Þegar verkin þagna Guðmundur Snæbjörnsson skrifar 2. nóvember 2016 12:00 Þar til ég var 19 ára gamall bjó ég í sveitinni heima. Ég gekk þar í leik-, grunn og menntaskóla. Það eru innan við 10 km á milli sveitabæjarins sem ég ólst upp á og þorpsins í sveitinni. Ég gat því gengið, hjólað og keyrt á milli. Bensíneyðandi faraskjóti varð samt skömmustulega oft fyrir valinu. Þegar ég var sólbrenndur og staddur í útskriftarferð á Benidorm ákvað ég að skrá mig í háskólanám. Ég flutti því til Reykjavíkur. Fyrst skráði ég mig í Háskóla Íslands. Næst sótti ég um á Stúdentagörðunum. Þar til ég fékk úthlutað íbúð bjó ég inn á bróður mínum. Hjólaði þaðan í skólann. Á ferðinni var ég hjálmlaus eins og þáverandi borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, það voru kaldir haustmorgnar. Námið fór fram í Stakkahlíð. Fyrirlestrarsalurinn var stór. Hann hefði dugað til að rýma tvöfalda fermingarveislu ættrækins Garðbæings. Í miðjum salnum stóð kennari með Powerpoint-glærusýningu að vopni. Ég hlustaði á tenórrödd flytja mér námsefni ársins, fylgitónlistin voru taktfastir 3000 fingur að slá á 300 lyklaborð. Í frímínútum var rætt um veðrið, daginn og veginn.176-671 Síðar um haustið fékk ég prófnúmer. 176-671 var kominn á skrá. Ég lærði seint frameftir á virkum dögum, en andaði léttar um helgar. Kynntist nýju fólki, kynntist nýjum hugmyndum og lærði utanbókar nauðsynlega frasa. Þetta týpíska háskóladæmi. Skólaverkin voru gamaldags. Ég las doðranta sem biðu þess að verða rykfallnir. Lítið var um skilaverkefni til kennara. Valfrjáls verkefni voru til staðar, sem að nemandi í framhaldsnámi fór yfir í umræðutímum. Í tveimur stærstu áföngunum voru 100% lokapróf í desember. Ég læsti mig af inni á bókasafni, og sturtaði niður lyklinum. Á þrettándanum fengum við einkunnir úr þyngsta prófinu. Margir náðu, margir féllu. Þannig leið fyrsta árið. Svo kom annað ár. Ég var jafn ánægður með námið og ég var óánægður. Námið sjálft var áhugavert. Kennararnir gerðu sitt besta til að miðla því til mín. Ég las fyrir flesta tíma og stundum fékk ég jafnvel verkefni til að spreyta mig á. Var einu sinni grillaður í tíma og þá hafði ég ekki unnið verkefnið fyrir tímann. Það gerðist bara einu sinni. Margt vildi ég samt bæta. Kennslan var ennþá oft ópersónuleg og í fyrirlestrarformi. Yfir sumt efnið var bara farið í tíma, og enginn leið var að sjá fyrirlestur sem ég komst ekki á. Það voru engar upptökur. Erfiði ársins kristallaðist í lokaprófsmánuði. Þá var bókasafn hertekið og skegginu leyft að vaxa frjálslega. Því önnin öll gat glatast á 3 klukkustundum. Dagsformið mátti ekki klikka. Á hverjum prófdegi vaknaði ég snemma. Hlustaði á „Tiny dancer“ með Elton John áður en ég gekk inn í Háskólatorg, torgaði þar rammsvörtum kaffibolla og reyndi að tæma hugann á prófblaði. Utan við námsglímuna stóðu eins og óboðnir gestir bjagað námslánakerfi og 1100 manna biðlisti á stúdentagarðanna. Svo ekki sé minnst á hækkandi leiguverð íbúða á almennum leigumarkaði.Loforðaflaumur fyrir kosningar Reiður háskólaneminn endaði í hagsmunabaráttu stúdenta. Þar höfum við barist fyrir nokkrum skýrum markmiðum. Sumt hefur gengið eftir; aðstöðumál, skipulag upptökuprófa og aukin tengsl við atvinnulífið. Margt mikilvægt situr samt eftir. Baráttan fyrir þeim breytingum hefur verið erfið. Það er erfitt að kljást við yfirstjórn háskólans þegar hún er mestmegnis sammála okkur. Það skortir einfaldlega fjármagn til að taka upp fyrirlestra. Til að geta veitt persónulegri kennslu í stórum deildum. Til að geta boðið upp á fullnægjandi fjarnámsáfanga. Háskólar á Íslandi horfa upp á þá staðreynd að geta ekki veitt okkur sömu þjónustu og aðrir háskólar á Norðurlöndum. Það er bara þannig. Við erum hálfdrættingar þeirra, ef miðað er við framlög á ársnema. Þeir stjórnmálaflokkar sem komust á þing, og skiptast nú á að bjóða hvor öðrum í kaffi, töluðu fyrir auknu fjármagni til háskóla á landinu. Þeim orðum má ekki gleyma. Vísinda- og tækniráð hefur sett fram stefnu til að bæta úr því. Við ætlum að ná öðrum Norðurlöndum. Það dugar ekki að stefnan sé til. Látum verkin tala. Ég hvet lesendur til að skrifa undir á www.haskolarnir.is, og skora á stjórnvöld til að fjárfesta í háskólunum og framtíðinni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun Grípur Bjarni tækifærið? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ég stend með kennurum Jón Gnarr Skoðun Er forsvaranlegt að kjósa Framsóknarflokkinn? Reynir Böðvarsson Skoðun Rangfærslur bæjarstjóra Stefán Georgsson Skoðun Kennarar eru alls konar Anton Már Gylfason Skoðun Eini lýðræðislegi flokkur? Haraldur Tristan Gunnarsson Skoðun Halldór 19.10.24 Halldór Vopnakaup eru landráð Hildur Þórðardóttir Skoðun Er öldrunarhjúkrun gefandi? Ólína Kristín Jónsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Til ástarinnar til lýðræðis Wiktoria Joanna Ginter skrifar Skoðun Eini lýðræðislegi flokkur? Haraldur Tristan Gunnarsson skrifar Skoðun Ég stend með kennurum Jón Gnarr skrifar Skoðun Kennarar eru alls konar Anton Már Gylfason skrifar Skoðun Er forsvaranlegt að kjósa Framsóknarflokkinn? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Grípur Bjarni tækifærið? Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir skrifar Skoðun Rangfærslur bæjarstjóra Stefán Georgsson skrifar Skoðun Er öldrunarhjúkrun gefandi? Ólína Kristín Jónsdóttir skrifar Skoðun Vopnakaup eru landráð Hildur Þórðardóttir skrifar Skoðun Rödd skynseminnar Hjördís Guðný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Menntun er fjárfesting í framtíðinni Geir Sigurðsson skrifar Skoðun Í átt að betra Íslandi – stjórnmál sem skila árangri Guðmundur Þórir Sigurðsson skrifar Skoðun Meiri eftirspurn eftir lausnum en rifrildum um húsnæðismál Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hættum þessu bulli – enga strúta hér á landi Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Gerum íslensku að kosningamáli Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Svikinn héri að hætti hússins — Ekki lýðræðisveisla Hjörtur Hjartarson skrifar Skoðun Ætlum við að þjónusta og meðhöndla og meðferða börn í vanda í bílskúr næst? Barnamálaráðherra axlaðu ábyrgð og segðu af þér! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Öðruvísi Íslendingar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Þarf háskólamenntað fólk til að kenna litlum börnum? Aldís Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til ríkissaksóknara og forseta Hæstaréttar Guðbjörn Jónsson skrifar Skoðun Það er komið nóg Bozena Raczkowska skrifar Skoðun Sögur ísraelska hermannsins Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Að taka réttindi af einum til að selja öðrum Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Kæru vinir og stuðningsfólk Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Goðsögnin um að fara áfram Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Ekki lofa einhverju sem þú ætlar ekki að standa við Ágústa Árnadóttir skrifar Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar Sjá meira
Þar til ég var 19 ára gamall bjó ég í sveitinni heima. Ég gekk þar í leik-, grunn og menntaskóla. Það eru innan við 10 km á milli sveitabæjarins sem ég ólst upp á og þorpsins í sveitinni. Ég gat því gengið, hjólað og keyrt á milli. Bensíneyðandi faraskjóti varð samt skömmustulega oft fyrir valinu. Þegar ég var sólbrenndur og staddur í útskriftarferð á Benidorm ákvað ég að skrá mig í háskólanám. Ég flutti því til Reykjavíkur. Fyrst skráði ég mig í Háskóla Íslands. Næst sótti ég um á Stúdentagörðunum. Þar til ég fékk úthlutað íbúð bjó ég inn á bróður mínum. Hjólaði þaðan í skólann. Á ferðinni var ég hjálmlaus eins og þáverandi borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, það voru kaldir haustmorgnar. Námið fór fram í Stakkahlíð. Fyrirlestrarsalurinn var stór. Hann hefði dugað til að rýma tvöfalda fermingarveislu ættrækins Garðbæings. Í miðjum salnum stóð kennari með Powerpoint-glærusýningu að vopni. Ég hlustaði á tenórrödd flytja mér námsefni ársins, fylgitónlistin voru taktfastir 3000 fingur að slá á 300 lyklaborð. Í frímínútum var rætt um veðrið, daginn og veginn.176-671 Síðar um haustið fékk ég prófnúmer. 