Skoðun

Þjófaþjóðfélagið

Guðjón Jensson skrifar
Einhvern tíma á síðustu öld var einn af virtustu prestum í Reykjavík að jarðsyngja þjóf. Á viðeigandi stað í útfararræðunni vék presturinn að ævistarfi þess látna á nokkurn sérstæðan hátt:

„Þegar aðrir sváfu, var hinn framliðni ævinlega vinnusamur og einstaklega áhugasamur um að varðveita eigur manna og sýndi alúð við starf sitt. Hann var sístarfandi og umhirðusamur, það sem aðrir þjóðfélagsþegnar söknuðu fannst iðulega hjá honum.“

Ekki fer nánari sögum hvaða mælski prestur hafi átt þarna hlut að máli. Líkindi eru til að það hafi annað­hvort verið dómkirkjupresturinn séra Bjarni Jónsson eða séra Jakob Jónsson. Báðir þóttu þessir prestar vera miklir ræðuskörungar.

Mér dettur einhvern veginn í hug þessi ummæli prestsins um þjófinn þegar fréttir berast af gríðarlegum fjárhæðum erlendis sem farið hafa um hendur nokkurra hundraða Íslendinga og hafa komið við sögu aflandsfélaga í skattaskjólum. Margt af þessu fólki komst alltaf undan með þessar gríðarlegu eignir sem það hafði af fólki sem freistaðist til að fjárfesta í hlutabréfum með sparnaði sínum.

Það er með ólíkindum að nokkur maður hafi komist yfir annan eins auð með heiðarlegri launavinnu. En hvernig fóru þessir athafnamenn að?

Formúlan var e.t.v. tiltölulega einföld:

Stofnuð voru nokkur hlutafélög sem seldu hvert öðru eignir á uppsprengdu verði. Eitt eða tvö hlutafélög voru síðan skilin eftir munaðarlaus og allar skuldir skildar eftir þar. Þessi fyrirtæki voru því mjög skuldsett eftir að öllum eignum var komið undan til huldufélaga sem enginn mátti vita af.

Átu fyrirtækin að innan

Sum þessara fyrirtækja voru hlutafélög sem lífeyrissjóðir og sparifjáreigendur áttu að miklu leyti en þeim var meira og minna stjórnað af fjárglæframönnum sem fyrst og fremst stjórnuðu þeim með eigin hagsmuni í huga. Þessir aðilar bókstaflega „átu“ fyrirtækin að innan og skildu allt eftir í rjúkandi rústum. Þeir eiga sína fulltrúa í æðstu stjórn íslenska ríkisins, í ríkisstjórn og stjórnkerfinu. Með tiltölulega einföldum rökum má jafnvel benda á að núverandi forseti íslenska lýðveldisins sé „verndari“ þessarar spillingarhjarðar.

Hann telur sig vera nokkurs konar „öryggisventil“ samfélagsins hvernig svo sem hann leggur sinn eigin skilning í það hugtak. En einkennilegt er að þessi sami „öryggisventill“ virðist ekki virka nema stundum. Þannig virkaði hann mjög vel í svonefndu Icesave-máli sem fyrrverandi for­sætis­ráðherra blés upp í þjóðrembustíl. Þá var dregin athygli landsmanna frá sukkinu í rekstri Kaupþings banka. Auk þess var grafið mjög hratt undan trausti ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. „Öryggisventillinn“ var hins vegar óvirkur þegar tugir þúsunda landsmanna vildu að útgerðin greiddi eðlilega fyrir afnot sín af náttúruauðlindum þjóðarinnar. Og hvað með merkasta starf í sögu þjóðarinnar, að setja landsmönnum nýja stjórnarskrá? „Öryggisventillinn“ lagðist á sveifina með auðmönnunum og gerði lítið úr. Gamla úrelta stjórnarskráin var talin af ýmsum íhaldssálum vera fullgóð! Og heldur má ekki ræða um nánari samvinnu við Evrópusambandið til að efla mannréttindi og lýðræði í okkar landi!

Auðmennirnir vilja hafa tvöfaldan gjaldmiðil: Erlenda reikninga á stöðugu gengi fyrir sig en venjulegt fólk á að sætta sig við krónuna sem hægt er að gengisfella með einu pennastriki!

Launakjör, lýðræði og mannréttindi eru höfð á eins lágu stigi og kemur auðmönnum Íslands að gagni. Þessu verðum við breyta!

Hugum að því í næstu forsetakosningum!

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu þann 26. maí.




Skoðun

Sjá meira


×