Gagnrýni

Frjótt ímyndunarafl, fullkomin tækni

Einhverjir bestu djasstónleikar sem hér hafa verið haldnir.

 Klisjur sem virkuðu

Mínímalísk tónlist, væmin og klisjukennd en snyrtilega sett fram; flutningurinn var magnaður og útsetningarnar flottar.

Stórkostlegur endir á flottum þríleik

Tæp fimmtíu ár eru liðin frá því að upprunalega Apaplánetu-myndin með Charlton Heston leit dagsins ljós. Það sem byrjaði í fyrstu sem sjálfstæð aðlögun á skáldsögu höfundarins Pierre Boulle varð fljótt að vinsælum myndaflokki, sem hefur þróast merkilega síðan þá, rétt eins og tæknin og aðferðirnar sem hafa farið í það að gæða apana lífi.

Söngkonan geiflaði sig og gretti

Glæsilegir tónleikar með mögnuðum söng og flottri tónlist.

Eitthvað sem gerir okkur að því sem við erum

Virkilega forvitnileg, en ekki gallalaus, fyrsta bók höfundar sem spennandi verður að fylgjast með í framtíðinni.

Fínasta tæknibrelluveisla en lítið annað

Skemmtilegur ferðafélagi

Margar áhugaverðar og skemmtilegar sögur en aðrar síðri en heildin þó tilvalinn ferðafélagi í sumar.

Massakeyrsla, mjúkur töffari og trufluð tónlist

Stílísk úrvinnsla, rjúkandi orka, flottir leikarar og æðisleg stemning. Erfitt verður að finna ferskari mynd í sumar.

Langar raðir flytjenda og tónleikagesta

Lokatónleikar Reykjavík Midsummer Music voru líflegir og áheyrilegir.

Stundum heppin, stundum ekki

Verk með nokkrum útvörpum eftir John Cage og spuni Davíðs Þórs Jónssonar kom ágætlega út, en annað ekki.

Upphafin andakt, en líka spenna og fjör

Tvö píanó saman hljómuðu ekki sérlega skýrt, en flest annað var skemmtilegt og verk eftir Arvo Pärt voru guðdómleg.

Undir áhrifum ástar og „eitís“-tónlistar

Segja má að Sing Street sé afbragðsdæmi um hvernig skal gera klisjukennda sögu ferska, enda mynd sem geislar af mikilli hlýju, bjartsýni og ást á tónlistarsköpun þannig að það verður erfitt að standast unglinga- og nostalgíutöfra hennar.

Valdið man framtíðina

Vel skrifuð, einföld en sterk skáldsaga sem spyr margra og áleitinna spurninga.

Óvænt tilþrif, oftast spennandi

Þrátt fyrir slæma byrjun var þetta áhugaverð og metnaðarfull dagskrá.

Yfirnáttúrulegur kjánahrollur

Í The Mummy er frásögnin ekki bara þvæld heldur hefur leikstjórinn enga hugmynd um hvaða takmark hann hefur sett sér; hvort myndin eigi að vera spennutryllir, gamansöm hrollvekja, ævintýraleg ástarsaga eða löng stikla fyrir komandi stefnur og strauma í þessum Dark Universe myndabálki.

Einfalt líf í flóknum heimi

Einföld en áhrifarík og vel skrifuð frásögn sem á fullt erindi við samtímann.

Talnaspeki og táknfræði í h-moll messu Bachs

Flutningurinn á h-moll messu Bachs var hinn skemmtilegasti.

Undrakonan harða og söguklisjurnar

Súr er tilhugsunin um að komið sé árið 2017 og enn þá hafi ekki verið gerð framúrskarandi ofurhetjumynd með kvenpersónu í burðarhlutverki. Eins er furðulegt að tekið hefur þetta langan tíma að fá Wonder Woman á bíótjaldið, miðað við vinsældir hennar og "legasíu“. Að vísu stendur DC-teymið sig strax betur en keppinautarnir hjá Marvel-stúdí­óinu, sem getið hefur af sér heilar fimmtán bíómyndir án þess að hafa konu í lykilfókus.

Fjörugir sjóræningjar í þreyttum endurtekningum

Peningurinn sést allur á tjaldinu og myndin á sína spretti, en Depp og félagar endurvinna gamlar formúlur og virðast ekki sjá að bestu dagar Jacks Sparrow eru löngu liðnir.

Aftur og aftur og enn á ný

Langdregnir tónleikar með afar misjafnri tónlist.

Töff skepnur og gervimenni í tilvistarkreppu

Með myndinni Alien: Covenant er reynt að brúa bilið á milli forverans, Prom­etheus, og fyrstu Alien-myndarinnar. Í henni er allt reynt til að láta hana fylgja formúlu upprunalegu myndarinnar en í senn halda áfram að stúdera sömu hugmyndir og Prometheus gerði. Alien: Covenant spilast á margan hátt út eins og tvær bíómyndir sem hefur verið klesst saman í eina; Prom­etheus framhaldið og Alien "endurgerðin“.

Ofurmenni í Hörpu

Stórfenglegir tónleikar Kammersveitar Vínar og Berlínar.

Himingeimurinn og hliðarheimar ástarinnar

Sterk heildarmynd og næmur leikur skilar sér í angurværri sýningu.

Brennt hjarta og svífandi engill á rokksýningu Rammstein

Þýsku þungarokkshundarnir ullu engum vonbrigðum í Kórnum um helgina.

Sverð, seiðkarlar og konungleg vitleysa

Það er erfitt að halda tölu á því hversu margar myndir hafa verið gerðar um Artúr konung, riddara Camelots eða galdrana þar í kring, alvarlegar sem yfirdrifnar, en þar bætist núna Guy Ritchie í hópinn og matreiðir goðsagnirnar með sínum brögðum, bæði til hins betra og verra.

Kötturinn í sekknum

Líflegir tónleikar með spennandi nýrri tónlist.

Margræð og áhrifarík tónlist

Framúrskarandi verk eftir Hafliða Hallgrímsson var dulúðugt og himneskt.

Heróp gegn feðraveldinu

Harðkjarnakonur skapa ringulreið í Borgarleikhúsinu.

Stílrænn óhugnaður en takmarkaður hrollur

Íslensk kvikmyndagerð hefur margt getið af sér; spennusögur, gamanmyndir, barnamyndir, fjölskyldudrama eða þroskasögur í bílförmum, nefnið það. Þökk sé leikstjóranum Óskari Þór Axelssyni eigum við líka að minnsta kosti eina frábæra glæpamynd til á skrá. Geiramyndir eru hins vegar eitthvað sem við höfum ekki alveg náð þéttum tökum á, hvað þá hrollvekjur eða draugamyndir. En sökum slaks framboðs er öruggt að gefa Ég man þig heiðurinn af því að vera besta íslenska mynd beggja tegunda frá því að Húsið var og hét.

Vildi annað en óperugaul

Fyndin sýning sem leið fyrir tæknilega vankanta.