samfylking og Vinstri græn segja, svo ekki sé minnst á steypufroðuna sem vellur úr Pírötum, nýjast úr þeirra herbúðum er innanhúskritur sem kominn er í fjölmiðla, þar sem flokkseigendafélaginu líkaði ekki úrslit stjórnarkjörs, evrubarlómur Viðreisnar, sem segir okkur ekkert annað en að þeir eru óbeint að segja að þeir geti ekki stýrt landinu. Ekki má gleyma hinum flokkunum sem ónefndir eru, það skortir ekkert á orðaflóðið og loforðin, þeir tala allir sitt í hvora áttina, um sama hlutinn, (einhvern tíman hefði þetta verið kölluð munnræpa). Mér finnst að þjóðin megi muna eftir þessu, því þarna sannast, að það er sami rassinn undir öllum þessum stjórnmálamönnum, þeir skipta um skoðun eins og nærbuxur eftir því hvort þeir eru í stjórn eða stjórnarandstöðu. Svo vilja stjórnmálamenn að fyrir þeim sé borin virðing. Fyrir nokkrum árum las ég í einhverju blaði um þá skoðun að landsfjórðungarnir ættu sjálfir að hafa umráð yfir stærstum hluta af skattfénu sem til verður á viðkomandi landsvæði, og hafa seinasta orðið um nýtingu allra auðlinda svæðisins. Er virkilega svo illa komið að landsmenn geti ekki lengur treyst Þingmönnum til að fara með þessi mál?. Í dag er því miður enginn skýr valkostur um ábyrga stjórnmálamenn, þess vegna gildir einu við hvað er merkt á kjörseðlinum. Þeir muna aðeins á fjögurra ára fresti hverja þeir eru að vinna fyrir, þá lofa þeir öllu fögru, en minnið er ansi gloppótt því kjördagurinn er ekki liðinn þegar allt er gleymt.

Örlítið um loftslagsmálin.

Margir málsmetandi fræðingar hafa farið mikinn á ritvellinum um loftslagsmarkmiðin, þeim virðist engum detta annað í hug en að loka kola og olíudrifnum orkuverum og um allan heiminn. En þessum blessuðum mönnum dettur ekki til hugar að líta til himins og skoða flugumferðina, Því þar er olíu brennt á þeim stað í gufuhvolfinu þar sem brennslan veldur hvað mestu tjóni á lofthjúpnum. Og það ekki í neinu smámagni.

Ekki er neinn skortur á kröfu um aðgerðir af hálfu alþingismanna, nýlega byrtist skoðanagrein í Vísi þar sem loftslagsmarkmiðin eru hökkuð í spað.

Væri það ekki höfundinum og um leið öllum þeim sem vistuð eru í sandkassanum við Austurvöll (þingheimi) hollara að hugsa um þau mál áður en almenningur þarf að borga flugfar fyrir þau út í heim, en nota þess í stað tæknina sem er til staðar, til samskipta, sé þeim loftslagsmálin meira virði en tuð þeirra í ræðustól og greinar til að fullnægja athyglissíkini. Enn dettur mér Bjarnferðarson í hug.

Svo svona í lokin aðeins um orkumálin.

Í mínum huga þurfum við að virkja allt það vatnsafl, vindafl, sjávarföll og gufu utan eldvirka beltisins sem tiltækt er. Í sjónvarpinu fyrir ekki allöngu var minnst á einmitt þetta atriði þar kom fram hjá jarðvísindamönnum að það væri ekki spurningin hvort náttúruöflin vakna, heldur aðeins hvenær að því kemur. Er ekki Reykjanesið og svæðin þar í kring farin að rumska? Þá er brýnt að eiga aflstöðvar utan eldvirka beltisins svo eitthvað rafmagn verði tiltækt, landsmenn hafi þá allavega ljóstýru og rafmagn á tölvurnar svo hægt sé að skrifa draumóraskýrslur og hafa hita, því án rafmagns er hitaveitan að mestu óstarfhæf. Á höfuðborgarsvæðinu er aflið sem hitaveitan þarf að skaffa brátt komið yfir þrjár Kárahnjúkavirkjanir, og rennslið í gegnum ofna höfuðborgarsvæðisins á köldum degi er svipað eða meira en rennslið í Elliðaánum, svo finnst mér vera afskaplega illa farið með heitavatnið hér í höfuðborginni.

En tvískinnungur, vanþekking og innantóm upphróp og hræsni þeirra sem tala fyrir náttúruvernd er þvílík að það hálfa væri nóg. Það er ekki nóg að vilja jarðefnaeldsneytið burt, og segja einungis "það þarf bara að slökkva á einu Álveri", raforkusamningar slíkra fyrirtækja eru til langs tíma og kosta orkuframleiðandan stórfé ef útaf er brugðið. Borðleggjandi er að sé slökkt á álverksmiðju hér er framleiðslan einfaldlega flutt til svæða þar sem kol, olía eða gas er notuð sem orkugjafi (t.d. til Kína) þar sem tekið er með gleði við atvinnuaukninguni. Væri það ekki álíka aðgerð og að keyra eigin skítahaug til nágrannans, lofthjúpurinn er jú öllum jarðarbúum sameiginlegur. Svo veita þessi álfyrirtæki fjölmörgum atvinnu beint og óbeint, einnig skaffa þau töluverðan gjaldeyri, eru landsmenn tilbúnir að borga þann reikning?, ég held ekki.