176-671 var kominn á skrá. Ég lærði seint frameftir á virkum dögum, en andaði léttar um helgar. Kynntist nýju fólki, kynntist nýjum hugmyndum og lærði utanbókar nauðsynlega frasa. Þetta týpíska háskóladæmi. Skólaverkin voru gamaldags. Ég las doðranta sem biðu þess að verða rykfallnir. Lítið var um skilaverkefni til kennara. Valfrjáls verkefni voru til staðar, sem að nemandi í framhaldsnámi fór yfir í umræðutímum. Í tveimur stærstu áföngunum voru 100% lokapróf í desember. Ég læsti mig af inni á bókasafni, og sturtaði niður lyklinum. Á þrettándanum fengum við einkunnir úr þyngsta prófinu. Margir náðu, margir féllu. Þannig leið fyrsta árið. Svo kom annað ár. Ég var jafn ánægður með námið og ég var óánægður. Námið sjálft var áhugavert. Kennararnir gerðu sitt besta til að miðla því til mín. Ég las fyrir flesta tíma og stundum fékk ég jafnvel verkefni til að spreyta mig á. Var einu sinni grillaður í tíma og þá hafði ég ekki unnið verkefnið fyrir tímann. Það gerðist bara einu sinni. Margt vildi ég samt bæta. Kennslan var ennþá oft ópersónuleg og í fyrirlestrarformi. Yfir sumt efnið var bara farið í tíma, og enginn leið var að sjá fyrirlestur sem ég komst ekki á. Það voru engar upptökur. Erfiði ársins kristallaðist í lokaprófsmánuði. Þá var bókasafn hertekið og skegginu leyft að vaxa frjálslega. Því önnin öll gat glatast á 3 klukkustundum. Dagsformið mátti ekki klikka. Á hverjum prófdegi vaknaði ég snemma. Hlustaði á „Tiny dancer“ með Elton John áður en ég gekk inn í Háskólatorg, torgaði þar rammsvörtum kaffibolla og reyndi að tæma hugann á prófblaði. Utan við námsglímuna stóðu eins og óboðnir gestir bjagað námslánakerfi og 1100 manna biðlisti á stúdentagarðanna. Svo ekki sé minnst á hækkandi leiguverð íbúða á almennum leigumarkaði.Loforðaflaumur fyrir kosningar Reiður háskólaneminn endaði í hagsmunabaráttu stúdenta. Þar höfum við barist fyrir nokkrum skýrum markmiðum. Sumt hefur gengið eftir; aðstöðumál, skipulag upptökuprófa og aukin tengsl við atvinnulífið. Margt mikilvægt situr samt eftir. Baráttan fyrir þeim breytingum hefur verið erfið. Það er erfitt að kljást við yfirstjórn háskólans þegar hún er mestmegnis sammála okkur. Það skortir einfaldlega fjármagn til að taka upp fyrirlestra. Til að geta veitt persónulegri kennslu í stórum deildum. Til að geta boðið upp á fullnægjandi fjarnámsáfanga. Háskólar á Íslandi horfa upp á þá staðreynd að geta ekki veitt okkur sömu þjónustu og aðrir háskólar á Norðurlöndum. Það er bara þannig. Við erum hálfdrættingar þeirra, ef miðað er við framlög á ársnema. Þeir stjórnmálaflokkar sem komust á þing, og skiptast nú á að bjóða hvor öðrum í kaffi, töluðu fyrir auknu fjármagni til háskóla á landinu. Þeim orðum má ekki gleyma. Vísinda- og tækniráð hefur sett fram stefnu til að bæta úr því. Við ætlum að ná öðrum Norðurlöndum. Það dugar ekki að stefnan sé til. Látum verkin tala. Ég hvet lesendur til að skrifa undir á www.haskolarnir.is, og skora á stjórnvöld til að fjárfesta í háskólunum og framtíðinni.
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun
Skoðun Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir skrifar
Skoðun Meiri eftirspurn eftir lausnum en rifrildum um húsnæðismál Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Ætlum við að þjónusta og meðhöndla og meðferða börn í vanda í bílskúr næst? Barnamálaráðherra axlaðu ábyrgð og segðu af þér! Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Óásættanleg staða fyrir fimleikadeild Keflavíkur: Loforð svikin og framtíð starfseminnar í hættu Berglind Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Yfirlýsing kennara eftir fund með borgarstjóra Andrea Sigurjónsdóttir,Eygló Friðriksdóttir,Guðrún Gunnarsdóttir,Jónína Einarsdóttir,Kristín Björnsdóttir,Lilja Margrét Möller,Linda Ósk Sigurðardóttir,Þóranna Rósa Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Hið rándýra bil milli borgar og byggðar - lygileg sjúkrasaga úr sveitinni Jakob Frímann Magnússon skrifar
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun