Hryllingsleikrit um árið án sumars en þó ekki 2024

„Við hlógum einmitt að þessu í sumar þegar við vorum að æfa,“ segir Kristinn Guðmundsson myndlistarmaður, sjónvarpskokkur og einn meðlima Marmarabarna um verkið í samtali við Vísi þegar hann er spurður hvort verkið fjalli nokkuð um árið í fyrra 2024 hvers sumar var glatað, veðurfarslega séð.

„Titillinn hefur fylgt okkur núna í þrjú ár, þannig að ég veit ekki hvort þetta sé forsjá eða hvað það er. Það er stundum sagt að listamenn þekki sálina í þjóðfélaginu en ég hef aldrei heyrt af listamönnum sem þekkja veðurfarið eins vel og við!“ segir Kristinn hlæjandi.

Hann þekkja flestir úr sjónvarpinu þar sem hann hefur verið kenndur við matreiðsluþættina Soð. Marmarabörn skipa auk Kristins þau Katrín Gunnarsdóttir, Sigurður Arent Jónsson, Saga Sigurðardóttir og Védís Kjartansdóttir. Þau hafa vakið athygli fyrir verk sín, meðal annars í Hamborg þar sem þau sýndu fyrsta verk þríleiksins, Að flytja fjöll í þremur atrennum árið 2017. Þau hafa síðar sýnt það í Þjóðleikhúsinu og framhaldið Eyður sömuleiðis. Hópurinn var útnefndur ein af rísandi stjörnum sviðslista í Þýskalandi í tímaritinu Tanz sama ár.

Hryllingur í takti við raunveruleikann án predikunar

Þriðja verkið, Árið án sumars, fjallar um hóp ungskálda sem bíður af sér óvenjulegan sumarstorm í sveitasetri við Genfarvatn. Þau drepa tímann með ýmsum óhugnaði en þetta kvöld er eitthvað annað og meira sem ásækir þau en bara skáldskapur. Um er að ræða hrollvekju sem byggir á sögum um Frankensteins og Vampíruna. Verkið er innblásið af raunverulegum atburðum sem áttu sér stað árið 1816 þegar eldgos hafði valdið óvenjulegu gjörningaveðri.

„Þetta átti í raun ekkert að vera neinn hamfaraþríleikur en varð það með þessari sýningu. Þetta hófst allt með þremur vinum sem eru mjög bjartsýn, fyrir held ég tíu árum, sem leggja í fjall og svo koma Eyður og þá er kominn smá skuggi miðað við það sem er í gangi í heiminum og núna erum við komin í hrollvekjuna,“ útskýrir Kristinn.

Hann segir alveg ljóst að þessi klassísku skrímsli, Frankenstein og vampíran séu að eiga endurkomu, vísar til þess að tvær myndir um Frankenstein séu á leiðinni og Nosferatu enn í kvikmyndahúsum. Líklega sé endurkoma þeirra og í hugarheim listafólks ekki að ástæðulausu.

„Ég held að listaheimurinn sé að endurspegla það sem er að gerast í heiminum, sem er ekkert ógurlega fallegur eins og staðan er núna. Þar sem ríkasti maður heims styður nasistaflokk í Þýskalandi,“ segir Kristinn sem leggur áherslu á að húmornum sé sömuleiðis beitt óspart í sýningunni þó að hryllingurinn eigi sviðið.

„Við leikum okkur á sviði og það er texti þarna sem er hægt að hugsa sem nostalgískan en líka hægt að hugsa um hann sem sorglegan. Það fer eftir því hver er að hlusta, hvernig þú hlustar og hvernig þú túlkar hann,“ segir Kristinn sem segir að hann hafi alltaf litið á sig sem miðlara hugmynda frekar en predikara.

„Ég held það sé miklu frekar verkefni listamannsins frekar en að segja fólki fyrir verkum, eða bjóða upp á staðreyndir eins og vísindamenn. Við vinnum frekar með tilfinningar og hvernig við eigum að koma okkur úr hlutum. Þetta verk fjallar um það, hvernig fólk dílar við tilfinningar, um fimm manns sem eru að díla við tilfinningar sínar á sama tíma og þeim leiðist. Svo er það náttúrulega það að það má engum leiðast í dag.“

Alvöru sjónarspil og meira í bígerð

Marmarabörn eru þekkt fyrir að stefna saman tilraunamennsku og hefðum leikhúsformsins og segir Kristinn það líka eiga við um nýja leikritið. Sjálfur er hann búsettur í Brussel þar sem hann er tengdur leikhússenunni.

„Hér myndi ég kalla þetta sjónarspil þetta verk, þó að í Brussel væri þetta líklega bara leikhús, en sem myndlistarmaður þá langar mig að teygja þetta hugtak enn frekar og kalla þetta myndlist. Við skrifuðumst á í sumar þannig verkið byrjar á textabrotum úr bréfum okkar og póstkortum til hvors annars og upp úr því spannst þessi texti sem varð að þessum litla texta sem varð notaður í þessa sýningu.“

Kristinn segir allt klárt fyrir frumsýninguna. Það muni veita honum hlýju í kroppinn að fá loksins áhorfendur á verkið. Hópurinn er þó hvergi hættur þó um sé að ræða lokahnykkinn í þríleiknum en Kristinn heldur spilunum þétt að sér þegar kemur að því hvað sé næst, með einnoi undantekningu.

„Ég get sagt að næsta sumar er verk sem okkur langar að gera og það er að tækla kvikmyndina loksins. Við höfum náttúrulega tæklað sviðið núna þrisvar sinnum, stóra sviðið og þá fórum við að spá í því hvað yrði það næsta stóra? Og ég hef verið að vinna aðeins í kvikmyndum líka með Hlyni Pálmasyni leikstjóra. Þá datt okkur í hug að kvikmyndin væri næsta skref. Ég er að segja þér þetta til að senda þetta út í kosmósið! Manifesta þetta!“