Það er dagsatt að loftlínurnar eru ekkert augnayndi en samt eru þær skárri en strengur sem flytur sama afl, Þar sem svona aflstrengur er lagður, þarf yfirleitt að skipta um jarðveg, við það verður til breiður slóði sem ekki er hægt að nota sem þjóðveg. Svo er ekki útilokað að eldfjallasandurinn okkar sé of mikið einangrandi og flytji þar með ekki varmann nógu hratt frá þessum stóru aflstrengjum, það kostar örugglega stórfé ef flytja þarf inn sand sem uppfyllir varmaflutnings þörfina. Svo framleiða strengir sem eru reknir á 130 KV eða hærri spennu nálægt því 10 sinnum meira launafl en sambærileg loftlína og því þarf að eyða svo eitthvað komi út úr strengendanum, það er gert með stóru spóluvirki sem reisa þarf með reglubundnu millibili meðfram lagnaleiðinni. Verði hinsvegar launaflið ráðandi í kerfinu geta virkjanirnar ekki haldið kerfinu stöðugu. Þetta er rafeðlisfræðileg staðreynd og lögmál sem meira að segja friðunarsinnar fá engu ráðið um. Og er hugsanlega hluti skýringa á tjóninu sem varð fyrir fáum dögum, ásamt veikri tengingu gegnum byggðalínuna. Byggðalínuhringurinn og álmur út frá honum eru það veik tenging, að í dag virkar það eins og einskonar teygjuband á samtengingar virkjana milli landshluta og flutningsgetan ekki næg.

Höfuðborgarsvæðið á álverunum það að þakka að raforkunetið er sterkt í samanburði við það sem er á landsbyggðinni. Þeim sem allar framkvæmdir stoppa með lagakrókum finnst það örugglega í lagi meðan rafmagn er á höfuðborgarsvæðinu.

Svo er það sýnileikinn, strenglögnin (lagnaleiðin) er og verður sýnileg um langa framtíð, en verði loftlína óþörf er ofur einfalt að taka hana niður, þá sést ekkert hvar hún var þ.e.a.s. afturkræf framkvæmd.

Islendingar nota mikla raforku og hana þarf að flytja misjafnlega langar vegalengdir, til þess þarf flutningsmannvirki sem yfirleitt er háspennulína að borgar/bæjarmörkum og strengir innanbæjar.

Er almenningur tilbúinn að greiða mun hærra verð en nú er og leggja jarðstrengi með tilheyrandi slóðum og spóluvirkjum. Svo ef strengur bilar getur tekið viku eða meira að staðsetja bilunina og a.m.k aðra að gera við, en á loftlínuni sést hvar bilun er og tekur oftast nær innan við sólarhring að gera við.

Er almenningur í jafnvel heilum landshluta eða bæjarfélagi tilbúinn að vera í myrkri og kulda meðan gert er við og hvort er betra að vera rafmagnslaus í sólarhring eða svo, eða jafnvel í tvær vikur +?.

Er það virkilega svo illa komið fyrir okkur að reisa þurfi Kjarnorkuver til að leysa orkuskortinn í stað þess að byggja vatnsaflstöðvar, vindmillur, jarðgufustöðvar eða sjávarfallastöðvar til sömu nota, það finnst mér persónulega ótækt þegar kappnóg er til að vatni, vindi, gufu og sjávarfallastraumum utan eldvirka beltisins sem bíða þess eins að gera gagn.

En til að tryggja sér raforku í bilanatilfellum þegar aðeins er ein flutningsleið er að viðkomandi svæði ekki annað til ráða en að kaupa stórar dieselvélar sem nota nokkur hundruð lítra af dieselolíu hver á klukkustund. Hver klukkustund þegar Mjólkárlína (Þar þekki ég best til eftir um 40 ára starf sem vélstjóri og rafvirki) er úti eða bilun/viðhald á flutningskerfum gera hátt í 10.000 lítra af dieselolíu þegar allt er talið. (fjarvarmaveiturnar eru þar með). Það er gróf þumalputtaformúla, til að framleiða 1000 kwh á klukkustund þarf nálægt 300 lítra af dieselolíu. Á síðustu árum hefur tvisvar þurft að skerða raforku til fjarvarmaveitna, fiskimjölsverksmiðja og fleiri vegna slæmrar vatnsstöðu. Fyrir utan slæm vatnsár hefur það árhrif á vatnsbúskapinn að með auknu álagi fara allar vélar að nýta aflgjafann verr, þegar álag fer að fara uppfyrir 75 til 90 % af ástimpliðu afli fara aflvélarnar að nota meira af aflgjafanum, gildir þá einu hvort um er ræða vatn, gufu, eða dieselolíu, allt telur þetta. Þessar skerðingar eru í boði allt of flókins og seinvirks regluverks einnig óábyrgs og kæruglaðs fólks og samtaka sem vilja kalla sig náttúruverndarsinna. Vissulega eigum við að ganga vel um náttúru landsins en okkur ber líka að nota auðlindirnar, okkur og afkomendum okkar til hagsbóta. Þetta reglufargan og rörsýn friðunnarsinna hefur kostað þjóðarbúið tugi milljarða fyrir utan öll sparifataklæddu loftslagsmarkmiðin og losunarheimildirnar. Réttast væri að senda þessum aðilum reikninginn fyrir því sem þessi endaleysa kostar þjóðarbúið.

Það tel ég óumdeilda staðreynd að allur frágangur eftir framkvæmdir virkjunaraðila sé og hafi verið til fyrirmyndar. Mannvirkin eru hönnuð þannig að það er engu líkara að þau hafi staðið þarna um aldir, svo eru flestallir hálendisvegirnir verk virkjunaraðila, það er stór búbót fyrir ferðaþjónustuna, nokkuð öruggt er að án virkjanaframkvæmdana væru hálendisvegirnir að stærstum hluta ekki til.

Höfundur er raf- og vélfræðingur.