Lífið

Sólarsamviskubit og helblár gildishlaðinn þumall

Gyða Lóa Ólafsdóttir skrifar
Ósamhæfing

Ég hef aldrei verið þekkt fyrir góða samhæfingu og kenni foreldrum mínum auðvitað alfarið um. Þau settu mig í lúðrahljómsveit frekar en íþróttir.

Það háir mér ekki mikið í daglegu lífi heldur er það einna helst á dansgólfinu sem samhæfingarvandinn skín í gegn. Ég var ómeðvituð um þetta þar til á menntaskólaárunum þegar ég fór á fögnuði þar sem drykkir voru hafðir við hönd og fólk sveiflaði sér á dansgólfum.

Það kom mér á óvart þegar stórvinkona mín dró mig afsíðis eftir svakalega sveiflu og tilkynnti mér að ef ég ætlaði að verða við karlmann kennd þá væri vænlegast að ég héldi mig frá fyrrnefndu dansgólfi.

Samkvæmt henni sveiflaði ég útlimum í allar áttir, þó ekki í takt við tónlistina, á meðan axlirnar héldust grafkyrrar. Þess má til gamans geta að vinkonan er í dag með háskólagráðu í dansi og ég enn jafn stíf í öxlunum.

Þumallinn

Ég, líkt og sjálfsagt flestir aðrir, á ýmiskonar og allskonar samskipti við vini og aðra samferðamenn í þessari rússíbanareið sem við köllum lífið í gegnum Facebook. Þar spilar hið alræmda spjall stóra rullu.

Því fylgja ýmsir skemmtilegir fítusar eins og til dæmis emoji, gif, broskallar (ostran er í persónulegu uppáhaldi), og annað sem að mínu mati setur punktinn yfir i-ið í samskiptunum.

Það er þó eitt sem veldur mér jafnan miklu hugarangri. Blái þumallinn sem fer sístækkandi eftir því hversu lengi þumalhnappnum í spjallglugganum er haldið inni.

Ég veit aldrei hvernig ég á að túlka þumal sem eina svarið í spjalli. Sama í hvaða stærð hann er. Mér finnst hann yfirleitt mjög gildishlaðinn og passive agressive en það er kannski bara ég að vera viðkvæm.

Ég held að ástæðan sé sú að það er svo lítið effort í þumlinum. Það er svona svipað og að fá ok til baka. Ég vil miklu frekar fá gif af alsælum smásvínum eða kettlingum. 



Veðurálag

Það er auðvitað yndislegt þetta frábæra veður sem leikið hefur við okkur síðastliðna daga. Það er samt eitt í þessu.

Um leið og sólin lætur sjá sig kemur sólarsamviskubitið. Þetta sem maður steingleymdi í skammdeginu, rokinu, hundslappadrífunni, rigningunni, stórhríðinni og skafrenningnum. Mér líður alltaf eins og ég þurfi að vera að gera eitthvað ótrúlegt þegar það er bærilegt veður. Og ég tala nú ekki um þegar það ber upp á frídag.

Síðastliðinn sunnudag var ég við það að skilja við sökum sólarsamviskubits. Ég á nú alveg vini en þeir voru allir uppteknir við eitthvað annað og merkilegra en að sinna mér. Ég hafði stefnt á að slaka á, ein og alsæl heima hjá mér.

Ég fylltist samstundis sektarkennd. Ég þyrfti auðvitað helst að fara í sund, út að hlaupa, grilla, fara í Öskjuhlíð, Heiðmörk, Austurvöll, Grasagarðinn og Rauðhóla, finna kaffihús þar sem er hægt að sitja úti og súpa á rándýru kaffihúsakaffi, út að rölta Laugaveginn með rándýru merkjasólgleraugun mín sem ég nota aldrei af því þau eru svo óþægileg (annað korn í samviskumælinn). 

Ég var í svo miklu móki eftir allt þetta samviskubit að ég hreinlega man ekkert hvað ég gerði síðastliðinn sunnudag en hef gert viðeigandi ráðstafanir fyrir komandi helgi ef veðrið helst jafn gott.

Annars bara einn stór helblár þumall á þetta æðislega veður. Maður bara leikur við hvurn sinn fingur.




Tengdar fréttir






Fleiri fréttir

Sjá meira


×